Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΚΑΤΙ η διαπραγμάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση, κάτι οι προϋποθέσεις που θέτει το ΔΝΤ για να συμμετάσχει εκ νέου στο πρόγραμμα, σε συνδυασμό με την εικόνα κατάρρευσης που παρουσιάζει δημοσκοπικά η κυβέρνηση, απαιτούν τις αναγκαίες κινήσεις από το Μαξίμου ώστε να ανέβει και πάλι ψηλά το αριστερόμετρο.

ΠΟΣΕΣ φορές πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ είχαμε ακούσει ατάκες όπως «μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή» ή «η Βενεζουέλα αποτελεί ένα μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουμε ώστε να αφήσουμε πίσω το καπιταλιστικό μοντέλο που κυριαρχεί». Τι έγινε; Τώρα φαίνονται αστεία; Ας μην ξεχνιόμαστε, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας τα έλεγε. Ηταν τότε που υποσχόταν πως θα καταργήσει με ένα νόμο και ένα άρθρο τα μνημόνια. Ηταν τότε που η λαϊκιστική δημαγωγία εκτίναξε τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο 36%. Και αφού έπεσε στον τοίχο και γύρισε τη χώρα αρκετά χρόνια πίσω, συνέχισε την κοροϊδία υποστηρίζοντας πως είχε απλά… αυταπάτες.

ΕΙΝΑΙ αλήθεια πως τόσο οι επαναστάσεις όσο και οι ηγέτες τους ασκούν γοητεία όχι μόνο σε ολόκληρους λαούς αλλά και σε πολλούς πολιτικούς. Ισως δεν είμαστε κατάλληλοι να κρίνουμε ούτε τον Κάστρο ούτε τους Τσάβες – Μαδούρο. Θα κριθούν από τους πολίτες της Κούβας και της Βενεζουέλας στο μέλλον. Είναι βέβαιο, όμως, πως σε αυτές της χώρες δεν υπάρχει ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία έκφρασης. Τα καθεστώτα είναι αυταρχικά. Και αν κάποιοι ισχυρίζονται πως το καθεστώς Κάστρο κυβερνάει 57 ολόκληρα χρόνια, άρα είναι επιτυχημένο, αρκεί να θυμηθούμε πως και η Σοβιετική Ενωση άντεξε 71 χρόνια και ο δικτάτορας Φράνκο 36 χρόνια στην Ισπανία.

ΣΤΙΣ χώρες που η δημοκρατία είναι αδιαμφισβήτητη έχουν αναδειχθεί σημαντικότεροι επαναστάτες με τη λαϊκή ψήφο: από τον Τζον Κένεντι και τον Ούλοφ Πάλμε έως τον Ντε Γκωλ και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ηγέτες που μεταρρύθμισαν τα κράτη τους με δημοκρατικές διαδικασίες.

ΤΩΡΑ ο Αλέξης Τσίπρας ως φαντασιόπληκτος επαναστάτης τριγυρίζει στον πλανήτη χωρίς πολιτική ταυτότητα και συναίσθηση: τη μια εβδομάδα αποθεώνει τον Ομπάμα, την άλλη τον Κάστρο. Ψάχνει από κάπου να πιαστεί για να κρύψει το πολιτικό του έλλειμμα. Και όσο θα βλέπει να πλησιάζει το τέλος της διακυβέρνησής του τόσο θα καλεί και πάλι τον λαό σε αντιμνημονιακή επανάσταση. Ακόμη και ο κομαντάντε Φιντέλ θα γελάει από εκεί ψηλά.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου