Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΤΟ υπουργείο Παιδείας πανηγύρισε για τη δημιουργία της σχολικής πλατφόρμας e-class. Πολύ σωστά. Αν δεν βιώναμε την πανδημία δεν θα φτιαχνόταν ποτέ μια τόσο εξαιρετική ηλεκτρονική πλατφόρμα. Και ακόμα κι αν φτιαχνόταν, το πιθανότερο είναι πως υπό κανονικές συνθήκες κανένας εκπαιδευτικός δεν θα τη χρησιμοποιούσε.

ΟΛΑ αυτά όσον αφορά στην ασύγχρονη εκπαίδευση. Τι έγινε, όμως, τελικά με τη σύγχρονη εκπαίδευση; Το υπουργείο Παιδείας θριαμβολογεί για την ασύγχρονη και για την εκπαιδευτική τηλεόραση στην ΕΡΤ. Κουβέντα δεν έχει ακουστεί έως τώρα για το αν και πόσο έγιναν πραγματικά ζωντανά τηλε-μαθήματα μέσω Webex.

ΓΙΑΤΙ δεν ανακοινώνει το υπουργείο τα ποσοστά εκπαιδευτικών που συμμετείχαν στο Webex; Να μάθουμε και οι πολίτες πόσοι εκπαιδευτικοί άνοιξαν τον υπολογιστή τους, συζήτησαν και έκαναν μάθημα βλέποντας τους μαθητές τους μέσα από το διαδίκτυο;

ΕΝΑΣ και μοναδικός λόγος υπάρχει για τον οποίο το υπουργείο δεν λέει κουβέντα για την τηλεκπαίδευση. Εως τώρα γνωρίζουμε για το εντυπωσιακό 96% στα πανεπιστήμια. Προφανώς η συμμετοχή των εκπαιδευτικών ήταν εξαιρετικά χαμηλή σε δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια. Προφανώς μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό δασκάλων και καθηγητών ένιωσαν την ανάγκη να βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο -έστω και μέσω ίντερνετ- με τους μαθητές τους.

Η αποστασιοποίηση των εκπαιδευτικών ήταν σοκαριστική. Δεν φταίνε, όμως, μόνο εκείνοι. Το υπουργείο έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης. Οταν τον Μάρτιο ξεκίνησε η τηλεκπαίδευση υπήρξε μια απόφαση που έδωσε το κατάλληλο «πάτημα» στους εκπαιδευτικούς. Η χρήση του Webex ήταν προαιρετική. Αρα οι εκπαιδευτικοί έκαναν ό,τι λέει ο νόμος. Κάθισαν αραχτοί και πληρώνονταν για δύο μήνες χωρίς να κάνουν κάτι. Και το χειρότερο; Χωρίς να ενδιαφερθούν για τον ψυχισμό των μαθητών τους. Και να δούμε αν προχωράει και η ζωντανή αναμετάδοση μαθημάτων από την τάξη για όσους μαθητές απουσιάζουν.

Ο,ΤΙ είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό. Αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά στη χώρα μας. Και είναι κρίμα. Μέσα σε αυτούς τους τρεις μήνες το κράτος απέδειξε πως μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες. Γκρεμίστηκαν στερεότυπα δεκαετιών. Στήθηκαν ηλεκτρονικές πλατφόρμες σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες μέσα σε λίγες εβδομάδες.

ΕΙΝΑΙ κρίμα, λοιπόν, να χάνεται μια τέτοια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να πάει το εκπαιδευτικό μας σύστημα πολλά βήματα μπροστά. Να ξεφύγει από την παπαγαλία. Να ξεφύγει από τα φροντιστήρια. Να προσγειωθεί στην ψηφιακή εποχή μας. Και εδώ η ευθύνη βαραίνει το υπουργείο Παιδείας, το οποίο εν μέσω πανδημίας έφερε μια «μεταρρύθμιση» που αφορά στην αύξηση των εξεταζόμενων μαθημάτων και κάποια άλλα μερεμέτια από το δημοτικό έως το λύκειο.

ΔΕΝ τόλμησε, όμως, να θεσμοθετήσει ως υποχρεωτική την τηλεκπαίδευση. Δεν τόλμησε να προχωρήσει στη μετεξέλιξη ενός εκπαιδευτικού συστήματος που έχει μείνει κολλημένο στη δεκαετία του ’80 χάρη στις ιδεοληψίες των συνδικαλιστών και στον φόβο του πολιτικού κόστους.

ΤΑ παιδιά επέστρεψαν και επιστρέφουν σε ένα σχολείο που ελάχιστα έχει αλλάξει εδώ και δεκαετίες. Την ίδια στιγμή που ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις και η επένδυση στην Παιδεία θα μπορούσαν να αλλάξουν τη χώρα. Για μια ακόμη φορά, όμως, μικροσυντεχνίες και μεγαλοσυμφέροντα κερδίζουν την παρτίδα…

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση