Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Μια χώρα με την οποία όλοι τους έχουν υψηλά οικονομικά συμφέροντα ή/και γεωπολιτικές δοσοληψίες, τις οποίες δεν πρόκειται να διαταράξουν για χάρη της Ελλάδας, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα.

Η 14η Αυγούστου 2020 (αποφράδα ημερομηνία για τον Ελληνισμό λόγω του δεύτερου «Αττίλα» στην Κύπρο, το 1974) σηματοδότησε το τέλος των ελληνικών ψευδαισθήσεων. Πετώντας τις μάσκες, Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία (μαζί με τη Βουλγαρία του Μπορίσοφ, που τα έχει βρει με τον Ερντογάν και το τουρκικό νεο-προτεκτοράτο της Μάλτας) έθεσαν βέτο σε κυρώσεις κατά της Τουρκίας και «άδειασαν» πολιτικά την ελληνο-αιγυπτιακή συμφωνία. (Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, μπορεί να εντάσσεται στο πλαίσιο ενός γενικότερου αμερικανικού σχεδιασμού κατά του Ιράν, με αιχμή τις πρόσφατες «Συμφωνίες του Αβραάμ» για αποκατάσταση των σχέσεων Ισραήλ-Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων).

Το χειρότερο όμως είναι ότι στο τηλεφώνημα Μακρόν-Τραμπ ακούστηκαν μόνο λόγια για «αποκλιμάκωση της έντασης και διάλογο», χωρίς την παραμικρή αιχμή κατά της Τουρκίας.

Υπάρχουν πολλά στην ατμόσφαιρα που «μυρίζουν» Υμια. Η αναφορά του Ιταλού αντιπροσώπου στην Ε.Ε. σε «πιθανό μορατόριουμ ερευνών» (σ.σ.: άραγε και της Κυπριακής Δημοκρατίας;), η έκκληση Δένδια σε Πομπέο για αποστολή αμερικανικών πλοίων (σε ρόλο επιδιαιτητή, αλά Χόλμπρουκ;) όλα αυτά προδιαθέτουν για τεράστια εθνική υποχώρηση σε Καστελλόριζο-Κύπρο, η οποία αργότερα θα μας ζητηθεί και στο Αιγαίο. Κανένα χρυσωμένο περιτύλιγμα δεν θα κρύψει το περιεχόμενο μιας τέτοιας συσκευασίας, που γράφει φαρδιά-πλατιά «Εθνική Ηττα».

Υπάρχει άραγε εκλεγμένη κυβέρνηση ικανή να το διαχειριστεί; Εδώ δεν θα μιλάμε για έναν επώδυνο -αλλά απολύτως αποδεκτό- συμβιβασμό τύπου Αιγύπτου, αλλά για την Κερκόπορτα μιας εθνικής καταστροφής.

Από την έντυπη έκδοση