Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Εμπιστεύτηκε τη γνώση, τη συνέπεια, την αλήθεια και τη σοβαρότητα και αποδοκίμασε την πολιτική συμπεριφορά του «καφενείου», του «χαβαλέ» και του «μαγαζιού». Επέλεξε το πραγματικό ηθικό πλεονέκτημα και αποδοκίμασε το ανήθικο πλεονέκτημα. Κι αυτός o χρόνος που πέρασε δικαίωσε τους πολλούς και τους έκανε ακόμα περισσότερους. Η σημερινή εκλογική -και όχι μόνο- επιρροή του Κ. Μητσοτάκη είναι πολλαπλάσια της μεγάλης επιτυχίας που πέτυχε στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019. Eνας στους τρεις πρόσφατους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει ήδη απευθείας Ν.Δ., μετά τις μεγάλες επιτυχίας της κυβέρνησης σε μείζονες κρίσεις: Την αντιμετώπιση του ασύμμετρου πολέμου στον Εβρο και του κανονικού πολέμου με την πανδημία. Οι χειρισμοί και στις δύο περιπτώσεις πιστώθηκαν εις το ακέραιον στον Κ. Μητσοτάκη και αφαιρέθηκαν από το ούτως ή άλλως φθίνον και αναιμικό πλέον πολιτικό κεφάλαιο του Α. Τσίπρα.

ΟΜΩΣ, ήταν όλα ρόδινα αυτόν το χρόνο; Ηταν π.χ. σωστές οι επιλογές κάποιων -λίγων, αλλά υπαρκτών- διοικητών νοσοκομείων; Ηταν ορθή η αρχική πολιτική για το μεταναστευτικό; Ηταν ορθή η ενημέρωση που είχε ο πρωθυπουργός, όπως και η «θολή» πολιτική «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ»; Προφανώς όχι και γι’ αυτό άλλαξαν πολλά. Αλλαξαν διοικητές νοσοκομείων που δεν έπρεπε να είχαν επιλεγεί. Αλλαξαν και οι αρμοδιότητες για το μεταναστευτικό, άλλαξαν πρόσωπα και κυρίως άλλαξε η πολιτική. Ηταν μια έμπρακτη αναγνώριση λαθών.

ΗΤΑΝ σωστή η επιλογή του κ. Διαματάρη για τη νευραλγική θέση που πήρε, χωρίς να έχει τα τυπικά προσόντα που είχε δηλώσει; Προφανώς όχι, γι’ αυτό και δεν βρίσκεται στη θέση του. Η ΕΡΤ που διαδέχθηκε την «Πράβδα του ΣΥΡΙΖΑ» ήταν αυτό που χρειαζόταν η χώρα; Ούτε τα νούμερα της τηλεθέασης ούτε η ποιοτική αλλαγή που επήλθε ανταποκρίνονται στα όσα είχε εξαγγείλει ο Κ. Μητσοτάκης.

ΚΑΙ ΠΑΜΕ στο απρόσμενο «διπλό τσουνάμι» που αντιμετώπισε, ευτυχώς με απόλυτη επιτυχία, η χώρα. Τον Εβρο και την πανδημία. Στον Εβρο, που πέτυχε -εκτός των άλλων- την ταύτιση των ελληνικών συνόρων με τα ευρωπαϊκά σύνορα, χρειάστηκε να πάνε στην άκρη απόψεις «τύπου Ροζάκη», προκειμένου να ηττηθεί ο Ερντογάν και να ξυπνήσει η Ε.Ε. Μέχρι τότε η πολιτική δεν ήταν απολύτως καθαρή. Οπως και με το μεταναστευτικό. Οταν ξεκαθάρισε η πολιτική, υπήρξαν και τα αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν χθες: Μείωση κατά 51% των ροών στα νησιά και κατά 46% στην επικράτεια. Αύξηση κατά 88% των πρωτοβάθμιων αποφάσεων για αιτήσεις ασύλου. Μείωση κατά 24% των διαμενόντων στα νησιά του Αιγαίου. Μείωση κατά 4% συνολικά των διαμενόντων στην Ελλάδα.

ΓΙΑ ΤΗΝ αντιμετώπιση της πανδημίας ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση χρειάστηκε να αναθεωρήσουν την άποψη που είχαν για το ΕΣΥ κι ευτυχώς την αναθεώρησαν γρήγορα. Το υπ. Υγείας χρειάστηκε να πάψει να συμβουλεύεται τον Π. Πολάκη και να εμπιστευτεί τον Σ. Τσιόδρα, ο οποίος αγκαλιάστηκε από τον Κ. Μητσοτάκη κι έκαναν τη χώρα «θετικό παράδειγμα» παγκοσμίως. Και μετά, για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης και της ύφεσης, χρειάστηκε ο Κ. Μητσοτάκης να δηλώσει «κεϊνσιανιστής» και να καταργήσει εν μια νυκτί τα «vouchers της ντροπής» για τους επιστήμονες.

ΑΛΛΑ και η τότε διαφαινόμενη αντιμετώπιση της σκευωρίας της Novartis -τρεις συνεδριάσεις και επιστροφή στη Δικαιοσύνη-θα οδηγούσε ποτέ στην αποκάλυψη του βάθους του «παραδικαστικού» που ανακάλυψε η Προανακριτική; Και εν συνεχεία στην αποκάλυψη του ανατριχιαστικού παρακράτους που έστηναν το «κεντρικό μαγαζί» και ο… White House της Κυψέλης; Προφανώς όχι.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ πλεονέκτημα του Κ. Μητσοτάκη αποδεικνύονται όχι μόνο το κεντρώο προφίλ του, αλλά η προετοιμασία και η μεθοδικότητά του, όπως και η αποφασιστικότητά του στις κρίσιμες στιγμές. Και ότι δεν είναι σαν τον «άθεο» Α. Τσίπρα που νόμιζε ότι είχε το «αλάθητο του Πάπα». Εχει σχέδιο, αλλά έχει και επίγνωση των λαθών, που δεν διστάζει να τα διορθώσει, αντί να τα κρύψει κάτω από το χαλί.

ΥΠΗΡΞΑΝ κι άλλα λάθη αυτόν το χρόνο. Αλλα διορθώθηκαν κι άλλα, όπως φαίνεται, είναι στο δρόμο για να διορθωθούν, με τον επικείμενο διορθωτικό ανασχηματισμό. Σε κάθε περίπτωση όμως, η Ελλάδα μετά τις 7 Ιουλίου 2019 είναι μια άλλη χώρα. Πιο ισχυρή, πιο κανονική και με πολύ μεγαλύτερη διεθνή αναγνώριση. Η κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη έχει όλες τις προϋποθέσεις να κάνει την κρίση τεράστια ευκαιρία για τη συνολική αλλαγή της Ελλάδας. Αρκεί να υπάρχει εγρήγορση και να μην υπάρχουν «πολιτικές εμμονές». Γιατί οι εμμονές δεν είναι μόνο… κόκκινες.

«ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ»; ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΦΩΝΑΞΕ;

Αν και απρόσκλητος, ο Α. Τσίπρας δήλωσε παρών και διαθέσιμος να «σώσει» τη χώρα: «Αν ο Μητσοτάκης δεν μπορεί, είμαι εγώ εδώ να αναλάβω», δήλωσε σε συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής». Ποιος τον κάλεσε; Κανείς.

Μόνος του αυτοπροσκλήθηκε. Και μάλιστα σε μια συγκυρία που το 67% επικροτεί την κυβέρνηση και το 73% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ (Opinion Poll) επικροτεί την κυβέρνηση για τον τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας, το 63% των ίδιων ψηφοφόρων αναγνωρίζει ότι προχωράει επιτυχώς στον ψηφιακό μετασχηματισμό της χώρας και το 42% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ πριν από ένα χρόνο λέει ότι χειρίζεται σωστά τα Ελληνοτουρκικά.

Υπάρχει ένα ανέκδοτο που λέει «πού πας ρε Καραμήτρο;» Και πιθανώς να κόλλαγε εν προκειμένω. Αλλά μάλλον τα πράγματα είναι χειρότερα και δεν σηκώνει ανέκδοτα. Υπερβαίνει τη γραφικότητα της αυτοπρόσκλησης του Α. Τσίπρα και αποκαλύπτει το δραματικό αδιέξοδό του. Σιωπά, ενώ η καταιγίδα των αποκαλύψεων για το αριστερό παρακράτος συνεχίζεται με κλιμακούμενη ένταση.

Αδυνατεί να αποπέμψει τον Ν. Παππά με την παιδική δικαιολογία «δεν λειτουργώ σαν χωροφύλακας ή παιδονόμος» και είναι ανήμπορος να βγει από το κάδρο των προσωπικών ευθυνών για τον… White House και το «κεντρικό μαγαζί».

Ο Μιωνή «μίλησε» και χθες «μίλησε» ακόμα περισσότερο: «Ηξεραν κι άλλοι εκτός του Ν. Παππά», είπε. Ο Χρ. Καλογρίτσας περνά στην αντεπίθεση και μηνύοντας τη CCC «μηνύει» και τους «συνεργούς» του στο στήσιμο του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, αφήνοντας να εννοηθεί ότι έχει να πει κι άλλα που έγιναν με τη συμμετοχή του ίδιου του τέως πρωθυπουργού. Εύλογο να τεθεί ξανά το ερώτημα που έχει θέσει το ανέκδοτο: «Πού πας ρε Καραμήτρο»; Ποιος σε φώναξε;

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου