Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Δεν παραπονιέμαι. Οταν όμως ακούω να μου λένε ότι όλα γίνονται θαυμάσια μέσω της τηλεδιάσκεψης και της τηλεργασίας, δεν ξέρω αν με δουλεύουν, αν είναι πραγματικά πολύ πιο έξυπνοι από μένα -και γιατί όχι;-ή η εργασία τους έτσι κι αλλιώς δεν απαιτεί τη φυσική παρουσία. Δε νομίζω όμως ότι θα βρεθούν πολλοί να υποστηρίξουν ότι την τελειώνουν γρήγορα, όταν αυτή συνεπάγεται συνεργασία και με άλλους εκ του… μακρόθεν, συνεννοήσεις, διασκέψεις, συγκερασμό πολλών απόψεων, έρευνα για να τεκμηριώσεις αυτά που ετοιμάζεις. Τέλος πάντων, δεν θέλω να σκεφθείτε ούτε πως γκρινιάζω. Απλά, μοιράζομαι το άγχος μου ότι η τηλεργασία μου αποδίδει ένα μικρό ποσοστό από τον κόπο που καταβάλλω, που δεν είναι καθόλου ασήμαντος.

Θα πρότεινα στην κυρία Νίκη Κεραμέως, επειδή οι νέες γενιές θα δουλεύουν σε νέα επαγγέλματα -έχω και τον μικρό εγγονό μου που με απειλεί ότι θα γίνει… gamer, άλλο και τούτο!-, τουλάχιστον να προσπαθήσει το υπουργείο Παιδείας να τους δώσει αυτή τη δεξιότητα. Πολλά πράγματα στο τηλεμάθημα δεν βλέπω να παίρνουν. Ας μάθουν τουλάχιστον να διαβάζουν τα τηλεβιβλία γιατί η δική μου γενιά μένει πιστή στον έρωτά της με το χαρτί: Από το πώς μυρίζει το φρεσκοτυπωμένο βιβλίο, από την κομψότητα της γραμματοσειράς που τυπώνεται ως και το ξεφύλλισμά του.

Δεν βρίσκω καμιά ευχαρίστηση να ξεκινήσω ένα μυθιστόρημα από το iPad. Χάνεται η μαγεία. Αλλά, εντέλει, καταλήγω στο συμπέρασμα: Ας μαθαίνουν οι επερχόμενοι την αξία της ανάγνωσης, το ταξίδι που σου προσφέρει, τις εμπειρίες που μοιράζεσαι, ακόμη και τη χαρά από το ύφος της γραφής του, κι ας διαβάζουν από τις άχρωμες και ουδέτερες ταμπλέτες…

Χθες, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου που με πήγε πολύ πίσω, ως τα παιδικά μου χρόνια, όταν δεν έπαιρνα κουλούρι για το σχολείο -με τη μιάμιση δραχμή της μάνας μου-, αλλά τη μάζευα στο τσίγκινο κουτάκι για να πάω στον κύριο Αλέκο και να συζητήσω μαζί του το επόμενο βιβλίο που θα αποκτούσα. Τελευταία που χρειάστηκε να ψάξω στην τεράστια αποθήκη μας -μένω με την παιδική μου εντύπωση ότι κρύβει τους θησαυρούς του Σολομώντος-, βρήκα μερικά από εκείνα τα βιβλία τα αποκτηθέντα από το τσίγκινο κουτάκι, στα οποία δεν έγραφα μόνο στο πρώτο εσώφυλλο, με μελάνι, ολόκληρο το όνομά μου, μη τυχόν και το χάσω, αλλά έγραφα και σημειώσεις στα περιθώρια. Με μολύβι με καλά ξυσμένη μύτη Faber 2.

Αντιλαμβάνεστε ότι όλες οι μέρες δεν είναι ίδιες. Οπότε σήμερα αποφάσισα ότι μια λέξη υπέρ βιβλίου κάνει πολύ καλό στην υγεία μας!

Από την έντυπη έκδοση