O Bίκτορ Ουγκό έγραψε τους «Αθλίους» του, το 1862, τοποθετώντας τη δράση στο 1815-1832. Ο μυθιστορηματικός κύκλος συνέπεσε με μια περίοδο εξαιρετικά πυκνή σε κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα στην Ευρώπη. Εκτείνεται από την ίδρυση της Ιεράς Συμμαχίας στη Βιέννη ως το τελευταίο Πρωτόκολλο του Λονδίνου, που επισφράγισε την ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η Γαλλία που περιγράφει ο -ένθερμος φιλέλληνας- Ουγκό ήταν ένα απέραντο πεδίο αυθαιρεσίας και ευμάρειας των λιγοστών ισχυρών του πλούτου και της πολιτικής εξουσίας και ταυτόχρονα ένα απέραντο κολαστήριο για τους πολλούς, που αδυνατούσαν να τρυπήσουν τον ιστό του νόμου. Οι δυνάμεις της «αντεπανάστασης» είχαν κάνει σκόνη τα συνθήματα του 1789.

Τα χρόνια όμως πέρασαν και χάρη στις δημοκρατικές κατακτήσεις του 20ού αιώνα οι Γάλλοι μπορούσαν να καυχώνται ότι έχουν αφήσει οριστικά πίσω τους την κοινωνία των «Αθλίων». Να όμως που το απεχθές παρελθόν στοιχειώνει και πάλι σιγά σιγά τας ρύμας και τας οδούς της «Ενωμένης Ευρώπης».

Ο Γιάννης Αγιάνης κατέληξε στα κάτεργα επειδή έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί για να χορτάσει την πείνα του. Στην Ελλάδα των Μνημονίων άνεργοι οικογενειάρχες βλέπουν μισθούς και καταθέσεις 500 ευρώ να κατάσχονται από την εφορία για το χρέος.

Το παρήγορο είναι ότι κάποιοι Γάλλοι δεν άντεξαν να καταπιούν απαθείς τη δίκη-παρωδία της Κριστίν Λαγκάρντ για την υπόθεση Ταπί και απαίτησαν να πάψει να εξευτελίζεται η δημοκρατία στη χώρα τους.

Σχεδόν αμέσως μετά την καταδίκη-οπερέτα της επικεφαλής του ΔΝΤ (και πρώην υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας) για αμέλεια, που ζημίωσε κατά 400 εκατ. ευρώ το γαλλικό Δημόσιο -μια καταδίκη κυριολεκτικά της πλάκας, χωρίς ποινή και χωρίς καμία εγγραφή στο ποινικό της μητρώο (της τράβηξαν δηλαδή το… αφτάκι)-, αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα Change.org ένα ψήφισμα Γάλλων πολιτών που απαιτεί τη διεξαγωγή «μιας πραγματικής δίκης για την Κριστίν Λαγκάρντ».

Συγκέντρωσε πάνω από 200.000 υπογραφές μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα και αυτή τη στιγμή πρέπει να έχει ξεπεράσει τις 300.000, ενδεχομένως παραπάνω.

Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από έναν καθηγητή του Λε Μαν, τον Ζουλιέν Κριστοφολί, που χαρακτήρισε «ανυπόφορη» και «επικίνδυνη για την κοινωνική ειρήνη» την απόφαση του ειδικού δικαστηρίου υπουργών. «Στις 13 Μαΐου ένας 18χρονος άστεγος μπήκε σε σπίτι του Φιζάκ (σ.σ.: πόλη της Νοτιοδυτικής Γαλλίας) με σκοπό να κλέψει ρύζι και ψωμί από ανάγκη. Καταδικάστηκε σε 2 μήνες χωρίς αναστολή. Στις 19 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς η κ. Κριστίν Λαγκάρντ κρίθηκε ένοχη κι εντούτοις απαλλάχθηκε από κάθε ποινή. Να λοιπόν, που οι ισχυροί είναι υπεράνω κυρώσεων από τη γαλλική Δικαιοσύνη», εξεγέρθηκε ο 35χρονος εκπαιδευτικός. Ο Κριστοφελί απεύθυνε έκκληση στους προέδρους της Γαλλικής Δημοκρατίας, της Βουλής και της Γερουσίας να μεριμνήσουν για να καταργηθεί το αστείο Δικαστήριο της Δημοκρατίας και να λογοδοτήσει η κ. Λαγκάρντ για τις πράξεις της στα τακτικά δικαστήρια, όπως κάθε πολίτης.

«Δεν ονειρευόμαστε μια διακυβέρνηση λαϊκών ψηφισμάτων. Ωστόσο το γεγονός ότι η πρωτοβουλία μας είχε τέτοια απήχηση δείχνει πόσο βαθιά είναι η κρίση δημοκρατίας στη χώρα μας», δήλωσε ο νεαρός καθηγητής στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Κατά τα λοιπά, η κυρία Λαγκάρντ συνεχίζει να απολαμβάνει τις (αφορολόγητες) ετήσιες απολαβές της των 550.000 ευρώ, επαναπαυόμενη στην πλήρη στήριξη της γαλλικής κυβέρνησης και της διοίκησης του ΔΝΤ για το θεάρεστο έργο που επιτελεί. Οσο για τους 200-300 χιλιάδες -τέλος πάντως, όσους φτάσουν- Γάλλους που επιζητούν δημοκρατία και δικαιοσύνη στη χώρα τους, θα πρέπει να αγωνιστούν από την αρχή να τις κατακτήσουν.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής