Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Με μερικά από αυτά απλά γελάς, με άλλα θυμώνεις, αλλά υπάρχουν και ορισμένα που δεν ξέρεις πού ακριβώς να τα κατατάξεις. Οπως ας πούμε τη διαμαρτυρία μιας ομάδας φοιτητών, η οποία αυτό που κατάλαβε από το σχέδιο της κυβέρνησης είναι ότι θέλει «τους φοιτητές στα σπίτια τους και την αστυνομία στις σχολές».

Προσέξτε, δεν πρόκειται για σύνθημα. Είναι ο τίτλος της διαμαρτυρίας τους «Ενας χρόνος κλειστά πανεπιστήμια». Ετσι, διεκδικούν από την Κεραμέως και τον Χρυσοχοΐδη να δώσουν 30 εκατομμύρια για να ανοίξουν οι σχολές. Λες και δεν έχουν ακούσει τίποτα για κορονοιό, λες και είναι ιδεολογική επιλογή η τηλεκπαίδευση. Ετσι, ξύπνησαν μια μέρα στο Μαξίμου και είπαν «βρε δεν διώχνουμε τους φοιτητές από τα πανεπιστήμια;». Το είπαν και σε μερικούς συναδέλφους στην Ευρώπη, τους άρεσε η ιδέα και έτσι έκλεισαν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο.

Και μιας και αναφερθήκαμε στον υπόλοιπο πλανήτη, εκεί να δείτε ωραίες συγκρίσεις. Γράφει λοιπόν γνωστός πανεπιστημιακός για να σταματήσουμε να πιστεύουμε τα fake news της κυβέρνησης πως πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει μόνιμη παρουσία της αστυνομίας στις σχολές. Αλίμονο, γράφει, αν κάποιοι πιστεύουν πως στο Κέμπριτζ, στη Σορβόνη και στο Γκέτινγκεν οι φοιτητές κυκλοφορούν ανάμεσα σε αστυνομικούς. Να υποθέσουμε βέβαια και εμείς με τη σειρά μας πως στο Κέμπριτζ, στη Σορβόνη και στο Γκέτινγκεν οι φοιτητές δεν τσιμεντώνουν πρυτανικά γραφεία, δεν αδειάζουν σακούλες απορριμμάτων στους πρυτάνεις, ούτε κρεμάνε ταμπέλες στο λαιμό τους.

Και αν κάποιος το επιχειρούσε, δεν θα ξαναπατούσε το πόδι του όχι μόνο εκεί, αλλά ούτε σε καντίνα πέριξ του πανεπιστημίου. Σε αντίθεση με τα καθ’ ημάς που αυτό θεωρείται «ελευθερία της ακαδημαϊκής έκφρασης» και αγωνιστική κινητοποίηση.

Κάποιοι θα πουν ότι τα περιστατικά βίας και ανομίας εντός των πανεπιστημίων είναι μεμονωμένες περιπτώσεις και κρίμα να καπελώνουν το σπουδαίο έργο που επιτελείται στα ελληνικά πανεπιστήμια. Θα συμφωνήσουμε ότι έχουμε εξαιρετικούς καθηγητές, λαμπρούς φοιτητές, σπουδαίο ερευνητικό έργο και καινοτόμα προγράμματα. Πώς γίνεται λοιπόν όλα αυτά να καπελώνονται από μια χούφτα ανθρώπων που όποτε θέλουν κάνουν καταλήψεις αμφιθεάτρων, μπουκάρουν σε αίθουσες, σπάνε δημόσια περιουσία, τραμπουκίζουν ή και βιαιοπραγούν καθηγητές; Το πώς και γιατί επέτρεψε η ελληνική κοινωνία να διαιωνίζεται αυτό το καθεστώς είναι μεγάλη ιστορία. Πάει πακέτο με το φοβικό σύνδρομο, κατάλοιπο της Μεταπολίτευσης, μη τυχόν και θεωρηθούν χουντικοί όσοι πιστεύουν ακόμα στις ευνομούμενες κοινωνίες.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr