Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Η πρώτη αλλά δειλή εμφάνισή του έγινε τη νύχτα της 7^ης Ιουλίου 2019 με τη συντριπτική ήττα. Ομως, το 31,5% που κατάφερε να καταγράψει ο Α. Τσίπρας το έδιωξε. Εμφανίστηκε ξανά όταν άρχισε η προσυνεδριακή συζήτηση. Τότε που ο Α. Τσίπρας είπε με τον πιο καθαρό τρόπο πως θέλει να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ. Κάτι οι συμβιβασμοί, κάτι οι χωρίς πολιτικό βάθος «συνθέσεις» και κάτι ότι το «μαγαζί» ήταν ακόμα «γωνία» έδιωξαν πάλι το φάντασμα από το κάδρο. Ξαναβγήκε για λίγο όταν συζητήθηκαν τα αίτια της συντριπτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ με βάση το «πόνημα» των Γ. Δραγασάκη, Α. Μπαλτά και Θ. Δρίτσα, το οποίο κατέληγε ουσιαστικά ότι έφταιγαν μόνο οι όλοι οι άλλοι κι όχι βέβαια ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.

ΤΟ ΚΛΙΜΑ δεν ήταν ακόμα κατάλληλο ώστε το φάντασμα να πάρει κανονική θέση στις συνεδριάσεις των οργάνων και σε κάθε εσωκομματική συζήτηση. «Ωρίμασε» όμως απότομα όταν άρχισαν να συμβαίνουν μαζί τα εξής: η ελεύθερη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις, η κοινωνική αποδοκιμασία για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στα γεγονότα του Εβρου, αλλά και η αρχική στάση του στην άκρως επιτυχημένη αντιμετώπιση της πανδημίας από την κυβέρνηση. Εκεί υπήρξε ένα σημαντικό ρήγμα στο εκλογικό σώμα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης: Οι μικρόψυχοι και εμμονικοί χειρισμοί της «παρέας του Πολάκη» οδήγησαν έναν στους τρεις ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ απ’ ευθείας στην αγκαλιά του Κ. Μητσοτάκη. Και ταυτοχρόνως ο Α. Τσίπρας άρχισε να βλέπει από πολύ μακριά τον Κ. Μητσοτάκη τόσο στη δημοφιλία όσο και στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός.

ΤΟΤΕ ήταν που για πρώτη φορά χτύπησαν δυνατά οι καμπάνες, καλώντας το φάντασμα της διάσπασης ως επίσημο συνομιλητή στις εσωκομματικές διεργασίες. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη, η πολιτική φυσιογνωμία του κόμματος και η πασοκοποίηση του περιβάλλοντος του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μόνο οι αφορμές. Η ουσία ήταν πως για πρώτη φορά συνειδητοποιήθηκε από την εσωκομματική αντιπολίτευση ότι ο Α. Τσίπρας και η παρέα του πηγαίνουν να κάνουν ένα άλλο δικό τους «μαγαζί». Η θρυαλλίδα όμως ήρθε αμέσως μετά. Κατ’ αρχάς με την αποκάλυψη της νόμιμης αλλά ανήθικης μπίζνας του Δ. Παπαδημούλη, ο οποίος συμμετείχε κανονικά στην εμπορευματοποίηση του μεταναστευτικού, πλουτίζοντας κι άλλο. Κι αμέσως μετά στις καταιγιστικές αποκαλύψεις για το «αριστερό παρακράτος» που στήθηκε με τη συμφωνία Α. Τσίπρα και Π. Καμμένου.

ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΙ μηχανισμοί και παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, στην Κρατική Ασφάλεια και στην ΕΛ.ΑΣ., «κεντρικό μαγαζί» στο Μ. Μαξίμου και «μαγαζάκια» που όμως έβγαζαν «πολλά λεφτά», σκευωρίες και εκβιασμοί με σκοπό τα «πάρα πολλά λεφτά» και η συνειδητοποίηση ότι ο Α. Τσίπρας, ο «διαχειριστής» του Ν. Παππάς κι όλος ο στενός κύκλος των συνεργατών του ήταν στο κόλπο και ο «ηγέτης» τα ΗΞΕΡΕ όλα. Εκεί έγινε το ανεπανόρθωτο κρακ. Εσπασε εντελώς αυτό που ναι μεν είχε καταρρεύσει στην κοινωνία, αλλά κρατούσε ακόμα ενωμένο τον ΣΥΡΙΖΑ: το ηθικό πλεονέκτημα και η αυταπάτη ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι».

ΕΝΑ ΤΜΗΜΑ του ιστορικού ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο μπορεί να έχει παρωχημένες πολιτικές απόψεις και να είναι αγκυλωμένο σε ξεπερασμένες εμμονές, όμως δεν έχει τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και τον κυνισμό της «παρέας του Τσίπρα», αισθάνθηκε ξένο σώμα μέσα στο κόμμα που το ίδιο δημιούργησε και το οποίο αργότερα φιλοξένησε τον Α. Τσίπρα και τον έκανε και αρχηγό του. Ν. Βούτσης, Ε. Τσακαλώτος, Π. Σκουρλέτης, Ν. Φίλης, Π. Λάμπρου, ακόμα και ο Αλ. Φλαμπουράρης ή άλλα στελέχη της γενιάς του, που δεν είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «μαγαζιού», συνειδητοποίησαν όχι μόνο τι ακριβώς έχει γίνει, αλλά και πόσο αδίστακτο είναι το παρεάκι του ηγέτη. Ενα παρεάκι που έχει από Π. Πολάκη και Δ. Παπασπιτούλη, μέχρι Ν. Παππά, Μανώλη Πετσίτη και τον «εκτελεστή» Ρασπούτιν. Κατάλαβαν πώς και σε τι τα είχε βρει ο Α. Τσίπρας με τον εξαφανισμένο Π. Καμμένο. Συνειδητοποίησαν ότι δεν έκαναν μια έστω παράταιρη κυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛ., αλλά μια Εταιρία. Κι αυτό είναι βαρύ. Πολύ βαρύ για τις συνειδήσεις κάποιων ανθρώπων που δεν έχουν το χαλασμένο DNA του Α. Τσίπρα και της παρέας του. Και είναι αρκετό ώστε να οδηγήσει έως τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο για το συνέδριό του. Ενα συνέδριο που ξεκίνησε να γίνει συνέδριο πρόσθεσης και πολλαπλασιασμού και εξελίσσεται σε συνέδριο αφαίρεσης και διαίρεσης.

ΠΟΙΟ «ΒΡΟΜΙΚΟ ’89»;

ΤΟ 1989 ο Α. Τσίπρας ήταν 14-15 χρόνων. Της Αριστεράς ηγούνταν μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο Χ. Φλωράκης και ο Λ. Κύρκος, οι οποίοι έκαναν τότε την τεράστια υπέρβαση και συγκρότησαν τον Συνασπισμό της Αριστεράς. Βασικός λόγος που οδήγησε στη γεφύρωση του αβυσσαλέου χάσματος που χώριζε το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν το «σκάνδαλο Κοσκωτά». Ηταν δηλαδή η ανάγκη της κάθαρσης και της αντιμετώπισης της διαφθοράς. Ασχέτως τι έχει γράψει ως τώρα η Ιστορία και τι θα γράψει έως ότου ολοκληρωθεί, η Αριστερά τότε ήταν με την ηθική. Ο Λ. Κύρκος μιλούσε τότε για το «ύφος και το ήθος της εξουσίας». Ο Α. Παπανδρέου αθωώθηκε στο ειδικό δικαστήριο με 7-6 και ένα τμήμα της Αριστεράς -η οποία στη συνέχεια διασπάστηκε ξανά- έκανε την αυτοκριτική του.

Και έρχεται τώρα το τότε 15χρονο, στη βαριά σκιά ενός Χ. Φλωράκη και ενός Λ. Κύρκου, να μιλήσει για «ριμέικ του βρόμικου ’89»! Πολλά από τα σημερινά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν τότε φανατικά υπέρ της μέχρι τέλους διερεύνησης του σκανδάλου Κοσκωτά. Και είχαν αρνηθεί τη δελεαστική πρόταση του Α. Παπανδρέου να ψηφίσουν μαζί την απλή αναλογική, σε μια προσπάθεια να τελειώσει η δικαστική δίωξή του. Και έρχεται τώρα ο τότε 15χρονος να προσβάλει κατά πρόσωπο τους συντρόφους του. Ερχεται να διαγράψει την ιστορία του κόμματος από το οποίο γεννήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και έρχεται να ταυτιστεί με το ΠΑΣΟΚ -που πολεμούσε τότε- του Α. Τσοχατζόπουλου και του μακαρίτη Μ. Κουτσόγιωργα, που έχει ως συνεχιστές του έναν Γ. Ραγκούση και έναν Στ. Τζουμάκα!

Στην προσπάθειά του να βρει ένα «αφήγημα», ο ζαλισμένος Α. Τσίπρας έκανε ακόμα μια μεγάλη πολιτική γκάφα, ακυρώνοντας την ιστορία του κόμματός του και εκείνους που του επέτρεψαν να γίνει πρωθυπουργός. Τόλμησε, ουσιαστικά, να χαρακτηρίσει σκευωρούς τον Χ. Φλωράκη και τον Λ. Κύρκο, φαντασιωνόμενος -ακόμα- πως είναι ο νέος Α. Παπανδρέου, με τον οποίο ταυτίζει τον εαυτό του. Θλίψη…

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου