Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ χθες ήταν σαφής: «Χαλαρώνουμε σταδιακά, αλλά με προσοχή». Αλλά και δείχνουμε την αναγκαία μέριμνα στις πιο ευάλωτες και αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Το διπλό στοίχημα δεν τελείωσε. Τώρα θα αρχίσει να κρίνεται. Δηλαδή, αν η χώρα θα παραμείνει μια υγιής και ασφαλής χώρα, η οποία ταυτοχρόνως θα απλώσει κι ένα ισχυρό δίχτυ κοινωνικής προστασίας, το οποίο δεν θα επιτρέψει να υπάρξουν τα θύματα, που δεν υπήρξαν από τον ιό. Για να γίνει αυτό η χώρα χρειάζεται ισχυρή στήριξη της οικονομίας της και γρήγορη επανεκκίνησή της. Αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει επεξεργασμένο σχέδιο, ισχυρή βούληση, γνώση, σοβαρότητα και ικανότητα. Τα πρώτα δείγματα γραφής -τα οποία ασφαλώς θα κριθούν στην πράξη-από το χθεσινό διάγγελμα του Κ. Μητσοτάκη δείχνουν ότι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις. Η κυβέρνηση έχει αποδείξει την ικανότητα και την επάρκειά της, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη της συντριπτικής πλειονότητας της κοινωνίας, αλλά δεν έχει «καθαρίσει» ακόμα. Αλλά αυτό το «κέρδος» δεν είναι αμετάβλητο και μάλιστα στο ακέραιο. Χωρίς να αφαιρείται τίποτα από τη σπουδαία επιτυχία της, η κυβέρνηση μπαίνει για το δεύτερο και εξίσου κρίσιμο ημίχρονο. Εκεί άλλωστε θα διαμορφωθεί, σε βάθος χρόνου, το τελικό σκορ.

Η ΚΡΙΣΗ είχε κόστος 138 ζωές μέχρι χθες και κάμποσα -ανυπολόγιστα ακόμα-δισ. ευρώ. Είχε όμως και τεράστια οφέλη. Εθνική αυτοπεποίθηση, ένα νέο ισχυρότερο ΕΣΥ, ένα νέο και απρόσμενα καλό ψηφιακό κράτος και νέες δυνατότητες, λόγω του νέου και πολύ πιο ισχυρού brand name της χώρας. Η ελαχιστοποίηση του κόστους και η μεγιστοποίηση της αξιοποίησης των νέων δυνατοτήτων είναι ο μοναδικός αντίπαλος της κυβέρνησης. Αντίπαλός της είναι το καλύτερο. Πολιτικό αντίπαλο δεν έχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει ξανά ένα ουσιαστικά «περιθωριακό κόμμα», το οποίο απευθύνεται σε μια μικρή κοινωνική μειοψηφία. Η κοινωνία του γύρισε την πλάτη και δεν τον ακούει καν. Γιατί ήξερε, αλλά το διαπίστωσε και μέσα στην πρωτοφανή κρίση, ότι δεν έχει να πει τίποτα. Δεν μπορεί να είναι μέρος μιας γόνιμης και παραγωγικής συναίνεσης. Δεν μπορεί να είναι μέρος της κανονικότητας. Μπορεί μόνο να καταγγέλλει, να σκανδαλολογεί, να στοχοποιεί και να κατεβάζει το επίπεδο στα τάρταρα του «Πολακισμού».

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ δεν έχει πολιτικό αντίπαλο. Αλλά έχει απέναντί της έναν πανίσχυρο αντίπαλο: την πραγματικότητα και τα προβλήματα που δημιουργεί. Με αυτήν θα αναμετρηθεί κι απ’ αυτήν την αναμέτρηση θα κριθεί τελικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά «λείπει». Είναι ήδη κάτι άλλο απ’ αυτό που ήταν ακόμα και μετά την ήττα του Ιουλίου 2019. Είναι το πολιτικό θύμα του κορονοϊού.

ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΑΜΕ  Ή ΦΟΒΗΘΗΚΑΜΕ;

Το ερώτημα εμπεριέχει υπερβολή και μανιχαϊσμό, αλλά όχι κακή πρόθεση. Προφανώς η Ελλάδα έδειξε το απροσδόκητο πρόσωπο μιας ώριμης και πειθαρχημένης χώρας. Ασφαλώς και την αξία της ατομικής ευθύνης την εκτίμησαν και την τίμησαν πολλοί. Προφανώς είδαμε οι περισσότεροι τον «άλλο εαυτό» μας, τον οποίο είτε δεν γνωρίζαμε είτε και υποτιμούσαμε. Ασφαλώς και βγαίνουμε σιγά σιγά από την πανδημία σαν μια «καλύτερη κοινωνία».

Είναι βέβαιο όμως ότι φοβηθήκαμε κιόλας. Πειθαρχήσαμε, σ’ έναν βαθμό, όχι μόνο λόγω συνείδησης, αλλά και φόβου. Είναι κακό αυτό; Είναι αφύσικο; Προφανώς ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αλλά το «άθροισμα της πειθαρχίας» δεν είναι απολύτως καθαρό. Κι αυτό φάνηκε -έστω και μειοψηφικά- στην ανευθυνότητα κάποιων, στο φανατισμό κάποιων άλλων, στη «μαγκιά» κάποιων τρίτων, στην «ιδεολογική αντίσταση» κάποιων τέταρτων και πάει λέγοντας. Μειοψηφία όλοι αυτοί; Προφανώς, αλλά αθροιζόμενοι όλοι μαζί δημιουργούν μια όχι μικρή μειοψηφία. Μέρος της οποίας, λόγω φόβου, εντάχθηκε τελικά στο «μεγάλο άθροισμα της πειθαρχίας».

Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία για το από εδώ και πέρα, που αρχίζει η χαλάρωση και έρχονται ίσως τα πιο δύσκολα. Από εδώ και πέρα θα φανεί η υπευθυνότητα και η συνειδητή πειθαρχία του καθενός μας ξεχωριστά και όλων μαζί. Κλεισμένοι στο σπίτι είναι πιο εύκολη η πειθαρχία. Σε πιο ανοικτό κι ελεύθερο περιβάλλον είναι πιο εύκολη η επάνοδος των κακών συνηθειών μας.

Είναι κρίμα κι άδικο να υποτιμηθεί η προσπάθεια και η συμβολή της μεγάλης πλειοψηφίας στη μεγάλη νίκη. Αλλά είναι και επικίνδυνο να πιστέψουμε ότι μέσα σε δύο μήνες γίναμε ένας άλλος λαός.

Αντιπολίτευση «λαπάς»

Μέσα στα πέπλα της κρίσης κρύφτηκε και η μεγάλη σύγκρουση που μαινόταν και μαίνεται στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και δύο μήνες. Στον ευρύ πυρήνα των «53» έχουν προσχωρήσει πλέον αρκετά στελέχη που ανήκαν στους «προεδρικούς». Ενώ αίσθηση προκαλεί η έμμεση πολιτική συμπόρευση των Π. Πολάκη και Ν. Παππά με όσους εγκαλούν τον Α. Τσίπρα για «αντιπολίτευση λαπά». Η εικόνα της «αναρχίας» που επικρατεί στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ συμπληρώνεται με το γεγονός ότι η εσωκομματική αντιπολίτευση επικρίνει τον «αμήχανο» Α. Τσίπρα, αλλά θέλει και ήττα του «Πολακισμού»…

Σημασία όμως έχει ότι ο άλλοτε πανίσχυρος εσωκομματικά Α. Τσίπρας τελεί υπό κάποιου είδους πολιτική κηδεμονία. Οι πληροφορίες λένε ότι π.χ. ενώ ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε μια πιο καθαρή καταδίκη του υποψήφιου βουλευτή Αχαΐας Ηλ. Γρηγόρη, οι «σκληροί» του κόμματος έβαλαν βέτο, με αποτέλεσμα το κωμικοτραγικό, ο ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας να αποδοκιμάζει και κεντρικά στελέχη, όπως ο Π. Πολάκης και ο Γ. Κυρίτσης, να εγκαλούν όσους αποδοκίμασαν το στέλεχος-υβριστή…

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου