Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Το Ιδρυμα Ωνάση ξόδεψε περί τα δέκα εκατομμύρια για να έρθουν να δουλέψουν τα σημαντικότερα γραφεία της Ευρώπης. Γιατί, κακά τα ψέματα, και οι υπογραφές στα μεγάλα έργα αναγέννησης μιας πόλης έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους.

Ευφάνταστες ιδέες κατατέθηκαν και τα σχέδια εξετέθησαν για να τα δουν οι πολίτες, στη στοά Νικολούδη. Είδαμε πώς θα μεταμορφωνόταν η Αθήνα και ενθουσιαστήκαμε. Χρειάζονταν κάποιες επί μέρους διορθώσεις; Φυσικά, ένας σοβαρός διάλογος ήταν καλοδεχούμενος και τον οργάνωσε, επί τούτω, το Ιδρυμα.

Τι να θυμάμαι τώρα; Οτι ΟΛΟΙ συμφωνούσαν αλλά το Rethink έμεινε στις μακέτες; Να θυμάμαι με ποιον τρόπο συσπειρώνονται δυνάμεις για να μη γίνει τίποτε σημαντικό, τίποτε καλό; Και ενώ όσοι είχαν εμπλοκή ήταν ενθουσιασμένοι, έμειναν… με τον ενθουσιασμό; Είναι παθογένεια το να φοβόμαστε κάθε αλλαγή, υποθέτοντας ότι θα μας ξεβολέψει. Και τραγικό όταν, έναντι ενός κακού εννοούμενου πολιτικού κόστους, να μη γίνεται τίποτε.

Προχθές ο δήμαρχος μας παρουσίασε το σχέδιό του για τον Μεγάλο Περίπατο. Το κέντρο της Αθήνας, που προσελκύει κάθε χρόνο εκατομμύρια επισκέπτες, θα αγκαλιαστεί από έναν μεγάλο περίπατο, χωρίς τη συνύπαρξη αυτοκινήτων, δίνοντάς της σύγχρονα χαρακτηριστικά. Πιστεύω ότι είναι η ώρα, μαζί με τις νέες ιδέες που διαπερνούν τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, να προχωρήσει το όραμα της νέας Αθήνας, καθώς ο Μεγάλος Περίπατος θα της δώσει νέα πνοή.

Αυτά που προβλέπει το σχέδιο Μπακογιάννη άλλοτε απαιτούν επεμβάσεις ήπιες και άλλοτε ριζοσπαστικότερες. Ας συζητήσουν αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, συγκοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι, κηποτέχνες, ποδηλάτες, κάτοικοι της Πλάκας και όποιος άλλος. Αλλά μη χρονίσουν σε συζητήσεις, διαξιφισμούς, πολεμικές ιαχές. Μη χάσουμε το δάσος προσηλωμένοι στο δένδρο. Ο χώρος που θα προστεθεί, περίπου 50.000 τετραγωνικά μέτρα, τον χρειάζεται η Αθήνα για να αναπνεύσει.

Αν δεν είχαν κατεδαφιστεί τα νεοκλασικά στο κέντρο, τα αρχοντικά στη Βασιλίσσης Σοφίας, αν δεν είχε καταληφθεί ο δημόσιος χώρος, αν δεν είχαν καταστραφεί τα πολεοδομικά σχέδια -επί Οθωνος- με κέντρο την περίβλεπτη Ακρόπολη, αν δεν είχε ξηλωθεί το τραμ και αν δεν είχαν δοθεί τα ύψη στο κέντρο, θα είχαμε πρωτεύουσα ανάλογη των δυτικοευρωπαϊκών. Τι μπορούμε να χαρούμε εμείς σήμερα και να αφήσουμε αύριο και στους επόμενους; Μιαν Αθήνα που ένας περίπατος 6,2 χιλιομέτρων θα την αγκαλιάσει, αγκαλιάζοντας τους Αθηναίους…

Από την έντυπη έκδοση