Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί είχαν μεγάλες προσδοκίες για αυτό το φθινόπωρο, βασισμένοι στην καλή επιδημιολογική εικόνα της χώρας μας στον πρώτο γύρο της πανδημίας. Πολλοί ήταν εκείνοι που περίμεναν νωρίτερα την καλή είδηση για το εμβόλιο, άλλοι είχαν επενδύσει τις ελπίδες σε ένα φάρμακο ή σε έναν συνδυασμό φαρμάκων, μερικοί πιο ευφάνταστοι είχαν φτάσει να επενδύουν στην αποδυνάμωση του ιού, λόγω του καυτού ελληνικού ήλιου του καλοκαιριού…

Ολα αυτά έχουν, προς το παρόν, διαψευστεί από την ίδια την πραγματικότητα της αύξησης των κρουσμάτων, των θανάτων και των διασωληνώσεων. Το πράγμα μοιάζει να έχει στραβώσει εντελώς, τη στιγμή, μάλιστα, που η κοινωνία ανησυχεί μεν, αλλά όχι τόσο, ώστε να αυτοπεριοριστεί…

Παρ’ όλα αυτά, ο καιρός έχει περάσει, για πολλές χώρες σε δύο ή τρεις μήνες θα κλείσει χρόνος που είναι αναγκασμένες να ζουν και να πεθαίνουν με τον κορονοϊό. Και η ζωή πάντοτε βρίσκει τον τρόπο να συνεχίζεται…

Για παράδειγμα, οι αγορές είναι σήμερα πολύ πιο έτοιμες να συνυπάρξουν με την πανδημία: Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν κλυδωνισμοί -αλλά και πότε δεν υπήρχαν;- είναι φανερό πως σήμερα είναι πολύ πιο έτοιμες ψυχολογικά για πισωγυρίσματα, όπως συνέβη με τις δοκιμές για το εμβόλιο της Οξφόρδης.

Παράλληλα, η κρίση του κορονοϊού ήταν -και είναι- μία ευκαιρία για αλλαγές που θα εκτοξεύσουν το βιοτικό επίπεδο. Αλλωστε, όλες οι κρίσεις -κάθε είδους- πάντοτε στο ίδιο αποτέλεσμα έχουν καταλήξει: Εκείνοι που επέζησαν είδαν καλύτερες μέρες. Εως την επόμενη κρίση…

Για την Ευρώπη -άρα και για την Ελλάδα- αυτή η πανδημία κατάφερε όσα δεν κατάφεραν όλοι οι πολιτικοί που έβλεπαν τα αδιέξοδα της «γερμανικής ορθοδοξίας» της λιτότητας: Η παράταση της κρίσης θα οδηγήσει σε παράταση της χαλάρωσης και το πιθανότερο είναι ότι, όταν όλα αυτά θα έχουν τελειώσει, το οικονομικό δόγμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα είναι πολύ περισσότερο στην κατεύθυνση της αναδιανομής, παρά τιμωρητικό για εκείνους που δαπανούν κάτι παραπάνω.

Μπορούμε, επομένως, να είμαστε αισιόδοξοι, παρά τον μεγάλο αριθμό των κρουσμάτων, την αύξηση των θανάτων και την κορύφωση των διασωληνώσεων. Αρκεί την επόμενη μέρα να θυμόμαστε όλοι τι ακριβώς συνέβη…