Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Επεται το Αφγανιστάν, όπου ο Αμερικανός πρόεδρος δήλωσε πρόσφατα πως σκοπεύει να περικόψει την αμερικανική παρουσία από 8.600 σε 4.000 στρατιώτες, για να ελαφρύνει την αμερικανική οικονομία.

Εκ πρώτης όψεως, αυτά δεν ακούγονται άσχημα, αν δεν ήταν αποσπασματικά και ανακόλουθα. Ενώ τη Δευτέρα ο Τραμπ εξαπέλυσε μια πρωτοφανή στα χρονικά επίθεση στην ηγεσία των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων (την οποία ο ίδιος… διόρισε), κατηγορώντας την ότι επιδιώκει πολέμους επειδή λειτουργεί σαν ατζέντης των πολεμικών βιομηχανιών (ούτε ο Σάντερς δεν τόλμησε να πει τέτοια πράγματα!…), από την άλλη πλευρά έχει καταθέσει έναν αμυντικό προϋπολογισμό-μαμούθ, με στόχο κυρίως την Κίνα, αλλά και τη Ρωσία.

Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι ο άνθρωπος δεν ξέρει από πολέμους αλλά μόνο από μπίζνες, με αποτέλεσμα να τα κάνει μαντάρα – εντός και εκτός των τειχών.

Τα απαξιωτικά του σχόλια για τους Αμερικανούς πεσόντες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και η συνεχιζόμενη κόντρα του με τον υπουργό Αμυνας, Μαρκ Εσπερ, για το αν έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ο στρατός στην καταστολή των αντιρατσιστικών διαδηλώσεων είναι εσωτερικά ζητήματα.

Αλλά η αλλοπρόσαλλη στάση του στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο, που αποθράσυνε τον Ερντογάν, έδωσε πεδίο σε Γαλλία – Ρωσία και μετέτρεψε τους Κούρδους σε εχθρούς των ΗΠΑ, είναι δύο βαριές κληρονομιές που θα κληθεί να διαχειριστεί ο διάδοχός του (αν, τελικά, νικήσει ο Μπάιντεν, για το οποίο πολύ αμφιβάλλουμε…).

Και μια μικρή «μαντεία»: Αν το ΝΑΤΟ δεν διαλυθεί από τη σύγκρουση Ελλάδας – Τουρκίας, ο Τραμπ θα το αποτελειώσει σίγουρα στη δεύτερη θητεία του, όσο κι αν προσπαθήσουν να τον αποτρέψουν οι γραφειοκράτες του Πενταγώνου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Από την έντυπη έκδοση