Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Είναι αλήθεια ότι μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες η Ελλάδα δεν είχε μπει σε μία κούρσα εξοπλισμών με τη γείτονα – άλλωστε, τα πρώτα χρόνια ήταν όλα μέλι – γάλα, ενώ μετά ήλθαν τα Μνημόνια και δεν υπήρχε η αντικειμενική δυνατότητα για τέτοιες «επενδύσεις». Παράλληλα, η ελληνική αμυντική βιομηχανία δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα προβλήματά της, ώστε να μπορεί να συμμετάσχει με κάποιες αξιώσεις στον εξοπλισμό των Ενόπλων Δυνάμεων.

Η ατυχία της χώρας μας είναι ότι τα χρόνια που εμείς βιώναμε την πολύπλευρη κρίση η Τουρκία περνούσε μία μακρά περίοδο οικονομικής ανάπτυξης, ενισχύοντας παράλληλα την αμυντική της βιομηχανία. Παρ’ όλα αυτά, οι στρατιωτικοί εκτιμούν ότι ο συσχετισμός δυνάμεων δεν έχει γείρει δραματικά εναντίον της Ελλάδας – αλλά αυτό προφανώς δεν είναι κάτι που αδημονεί κανείς να αποδειχθεί…

Οι ανακοινώσεις Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη, που εξελήφθησαν ως αναγγελία για ένα «εξοπλιστικό πρόγραμμα μαμούθ», ήταν στην πραγματικότητα το μάξιμουμ που θα μπορούσε να διαθέσει η Ελλάδα της μεταμνημονιακής εποχής, σε βάθος δεκαετίας. Και φυσικά, το πρώτο κομμάτι του προγράμματος – η προμήθεια των γαλλικών πολεμικών αεροσκαφών – ήχησε σαν επισφράγισμα της γαλλικής στήριξης στην Ελλάδα, που είναι κάτι παραπάνω από εμφανής το τελευταίο διάστημα.

Πολλοί θα πουν ότι μία χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να δίνει τόσα χρήματα για εξοπλισμούς – αλλά πρέπει να επενδύει αποκλειστικά στη διπλωματία. Για να παραφράσουμε και το σχετικό ρητό, κάθε αεροσκάφος είναι κάποιοι τόνοι διπλωματίας: με έναν τέτοιο γείτονα δεν έχεις την πολυτέλεια να απαντάς «βούτυρο», στο γνωστό δίλημμα με τα κανόνια, μιας και κινδυνεύεις να χάσεις και το βούτυρο και τα κανόνια και τα αβγά και τα πασχάλια.

Η αλήθεια είναι ότι όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα – και για τους Ελληνες, αλλά και για τους Τούρκους – αν στην εξουσία δεν ήταν ο κ. Ερντογάν και οι πρακτικές του. Αλλά αυτό δεν εξαρτάται από εμάς – όσο κι αν ο λογαριασμός στη δική μας τσέπη θα έλθει…