Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Δεν πέρασαν και τόσα χρόνια από την υπόσχεση της 13ης σύνταξης. Δεν θα αναφερθώ στο βοήθημα των 80 ευρώ ως ΕΚΑΣ… Μη χειρότερα.

Να ρωτήσω την κ. Αχτσιόγλου τι θα πει στους νέους ανθρώπους, με σημαντικούς τίτλους σπουδών -δεν υπαινίσσομαι τίποτε-, που θα μπουν στην αγορά εργασίας. Νομίζει ότι ο πρώτος μισθός, στα 300 ευρώ, μπορεί να καλύπτει τις ανάγκες τους; Ισως την κύρια: να πάψουν να ζουν στο σπίτι των γονιών τους. Να πάψουν να τους πληρώνουν οι γονείς τους τα έξοδά τους και να μειώσουν τις… επισκέψεις στον παππού που όλο και κανένα εικοσάρι θα του βρίσκεται για το εγγόνι… Πάλι λάθος κάνει. Δεν πέρασαν και δέκα χρόνια από την υπόσχεση του πρώτου μισθού των 752 ευρώ… Μη χειρότερα.

Η κ. Αχτσιόγλου δεν δούλεψε ποτέ της στον ιδιωτικό τομέα ώστε να ξέρει τι σημαίνει μισθός «έναντι». Το «έναντι» ξεκίνησε από την 25η Ιανουαρίου 2015 και τώρα έγινε καθεστώς. Τώρα πλέον το τελευταίο «έναντι» είναι από το πρώτο δεκαπενθήμερο του Σεπτέμβρη!

Εκείνη είχε την τύχη να αναγνωριστεί η νεαρή παρουσία της στον ΣΥΡΙΖΑ, να εργαστεί με μισθούς -κάτι παραπάνω από- αξιοπρεπείς στις Βρυξέλλες ή και ως διευθύντρια στο πολιτικό γραφείο Κατρούγκαλου. Τώρα όμως διαχειρίζεται το μισθό , τα «έναντι», τις τρεις ώρες εργασία, το «μπλοκάκι» και όλα εκείνα που κάνουν τους νέους ανθρώπους να παίρνουν των ομματιών τους και να φεύγουν.

Ρώτησε η κ. Αχτσιόγλου πόσες χιλιάδες νέοι άνθρωποι, ακριβώς στην ίδια ηλικία με αυτή, όμως μη έχοντας «μπάρμπα» το κόμμα, μη έχοντας περγαμηνές συμμετοχής σε μαζικές απεργίες, συγκεντρώσεις, καταλήψεις, διαμαρτυρίες, δεν μπορούν να βρουν δουλειά; Οχι για τη μεγάλη ζωή αλλά για να νιώθουν ότι τόσα χρόνια «στα θρανία», τόσος κόπος, τόσες θυσίες της οικογένειάς τους δεν πήγαν χαμένα; Και το χειρότερο: Η ακύρωση που μετά γίνεται παραίτηση, οδηγεί σε μια άκρως επισφαλή ψυχολογική κατάσταση. Η κατάθλιψη είναι πλέον εθνική ασθένεια.

Ακούγεται ότι η κ. Αχτσιόγλου αδιαφορεί για το τι σημαίνουν όλα αυτά. Της λέω απλά: Είναι πολύ νέα και δεν θα έπρεπε…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου