Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΟΥΤΕ ένας από τους τυχάρπαστους «γραμμιτζήδες» βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν βρήκε να πει μια κουβέντα για τον Ε. Τσακαλώτο. Λες και ο τέως υπουργός Οικονομικών έκανε πολιτική από μόνος ή ανήκε σε μια «άλλη κυβέρνηση». Κανείς σύντροφός του δεν τον υποστήριξε στο τριήμερο βασανιστήριο που πέρασε. Τον έβλεπαν να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, να κάνει το μαύρο-άσπρο για να μην εκθέσει τον Α. Τσίπρα, αλλά και να βασανίζεται να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Κανείς δεν του συμπαραστάθηκε. Ακόμα κι όταν σήκωνε τους τόνους για να αμυνθεί στις καταιγιστικές και τεκμηριωμένες επιθέσεις που δεχόταν κατά ριπάς, στο πρόσωπό του υπήρχαν θλίψη και οι χαραγματιές από τη γνώση ότι είναι μια Ιφιγένεια. Και η αλήθεια είναι ότι το υπέμεινε καρτερικά και με αρκετή αξιοπρέπεια. Επομένως η συμπάθεια κάθε σκεπτόμενου πολίτη, ανεξαρτήτως πολιτικής προτίμησης, ασφαλώς είναι με τον Ε. Τσακαλώτο. Δέχθηκε στο πρόσωπο του Χρ. Σταϊκούρα την πιο κυνική, απροκάλυπτη και ύπουλη επίθεση που έχει δεχθεί στέλεχος από το ίδιο του το κόμμα.

ΑΡΓΑ χθες το βράδυ η «παρέα» των «προεδρικών», μαζί με τον Α. Τσίπρα, μεταξύ ουίσκι και παλαιωμένου τσίπουρου, θα μπορούσαν να γιόρταζαν τη «νίκη» τους. «Τον τελειώσαμε», «θα κάνει μήνες να βγει ξανά από το καβούκι του», «ας πρόσεχε», «ήθελε και αρχηγία» και διαφορά άλλα τέτοια θριαμβευτικά θα μπορούσαν να είχαν ακουστεί στη χαρούμενη ομήγυρη. Είναι όμως έτσι; Ο Ε. Τσακαλώτος ίσως τσαλακώθηκε περισσότερο από όσο ο ίδιος ο Α. Τσίπρας και όλος ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί. Και είναι λογικό, αφού όλα όσα αποδομούν το διάτρητο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ φέρουν την υπογραφή του. Ομως η δεύτερη ανάγνωση των γεγονότων, ίσως, μεσοπρόθεσμα, να οδηγεί σε άλλο συμπέρασμα.

Ο Α. ΤΣΙΠΡΑΣ εδώ και καιρό έχει χάσει από το οπτικό του πεδίο τον Κ. Μητσοτάκη στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός. Και δίνει μάχη στήθος με στήθος με τον «κανέναν» για τη δεύτερη θέση, χάνοντας κι αυτήν. Οι ήττες που υπέστη το 2019 ήταν συντριπτικές. Ενώ το 16μηνο που έχει περάσει ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποδεικνύεται ακόμα πιο καταστροφικό για τον ίδιο. Δεν τον ακούει κανείς, δεν συγκινεί πλέον κανέναν, πέραν ενός στενού κύκλου εχόντων συμφέροντα σχετιζόμενα με την εξουσία. Ομως τα αποτελέσματα που καταγράφει τους τελευταίους 16 μήνες αποτελούν εγγύηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Α. Τσίπρα επικεφαλής δεν μπορεί να δει ξανά εξουσία. Αρα σιγά σιγά, εκτός από τη συνεχώς διευρυνόμενη εκλογική φέτα, που ήδη έχει κοπεί από το εκλογικό σώμα του Ιουλίου 2019 (κοντά στο 1/3), αρχίζει και ραγίζει και ο πυρήνας του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ και κλονίζεται η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του άλλοτε «άχαστου». Κι όσο συνεχίζεται η πολιτική και ιδεολογική του Κ. Μητσοτάκη, αυτό το ρήγμα θα διευρύνεται. Είτε για ιδεολογικούς λόγους (π.χ. το διεθνιστικό κόμμα, που γίνεται κόμμα φουστανελοφόρων) είτε για πολιτικούς (ελάχιστοι θα είναι διατεθειμένοι να περιμένουν τον «παλαιωμένο ηγέτη» να συνέλθει, αν συνέλθει ποτέ). Και επειδή η ζωή και η φύση απεχθάνονται τα κενά, θα αναζητηθεί εναλλακτική λύση.

