Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Τι ήταν το ’89; Η προσπάθεια του ενιαίου Συνασπισμού να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ – εξ ου και τα στελέχη που έδιναν τότε τη «γραμμή» στον Περισσό, το κυρίαρχο κόμμα της αριστερής συμμαχίας, ήταν εκείνα που κράτησαν την πιο σκληρή στάση απέναντι στον Ανδρέα Παπανδρέου, δρομολογώντας την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο, παρά την έλλειψη στοιχείων και παρά την παραδοχή εκ μέρους του των αναμφισβήτητων πολιτικών του ευθυνών.

Τι διαφορετικό επιχείρησε, άραγε, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Novartis; Η επιλογή των πολιτικών τους οποίους ενέπλεξαν στην υπόθεση έγινε βεβαίως μέσω των καταθέσεων των μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος, αλλά καθώς περνά ο καιρός οι πάντες γινόμαστε σοφότεροι και πολύ πιο ψυλλιασμένοι σχετικά με το γιατί λέει το καθετί, ο ένας κι ο άλλος…

Επισείοντας κάποια έγγραφα του FBI -για τα οποία πλέον γνωρίζουμε ότι είχαν αποδεικτική αξία ανάλογη με διαφημιστικά έντυπα πιτσαρίας- ο τότε πρωθυπουργός επεδίωκε να οδηγήσει δύο κόμματα στην πλήρη ανυποληψία, σπέρνοντας στην κοινή γνώμη το συνθηματικό «όλοι τα παίρνουν, εκτός από εμάς, που έχουμε το ηθικό πλεονέκτημα».

Ποιος ήταν ο στόχος; Να βρεθεί η τροχήλατη βαλίτσα με την οποία τάχα πήρε μετρητά στο Μέγαρο Μαξίμου ο Αντώνης Σαμαράς; Να αποδειχθεί ότι η φαρμακευτική έδινε χρήματα στον -αναρμόδιο, για την περίπτωσή της- Ευάγγελο Βενιζέλο;

Προφανώς, όχι. Ο στόχος ήταν να καταλήξει η κοινωνία στο συμπέρασμα ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ήταν διεφθαρμένα κόμματα, με διεφθαρμένα στελέχη. Και ως ένα σημείο ο στόχος επιτεύχθηκε, μιας και όταν μία υπόθεση πάει στο αρχείο όλο και κάτι μένει στην ατμόσφαιρα…

Το νέο ’89 δεν ξεκίνησε με την κασέτα Μιωνή, αλλά με τις δηλώσεις περί του μεγαλύτερου σκανδάλου από συστάσεως ελληνικού κράτους. Και με τη σταθερή παραδοχή Ν.Δ. και Κινήματος Αλλαγής περί αποκλειστικά πολιτικών ευθυνών Τσίπρα, δεν πρόκειται να επαναληφθεί ούτε ως παρωδία…

Ο Στέφανος Τζανάκης είναι σύμβουλος έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση