Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ο κανόνας έχει φυσικά και εξαιρέσεις. Π.χ. τύφος που εξαφάνισε το ένα τρίτο του πληθυσμού της Αθήνας τον 5ο αι. π.Χ. συνέβαλε αποφασιστικά στην τελική επικράτηση των Σπαρτιατών στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Από την άλλη πλευρά, ο σύγχρονος εμφύλιος της Υεμένης βρίσκεται πρακτικά σε ανακωχή λόγω κορονοϊού, ενώ κάτι παρόμοιο φαίνεται ότι συμβαίνει και στη Συρία. Η κυβέρνηση Ασαντ έχει επιβάλει εδώ και μία εβδομάδα απαγόρευση κυκλοφορίας σε Δαμασκό, Χαλέπι και άλλες πόλεις, ενώ δεν ακούγεται τίποτα από το Ιντλίμπ.

Κατά πληροφορίες, ο κορονοϊός μείωσε τις μάχες στο Αφγανιστάν και σε άλλα θερμά μέτωπα του πλανήτη. Στις περισσότερες βέβαια περιπτώσεις μια επιδημία σωρεύει περισσότερη οδύνη πάνω στα ερείπια και τους νεκρούς. Η Ισπανική Γρίπη του 1918 (ονομάστηκε έτσι επειδή υπήρξαν αναφορές γι’ αυτήν μόνο στην Ισπανία, λόγω της πολεμικής λογοκρισίας στις άλλες χώρες) επηρέασε σημαντικά την έκβαση του Μεγάλου Πολέμου.

Ο αμερικανικός στρατός παρέλυσε, καθώς περισσότεροι άνδρες πέθαιναν στο κρεβάτι παρά στις μάχες. Ακόμη κι ο πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον -που κατά φήμες νόσησε κι αυτός- υπέγραψε όπως όπως την ανακωχή, επειδή έλιωνε στον πυρετό. Τελικά η Ισπανική Γρίπη στοίχισε 50 εκατομμύρια νεκρούς σε ένα χρόνο, έναντι 60 εκατομμυρίων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε έξι.

Οι ιστορικοί λένε ότι ο Αμερικανικός Εμφύλιος θα μπορούσε να έχει τελειώσει δύο χρόνια νωρίτερα, το 1863, αν ο στρατός των Βορείων δεν κολλούσε ελονοσία στις υγρές και ζεστές πολιτείες του Νότου. Πολύ πιθανό.

Τουλάχιστον ένα από τα λίγα θετικά του κορονοϊού είναι ότι στέρησε το διαβόητο μεξικανικό καρτέλ των ναρκωτικών από εισαγόμενη κινεζική μεθαμφεταμίνη και φεντανίλ, πρώτες ύλες για την παρασκευή της ηρωίνης.

Από την έντυπη έκδοση