Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Στην περίπτωση της πανδημίας, η Σουηδία έχει ακολουθήσει το ακριβώς αντίθετο μοντέλο από την Ελλάδα: τα σχολεία τους λειτουργούν, το ίδιο και τα καφέ και τα εστιατόρια, οι συγκεντρώσεις έως 50 ανθρώπων επιτρέπονται και υπάρχει απλώς μία σύσταση να μένουν οι πολίτες στα σπίτια τους, χωρίς sms ή γραπτές δηλώσεις για την έξοδο.

Οι νεκροί από τον ιό στη Σουηδία -μία χώρα με ελαφρώς μικρότερο πληθυσμό από τη χώρα μας- είναι δώδεκα φορές πάνω σε σχέση με τα ελληνικά νούμερα. Και όμως, οι Σουηδοί θεωρούν ότι η κυβέρνησή τους κάνει αυτό που πρέπει.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η Σουηδία είναι η μόνη χώρα που επέλεξε να αντιμετωπίσει την πανδημία μέσω της «ανοσίας της αγέλης», η οποία επιμένει στη στρατηγική της. Αντίθετα, στις ΗΠΑ και στη Βρετανία, όπου οι πολιτικές ηγεσίες, αλλά και μερίδα των ειδικών, είχαν στην αρχή στηρίξει τα πάντα σε αυτή τη θεωρία, εντέλει υποχρεώθηκαν από τον αριθμό των νεκρών και την επαπειλούμενη κατάρρευση των συστημάτων Υγείας να προχωρήσουν σε γενική καραντίνα.

Γιατί επιμένουν οι Σουηδοί παρά το μεγάλο ποσοστό των νεκρών; Ενδεχομένως, δεν είναι για λόγους απύθμενου κυνισμού ή αλόγιστου θάρρους, αλλά για λόγους φόβου: αν η επιδημία επιστρέψει το φθινόπωρο, ενδεχομένως και με κάποια μετάλλαξη, χωρίς ως τότε να έχει βρεθεί ένα αξιόπιστο φάρμακο, τι θα συμβεί; Ποια χώρα θα μπορέσει να αντέξει -όχι μόνον κοινωνικά, αλλά κυρίως οικονομικά- ένα δεύτερο lockdown;

Η χώρα μας πάει περίφημα μέχρι στιγμής – δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιδημιολόγος για να αντιληφθεί την υγειονομική επιτυχία μιας Ελλάδας ρημαγμένης από τα Μνημόνια, που έχει κάνει τα διεθνή μέσα να την επευφημούν.

Ομως, τίποτε δεν έχει κριθεί οριστικά, εκτός αν είμαστε πια στην αρχή του τέλους και δεν το ξέρουμε ακόμα. Αν είμαστε ακόμα λίγο πριν από το τέλος της αρχής, μπορεί να δικαιωθεί η σουηδική αποκοτιά, όταν έλθει η ώρα του τελικού λογαριασμού…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου