Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Το ευρωσινικό φόρουμ επρόκειτο να φιλοξενηθεί στη Λειψία, αλλά λόγω κορονοϊού έγινε στον κυβερνοχώρο. Οι Ευρωπαίοι δεν κρύβουν το άγχος τους για την ανισορροπία δυνάμεων των τελευταίων χρόνων ανάμεσα στις δύο πλευρές, που έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις.

Αρκεί να θυμηθούμε πως δεν τσακώνονται στο Πολιτιμπιρό του Πεκίνου για το ποιο ευρωπαϊκό τηλεπικοινωνιακό σύστημα πέμπτης γενιάς θα υιοθετήσουν, αλλά οι Ευρωπαίοι μεταξύ τους και με τις ΗΠΑ για το κινεζικό 5G. Χρειάζεται κι άλλο;

Στη μια οθόνη της τηλεδιάσκεψης βρισκόταν ο Κινέζος ηγέτης, Σι Τζινπίνγκ. Στην ευρωπαϊκή πλευρά όμως υπήρχαν τρεις οθόνες. Μία με την Ανγκελα Μέρκελ, ως προεδρεύουσα της Ε.Ε., μία με την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και μία με τον Μισέλ, καρπό γαλλογερμανικού συμβιβασμού. Σε ποιον από τους τρεις θα τηλεφωνήσει ο Τζινπίνγκ σε περίπτωση ανάγκης – κατά το αστείο του Κίσινγκερ; Σίγουρα όχι στον τρίτο…

Οι Ευρωπαίοι καίγονται για συμφωνία επενδύσεων με την Κίνα, αλλά δυσκολεύονται να πείσουν το Πεκίνο να δώσει προνόμια στις επιχειρήσεις τους. Το ανακήρυξαν άλλωστε «στρατηγικό ανταγωνιστή» – τι περιμένουν; Πέρα από τα παρακάλια, πώς θα πιέσουν την Κίνα να μειώσει τις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου; (Εκλύει το μισό διοξείδιο του άνθρακα στη Γη).

Πώς θα την πείσουν να σεβαστεί τα δικαιώματα των κατοίκων του Χονγκ Κονγκ, των Θιβετιανών και των Ουιγούρων (η Μέρκελ είπε ότι όλα τα παραπάνω εθίγησαν στην τηλεδιάσκεψη). Η Κίνα είναι τόσο μεγάλη ώστε να παίζει επί ίσοις όροις με τις ΗΠΑ – άντε και με τη Ρωσία. Μεταξύ άλλων και στο «γήπεδο» της Ευρώπης, με τον νέο Δρόμο του Μεταξιού, τα λιμάνια, τις συγκοινωνιακές υποδομές…

Από την έντυπη έκδοση