ΗΔΗ ΣΤΗΝ πρώτη μέτρηση που έγινε και τέθηκε το ερώτημα ποιος είναι ο καταλληλότερος να διαδεχθεί τον Α. Τσίπρα στη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ξεχώρισε καθαρά ο Ε. Τσακαλώτος. Κι ακολούθησε στη δεύτερη θέση -με απόσταση- ακόμα ένα στέλεχος που έχει τα χαρακτηριστικά του, ο Α. Χαρίτσης. Πουθενά δεν φάνηκε κάποιος Π. Πολάκης, Ν. Παππάς ή Δ. Τζανακόπουλος, που αποτελούν την «παρέα» τον νυν προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο το γεγονός ότι μετρήθηκε ένα τέτοιο ερώτημα και υπήρξαν πολλές απαντήσεις, έχει μία αξία από μόνο του. Οι δε απαντήσεις ακόμα περισσότερη.

Ο Ε. ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ είναι ένας σκληρός αριστερός. Αλλωστε είναι αυτός που έδωσε το ταξικό παράγγελμα για την επέλαση που έγινε κατά της μεσαίας τάξης. Αλλά είναι καλλιεργημένος, είναι ευγενής, έχει έναν αξιακό κώδικα που δεν τον παραβιάζει όσο οξύς κι αν γίνεται και διαθέτει θεσμικότητα. Ταυτοχρόνως είναι ίσως και ο μόνος υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. που ολοκλήρωσε ένα σημαντικό έργο: Συνεργαζόμενος άψογα με τους θεσμούς συνέβαλε καθοριστικά στην έξοδο της χώρας από το -αχρείαστο και επώδυνο-τρίτο Μνημόνιο. Σε συνθήκες προϊούσης κανονικότητας ο Ε. Τσακαλώτος μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο χρήσιμος για τον ΣΥΡΙΖΑ απ’ ό,τι ο φθαρμένος, δοκιμασμένος και αναξιόπιστος Α. Τσίπρας.

ΥΠ’ ΑΥΤΗΝ την έννοια, ο Ε. Τσακαλώτος μπορεί να πέρασε ένα εφιαλτικό τριήμερο, αλλά μπορεί να πήρε εισιτήριο για το μέλλον.

ΜΑΚΡΟΝ, Ο ΝΕΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Η Α. Μέρκελ ποτέ δεν είχε τη στόφα μεγάλου ηγέτη. Πλέον είναι και κουρασμένη. Η Γερμανία παραμένει η ισχυρή δύναμη της Ευρώπης, αλλά όλο και περισσότερο, με όλο και περισσότερες αφορμές, δείχνει ότι δεν μπορεί να προσαρμοστεί και να ηγεμονεύσει πολιτικά στις ραγδαίες αλλαγές του σύγχρονου κόσμου. Ο Ε. Μακρόν, εκτός από ένας χαρισματικός και ευφυής ηγέτης, είναι κι ένας αποφασιστικός ηγέτης. Βλέπει μακριά, δεν είναι τυχαίο ότι αυτός άνοιξε το μέγα θέμα της θεσμικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε. Εχει ρίζες στο κοινωνικό κράτος.

Δεν είναι τυχαίο ότι πρωταγωνίστησε μέσα στην πανδημία για τη δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης, όταν οι ράθυμοι του Βορρά μετρούσαν 5ευρα. Εχει διορατικότητα, δεν διακατέχεται από τα σύνδρομα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προέρχεται από τη χώρα του Διαφωτισμού και δεν βολεύεται πάντα με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Και πάνω απ’ όλα έχει τόλμη και αποφασιστικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός πρώτος αναγνωρίζει εμπράκτως τον κίνδυνο του επιθετικού ισλαμισμού που καλλιεργεί και υποθάλπει ο «σουλτανίσκος» Ερντογάν. Ο οποίος δεν στρέφεται μόνο εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά εναντίον της Ευρώπης. Μέσα στους πολυπληθείς μουσουλμάνους που έχουν κατακλύσει την Ευρώπη -οι οποίοι σε γενικές γραμμές δεν είναι ούτε επιθετικοί ούτε αγνώμονες- φωλιάζουν τζιχαντιστές. Οι οποίοι το πάνε αλλού. Το πού, το περιγράφει εξαιρετικά ο Μισέλ Ουέλμπεκ στο εξαιρετικό βιβλίο του «Η Υποταγή».

Η Γαλλία είναι από τις χώρες που άνοιξαν την αγκαλιά της, μαζί με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στους μουσουλμάνους. Η Γαλλία όμως είναι επίσης από τις χώρες οι οποίες ένιωσαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο τι εστί τρομοκρατία και τζιχαντισμός. Ο Ε. Μακρόν δείχνει εμπράκτως ότι όχι μόνο βλέπει τον κίνδυνο, αλλά ότι είναι και αποφασισμένος να τον αντιμετωπίσει. Ο φωτισμός των κυβερνητικών κτιρίων με σκίτσα του «Charlie Ηebdo» είναι μόνο το σήμα. Η ανάκληση στο Παρίσι για διαβουλεύσεις του Γάλλου πρέσβη στην Αγκυρα είναι μόνο ένα βήμα μιας μακράς πορείας, η οποία, εκτός των άλλων, θα τον αναγορεύσει σε ηγέτη της σύγχρονης Ευρώπης.

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr