Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Κάτι ανάλογο ισχύει για όλα όσα καθορίζουν τη ζωή μας – και σίγουρα, για την επιδημία που μας ταλαιπωρεί: το γεγονός ότι τα κρούσματα και οι θάνατοι αυξάνονται αλματωδώς σίγουρα οδηγεί κάποιους να αναθεωρήσουν την αφελή, αλλά δημοφιλή άποψη ότι ο ιός δεν υπάρχει. Ομως, το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο: τους συνηθίζουμε – και – τους νεκρούς του κορωνοϊού…

Οπως σιγά – σιγά ασκούν μικρότερη επιρροή τα μηνύματα του πρωθυπουργού, όπως και οι – σποραδικές πια – εμφανίσεις του καθηγητή Τσιόδρα: είναι ο κυνικός νόμος της ζωής – σε μία κατάσταση που διαρκεί αρκετούς μήνες, απαιτούνται όλο και πιο άσχημα νέα για να διατηρείται η κοινωνική εγρήγορση.

Στο πλαίσιο αυτό, η προσπάθεια της κυβέρνησης να «επικοινωνήσει» τη σχετική καλύτερη από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες εικόνα της Ελλάδας εντέλει δημιουργεί μεγαλύτερο εφησυχασμό, σε μία στιγμή που απαιτείται ολόπλευρη ψυχική κινητοποίηση από τον καθέναν…

Μάλιστα, παρατηρείται και το εξής: ορισμένοι από τους λοιμωξιολόγους – που θέλοντας και μη έγιναν «σταρ» στα μέσα ενημέρωσης – εμφανίζονται σχεδόν σε καθημερινή βάση να ζητούν πολύ πιο αυστηρά μέτρα, όπως η επαναφορά της καραντίνας στην Αττική, για να διαψευστούν λίγα λεπτά αργότερα από την κυβέρνηση. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Να σκεφτούν πάρα πολλοί είτε ότι το πράγμα έχει φύγει εκτός ελέγχου, είτε – οι συνωμοσιολόγοι – ότι γενικώς «μας δουλεύουν» οι πάντες για να κάνουν το κομμάτι τους…

Από τη στιγμή που η Πολιτεία προκρίνει – για μία σειρά από λόγους, που μάλλον είναι ευνόητοι – την αποφυγή μίας δεύτερης καραντίνας για την Αττική, που είναι η μισή Ελλάδα πληθυσμιακά, είναι προφανές ότι λείπει ένα επικοινωνιακό σχέδιο που θα συνεγείρει την κοινωνία και θα καταστήσει αποτελεσματικά τα μέτρα.

Πρέπει ωστόσο να σημειωθεί ότι έχουν περάσει έξι μήνες από τη στιγμή που ο ιός μπήκε στην Ελλάδα – και πέρα από όλα τα άλλα, υπάρχει και η κόπωση στην κοινωνία μας. Κάτι που καθιστά πολύ πιο δύσκολη κάθε επικοινωνιακή στρατηγική…