Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Το βράδυ της Ανάστασης ο ιερέας στο Ναό του Χριστού Σωτήρα έβγαλε τα μεγάφωνα στην αυλή, Κυδαθηναίων, και ακούσαμε στα μπαλκόνια μας το Χριστός Ανέστη. Από τα απέναντι μπαλκόνια κάποιοι μας φώναξαν Χριστός Ανέστη και είπαμε κι εμείς από την εδώ πλευρά του δρόμου Αληθώς Ανέστη ο Κύριος. Παρηγοριά για τις χαμένες αγκαλιές της Αναστάσεως. Είχαν τρελαθεί και τα σήμαντρα γύρω γύρω -είναι απίθανο πόσες ωραίες βυζαντινές εκκλησιές έχει η Πλάκα- να μας αναγγέλλουν τη χαρμόσυνη είδηση που τη χαίρονταν ο Αρχιεπίσκοπος , με κόκκινο αναστάσιμο μανδύα, τρεις ιερείς, δυο βοηθοί επίσκοποι και έξι ψάλτες στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών. Η αναστάσιμη νύχτα συμπληρώθηκε από τα πυροτεχνήματα, έτσι που νοσταλγήσαμε τα… βεγγαλικά που τα προηγούμενα χρόνια αποφεύγαμε να πάμε στις ενορίες που τα έριχναν…

Και πώς να πεις «τι ωραία που περάσαμε το Πάσχα» τρώγοντας στο μπαλκόνι ή στη βεράντα μόνοι μας. Πού συγγενείς κα πού φίλοι. Δικοί μου φίλοι έστησαν στο τραπέζι το κομπιούτερ για να φάνε σε skype με τους γονείς τους, τους κλεισμένους σε σπιτική καραντίνα υψηλού κινδύνου, λόγω ηλικίας.

Κι έτσι το Πάσχα 2020, που ο καιρός του ήταν της Λαμπρής, το σπρώξαμε να φύγει γρήγορα λέγοντας: Του χρόνου, πρώτα ο Θεός, εμείς Πάσχα οπωσδήποτε στο χωριό. Δεν έχει σημασία σε ποιο χωριό. Ολο και κάποιο καλοκαιρινό σπίτι υπάρχει, όλο και κάποιο σπίτι παππού, κάποιο φιλόξενο σπίτι φίλων προσφέρεται. Ακριβώς μετά από αυτή την έκφραση μελλοντικής πραγματοποίησης επιθυμίας, θυμήθηκα ότι κάναμε σχέδια, μετά τα Χριστούγεννα, για το πώς θα περάσουμε το Πάσχα 2020 και ο Θεός γελούσε…

Το Πάσχα χωρίς εκκλησία δεν λέει. Και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει όχι μόνο εξαίσια τελετουργικά δρώμενα όσο πλησιάζει ο Χριστός προς τον Γολγοθά, αλλά και κατανυκτικούς ψαλμούς με αποκορύφωμα τα εγκώμια που λυγίζουν και ψυχές που νομίζουν ότι δεν πιστεύουν. Ενας φίλος μού εξηγούσε ότι ακόμη και η απιστία είναι ομολογία πίστεως. Λες ότι δεν πιστεύεις στην ύπαρξη του Θεού, ενώ ταυτόχρονα η «απουσία» Του σε βάζει σε σκέψεις προσεγγίζοντας το μυστήριο…

Είναι επώδυνη, είναι ανυπόφορη η απουσία του θείου για τον άνθρωπο. Είναι ευκταίο με αγαθή καρδιά να πλησιάζεις αυτές τις μέρες το μυστήριο της Θέωσης από το να επιχειρείς να το ερευνάς με το μυαλό πεπερασμένο.

Εντέλει, η μεγάλη προσφορά της Εβδομάδας των Παθών εφέτος ήταν ότι είχαμε τα μάτια της ψυχής μας στραμμένα προς τον ουρανό, ζητώντας προστασία. Χριστός Ανέστη!

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου