Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Τα πανεπιστήμια είναι ξέφραγο αμπέλι. Η διακίνηση ουσιών ελεύθερη. Η καταφυγή περιθωριακών στοιχείων ελεύθερη. Το παρεμπόριο ελεύθερο. Φοιτητές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς τραμπουκίζουν τους πάντες. Πρυτάνεις έχουν νοσηλευτεί με σπασμένο κεφάλι στο νοσοκομείο. Πρυτάνεις έχουν προπηλακιστεί εντός της Συγκλήτου. Καθηγητές έχουν δαρθεί ανηλεώς και δημόσια εξευτελιστεί από φοιτητές. Πόρτες σε πρυτανικά και καθηγητικά γραφεία έχουν κτιστεί με τούβλα και τσιμεντόλιθους επειδή «τα παιδιά» διαφωνούν με αποφάσεις της Συγκλήτου ή με τη βαθμολογία ή με το μάθημα ή και με την παρουσία καθηγητών που «δεν εγκρίνουν».

Πρυτανικά γραφεία έχουν καταληφθεί, οι πρυτανικές αρχές έχουν μεταφερθεί σε άλλα κτίρια, πιο προφυλαγμένα στην προσπέλασή τους. Στα κτιριακά συγκροτήματα υπάρχουν «στέκια» κατειλημμένα -από… πάντα- από αναρχικούς φοιτητές και εξωπανεπιστημιακά «μπουμπούκια». Καθηγητές και πρυτάνεις δεν περνούν απέξω μήπως και ενοχλήσουν. Φυσικά, η καταστροφή των υποδομών, η λεηλασία στις αίθουσες, στα εργαστήρια στα γραφεία, οι κλοπές υλικών γίνονται σε πάρτι, μετά από συγκεντρώσεις, για πλάκα, εις υγείαν ημών των φορολογουμένων.

Το ερώτημα είναι καίριο: Σχεδόν όλοι οι καθηγητές των ΑΕΙ μετέχουν συνεδρίων σε ξένα πανεπιστήμια, καλούνται να δώσουν διαλέξεις σε ξένα πανεπιστήμια, προσκαλούνται να διδάξουν σε ξένα πανεπιστήμια. Είμαι βέβαιη ότι και ανάμεσα στους οκτακόσιους τόσους υπάρχουν καθηγητές με σχετική εμπειρία. Σε όποιο πανεπιστήμιο πήγαν, είδαν να γίνεται αποδεκτή ανάλογη συμπεριφορά φοιτητών; Ακουσαν για ξυλοδαρμούς καθηγητών ή για διαπόμπευση πρυτανικών αρχών, για φθορές στις υποδομές, στα εργαστήρια; Είδαν τοίχους των πανεπιστημίων στο χάλι των δικών μας; Είδαν να μπαίνουν στα κτίρια φοιτητές χωρίς να ελέγχονται από ηλεκτρονικά συστήματα και να περνούν μέσα στους χώρους διδασκαλίας, στις βιβλιοθήκες, χωρίς κάρτα;

Εντέλει, μήπως οι οκτακόσιοι τόσοι διαμαρτυρόμενοι καθηγητές μπορούν να μας υποδείξουν ΕΝΑ πανεπιστήμιο στο οποίο δεν λειτουργεί πειθαρχικό σώμα ώστε να ελέγχεται η συμπεριφορά των φοιτητών απέναντι στους καθηγητές, τους, στις αίθουσες απέναντι στους συμφοιτητές τους, στους κοινούς χώρους, στις βιβλιοθήκες; Μπορεί οι φοιτητές να δέρνουν, να εξευτελίζουν, να κρατούν αιχμάλωτους καθηγητές, να τους απειλούν, να τους κρεμούν ταμπέλες και να μένουν απολύτως ατιμώρητοι; Ακόμη χειρότερα: Να ζητούν τα θύματα-καθηγητές να μην τιμωρηθούν;

Για όλους αυτούς τους λόγους η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως, απτόητη και αποφασιστική, οφείλει να κάνει αυτό που έπρεπε να είχε γίνει πριν από τριάντα, τουλάχιστον, χρόνια. Τα ελληνικά «πανεπιστήμια» πρέπει να γίνουν… πανεπιστήμια. Αν δεν γίνουν τώρα, στη διακυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν θα γίνουν ΠΟΤΕ!

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου