Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Ανεξαρτήτως του τι θα μπορούσε να πει κανείς για τα χρόνια και τους μήνες που προηγήθηκαν της κρίσης δανεισμού της χώρας μας, είναι προφανές ότι η ελληνική κοινωνία πήρε μεγάλα μαθήματα κατά τη δεκαετία των Μνημονίων. Ξαφνικά, οι Ελληνες έπρεπε να ξεχάσουν το κοντινό παρελθόν τους, να συμβιβαστούν με μεγάλες περικοπές στα εισοδήματά τους και εντέλει τον τρόπο ζωής τους.

Μάθαμε όμως -όπως σημείωσε χθες και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου- ότι αν οι θυσίες γίνουν από την αρχή, κερδίζεται χρόνος. Μάθαμε επίσης ότι οι πολιτικές διαμάχες μόνον αποπροσανατολίζουν και καθόλου δεν βοηθούν μα φανεί το φως στο βάθος του τούνελ. Μάθαμε ακόμα -και πριν από τον παρ’ ολίγον μοιραίο Ιούλιο του 2015- ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις όταν χρωστάς και δεν έχεις να πληρώσεις.

Το κακό είναι ότι δεν εξαρτάται σχεδόν τίποτε από εμάς – άλλο ένα μάθημα από την εποχή των Μνημονίων. Τότε ήταν πολύ εύκολο για όλους τους υπολοίπους να κουνούν το δάκτυλο στην Ελλάδα, μιας και το πρόβλημα δεν τους αφορούσε, παρά μόνον στο μέτρο που θα έπρεπε να συμβάλουν στο δανεισμό μιας χρεοκοπημένης χώρας. Τώρα, είναι οι πάντες απέναντι στο πρόβλημα – το μέγεθος του οποίου ακόμα δεν έχει φανεί ξεκάθαρα, μιας και δεν είναι γνωστή η διάρκεια που θα έχει η κρίση του κορονοϊού.

Ηλθε η στιγμή που η Ευρώπη θα πρέπει να διδαχθεί από την περίπτωση της Ελλάδας – σε ό,τι αφορά την ταχύτητα αντίδρασης σε μια κρίση. Αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι το 2010 δεν υπήρχαν καν μηχανισμοί όπως ο ESM – δεν υπήρχε η παραμικρή πρόβλεψη για μια κρίση. Σήμερα, υπάρχουν τέτοιοι μηχανισμοί αλλά για άλλη μία φορά μπαίνει το ζήτημα της εσωτερικής πολιτικής σκηνής στην οποία «παίζει» ο κάθε πρωθυπουργός.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις χθες η Ανγκελα Μέρκελ επιχειρούσε να πείσει τους ψηφοφόρους της ότι η συνεισφορά της Γερμανίας στην αντιμετώπιση της κρίσης θα αποβεί τελικά υπέρ της. Μα, αυτό δεν συνέβη με την ελληνική περίπτωση;

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου