Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Θυμάμαι μιαν Ανάσταση από τηλεοράσεως, καλεσμένη από γνωστούς, σε ένα χωριουδάκι κοντά στη Σιένα. Ηταν το τελευταίο Πάσχα του μακαριστού Χριστόδουλου, που παρατήρησα ότι ψέλνοντας το «Χριστός Ανέστη» έλαμπε το πρόσωπό του. Σαν τελείωσε η μετάδοση από την ΕΡΤ, ανέβηκα στο δωμάτιό μου κι έκλαψα. Ενιωσα τρομερή μοναξιά. Ορκίστηκα ότι Πάσχα εγώ μακριά από την Ελλάδα; ΠΟΤΕ!

Μένουμε στο σπίτι και κάνουμε πράγματα που προηγουμένως έλεγα ότι δεν είχα χρόνο να κάνω. Ετσι νόμιζα, δηλαδή. Εχω πειστεί πως ό,τι δεν θέλει κανείς δεν προλαβαίνει. Τώρα ανοίξαμε ντουλάπες και συρτάρια και είδαμε ότι είχαμε πράγματα που δεν θυμόμαστε πότε τα φορέσαμε τελευταία φορά. Δεν είναι ο φόβος της διαπίστωσης των παραπανίσιων κιλών με τον οποίο δεν τολμάμε να αναμετρηθούμε. Είναι ότι ενώ σ’ εμάς πολλά από αυτά είναι περιττά, σκέφτεσαι ότι σε άλλο κόσμο ίσως και να του είναι χρήσιμα.

Αναρωτιέμαι γιατί δεν υπάρχει και στην Ελλάδα μια οργάνωση, όπως η OXFAM στην Αγγλία, για να στέλνεις όσα δεν χρειάζεσαι. Η οργάνωση θα τα αξιοποιούσε, με τον προσφορότερο τρόπο, γι’ αυτούς που τα χρειάζονται. Θα μπορούσε ακόμη να εξοικονομεί και μερικά χρήματα για άλλες δράσεις της.

Σκαλίσαμε και τα συρτάρια μας ως το βάθος τους. Βρήκαμε αλληλογραφία που είχε κιτρινίσει από τον χρόνο. Την προσωπική μου αλληλογραφία -και για λόγους ευεξήγητους- δεν θέλω να την αποχωριστώ. Πώς γράφεις επιστολή για να εκφράσεις συναισθήματα στο mail; Ούτε να το σκεφτώ. Η ηλεκτρονική αλληλογραφία δεν συνεισφέρει στην… ατμόσφαιρα του χαρτιού και της μελάνης.

Υπάρχουν και παλιοί γνώριμοι με τους οποίους χαθήκαμε. Δεν τολμούσαμε να τους πάρουμε στο τηλέφωνο. Τώρα τους θυμηθήκαμε κι αυτούς, αφού κάθε μέρα εξαντλούμε τις δυνατότητες επικοινωνίας με γνωστούς, συναδέλφους και φίλους. Ωστόσο, είναι τουλάχιστον επώδυνο, αν όχι ντροπιαστικό, να παίρνεις εξάδελφο που δεν θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που του μίλησες και να τον ρωτάς «τι κάνει η γυναίκα σου» και να σου απαντά:  «Α! Εφυγε στις 2 Ιουλίου 2019». Εσύ ξεροκαταπίνεις. Γιατί είχες δει δυο τηλεφωνήματά του και δεν απάντησες νομίζοντας ότι ήθελε να σε ρωτήσει ποιον να σταυρώσει στο ψηφοδέλτιο της Α’ Αθηνών. Ετσι κι αλλιώς Νέα Δημοκρατία θα ψηφίσει, είχες σκεφτεί…

Με τρελαίνουν αυτές οι απίστευτες ανθρώπινες λεπτομέρειες που μπήκαν στη ζωή μας με το που μείναμε σπίτι. Η σημασία του μικρού που τώρα φαίνεται μεγάλο. Εντέλει, νομίζω πως όταν ξαναβγώ στον κόσμο, δεν θέλω να τις εγκαταλείψω. Με κάνουν «καλύτερη», λέω εγώ…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου