Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Οι εξελίξεις είναι αβέβαιες – αλλά δεν κινούνται τα πάντα στο πεδίο του απρόβλεπτου: για παράδειγμα, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον κ. Ερντογάν να επιστρέφει άρον-άρον στο τραπέζι των διερευνητικών επαφών, έχοντας αποσύρει εν μιά νυκτί τα ερευνητικά σκάφη και τα γεωτρύπανά του. Γιατί δεν πρόκειται να γίνει αυτό; Ακριβώς επειδή δεν έχει να κερδίσει κάτι, αλλά ούτε και να χάσει, μέσα σε αυτό το χρονικό παράθυρο…

Ο πρωθυπουργός υιοθέτησε την πρόταση να ζητήσει ευρωπαϊκό εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία – αλλά η έκθεση αρκετών ευρωπαϊκών χωρών στη γειτονική χώρα καθιστά μάλλον αδύνατη μια τέτοια προοπτική, καθώς θα προκαλούσε μεγάλη οικονομική ζημιά σε κάποιους από τους εταίρους μας.

Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα, δεν μετέχει σε κάποια νομισματική ένωση, όπως η Ελλάδα, ενώ η δημοκρατία της είναι αναιμική. Επομένως, ο κ. Ερντογάν μπορεί να υποτιμά τη λίρα κατά το δοκούν, χωρίς να πολυνοιάζεται για την επακόλουθη πτώση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών.

Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα αναλάβει καθήκοντα στις 20 Ιανουαρίου. Ακόμα κι αν νικήσει ο κ. Τζ. Μπάιντεν -και παρά τις δεσμεύσεις που ανέλαβε πρόσφατα απέναντι στην Ελλάδα-, θα ήταν μάλλον αφελές να περίμενε κανείς πως η αμερικανική θα έσπευδε την επομένη να «συνετίσει» τον κ. Ερντογάν.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι για προβλεπτό μέλλον το πιθανότερο είναι πως η Τουρκία θα συνεχίσει με αυξανόμενη ένταση την επιθετική πολιτική. Ο «χάρτης» για την έρευνα και διάσωση που εξέδωσε υποδηλώνει ότι οι απαιτήσεις της είναι ευρύτατες – και σε όλα τα πεδία.

Το ερώτημα, επομένως, είναι τι κάνουμε εμείς: όσο η Τουρκία προκαλεί, προφανώς δεν μπορούμε να συζητάμε για διάλογο. Κι αν μιλήσει για διάλογο, εμείς θα επιμείνουμε στην υφαλοκρηπίδα ως το μοναδικό θέμα συζήτησης. Μήπως πρέπει και η Ελλάδα να αρχίσει να βάζει θέματα στο τραπέζι;

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου