Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Βγήκε στις βιτρίνες τον Ιανουάριο με τον περιπαικτικό τίτλο «A very stable genius» (Μια πολύ σταθερή ιδιοφυΐα) και ασχολείται με την παροιμιώδη ασχετοσύνη του προέδρου των ΗΠΑ για ζητήματα Ιστορίας και γεωγραφίας.

Το θυμηθήκαμε αυθόρμητα με αφορμή τους πρόσφατους «διπλωματικούς θριάμβους» του Τραμπ στη Μέση Ανατολή και στα Βαλκάνια, που τον έκαναν να… αυτοπροταθεί για το Νόμπελ Ειρήνης (αλίμονό μας αν του καρφωθεί να λύσει και τα Ελληνοτουρκικά…).

Κανείς δεν αντιλέγει πως η αποκατάσταση των σχέσεων του Ισραήλ με Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Μπαχρέιν ήταν μια ιστορική εξέλιξη. Ούτε ότι ήταν μικρό πράγμα η υπογραφή των οικονομικών συμφωνιών Σερβίας-Κοσσυφοπεδίου στο Οβάλ Γραφείο, υπό τις ηγεμονικές φτερούγες του πλανητάρχη.

Ομως η προεκλογική τους σκοπιμότητα έβγαζε μάτι και οι βιαστικές αναφορές στο Νόμπελ Ειρήνης προσέδωσαν μια φαιδρή νότα στο σκηνικό. Τουλάχιστον, για τη μεσανατολική συμφωνία ο Τραμπ προτάθηκε από τρίτο (έναν ακροδεξιό Νορβηγό βουλευτή) κι όχι από την αφεντιά του: «Είμαι σίγουρος ότι το επόμενο στόρι είναι το Νόμπελ Ειρήνης. Σταματήσαμε τις μαζικές δολοφονίες (!!) μεταξύ Σέρβων και Κοσοβάρων. Αλληλοσκοτώνονται (σ.σ.: ακόμα;) εδώ και πολλά χρόνια. Τους είπα “παιδιά, ελάτε εδώ να τα βρούμε”. Ξέρετε, το κάνουν εδώ κι εκατονταετίες…», είπε ο πρόεδρος σε συγκέντρωση στη Βόρεια Καρολίνα.

Αντί σχολίου παραθέτουμε δύο περιστατικά από το «Α very stable genius». Στο ένα ο Τραμπ έκανε τον Ινδό πρωθυπουργό, Ναρέντρα Μόντι, να γουρλώσει τα μάτια, λέγοντάς του «εντάξει, δεν συνορεύετε και με την Κίνα (!!)». Στο άλλο ρώτησε τον αρχηγό του ΓΕΕΘΑ, στρατηγό Τζον Κέλι, «τι ακριβώς κάνουμε εδώ;» σε επιμνημόσυνη τελετή για τους ναύτες του «Αριζόνα» που σκοτώθηκαν το 1941 στο Περλ Χάρμπορ.

Από την έντυπη έκδοση