Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Δεν περιγράφεται η ιλαρότητα την οποία απλόχερα σκορπίζει, όταν δήθεν θιγμένος δηλώνει ότι «η υπόθεση Νοβάρτις συνιστά ωμή παραβίαση των διακριτών και συνταγματικά κατοχυρωμένων ορίων ανάμεσα στην εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία». Γιατί όπως αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα στην εξεταστική, η υπόθεση Ρασπούτιν-Νοβάρτις συνιστά ωμή παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στη δικαστική εξουσία.

Ο Τσίπρας γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τα διακριτά και κατοχυρωμένα όρια ανάμεσα στις τρεις εξουσίες. Καθ’ ότι αντιλαμβάνεται τις τρεις ως μία: Την κομματική. Αν και εργάστηκαν οι μηχανισμοί ΣΥΡΙΖΑ σκληρά, δεν κατόρθωσαν, στα σχεδόν πέντε χρόνια, να την εμβαθύνουν ώστε να εξαφανιστούν οι… αρμοί. Ετσι, όλως αναισχύντως, δηλώνουν ότι πήραν την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία.

Διότι τι σημαίνει εξουσία για τους «συντρόφους»; Να έχεις τη δικαιοσύνη υποχείριό σου, για να εξοντώνεις ηθικά, επαγγελματικά, οικογενειακά, οικονομικά τους πολιτικούς σου αντιπάλους; Πολλώ δε μάλλον όταν τα θύματα -για να υπερασπιστούν τη συνταγματική νομιμότητα- είναι αναγκασμένα να δηλώνουν: «Εχουμε εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη»… Τη Δικαιοσύνη του Ρασπούτιν; Απαγε της αμαρτίας…

Ο δε αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης που, ως εκ του χαρτοφυλακίου του, ήταν ο απηνής διώκτης  της διαφθοράς, αποδεικνύεται τόσον… χαλαρός, ώστε εκδικάζει επί πεζοδρομίου σκάνδαλο πολιτικό: «Το μεγαλύτερο από συστάσεως του ελληνικού κράτους»!

Αλλά ούτε οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ τολμούν να αμφισβητήσουν την πραγματικότητα: Πολιτικό σκάνδαλο Νοβάρτις δεν στοιχειοθετείται. Κατά πολλούς ούτε καν ιατρικό σκάνδαλο δεν φαίνεται να εξετάζεται. Δεν είδαμε άλλωστε να παραπέμπονται γιατροί. Πολιτικοί και δέκα κάλπες στημένες είναι η εικόνα που αποτυπώσαμε στη Βουλή.

Αλλά γιατί πανικόβλητος ο ΣΥΡΙΖΑ σκίζεται να μη εμφανιστούν οι μάρτυρες ενώπιον της προανακριτικής επιτροπής της Βουλής; Αυτοί που αναδείχθηκαν διά «ενδελεχούς» εισαγγελικής εξετάσεως και «κουκουλώθηκαν» για να εξασφαλιστεί η ανωνυμία τους… Από ποιους κινδύνευαν; Από τον Πικραμμένο, τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά; Ποιος από τους δέκα υπουργούς απειλούσε τη σωματική τους ακεραιότητα; Στο κάτω κάτω το δημόσιο συμφέρον δεν προστατεύεται από «κουκουλωμένους» μάρτυρες. Προστατεύεται από τους μάρτυρες που έχουν ταυτότητα.

ΠΟΙΟΣ, λογικά, αποδέχεται ότι οι μάρτυρες με τα ψευδώνυμα, αν είχαν στοιχεία κατά των δέκα πολιτικών, θα φοβόντουσαν να εμφανιστούν και να καταθέσουν; Αν δεν διαθέτουν, θα κατηγορηθούν ως ψευδομάρτυρες και θα υποστούν τις συνέπειες του εγχειρήματος στο οποίο ενεπλάκησαν. Και όπως δείχνουν οι αρχειοθετήσεις των κατηγοριών, τέτοια στοιχεία δεν συνεισέφεραν…

Η σκευωρία Νοβάρτις που φέρεται να σκηνοθέτησε κάποιος Ρασπούτιν -ο συγγραφεύς του έργου μένει, για την ώρα, κρυπτόμενος- συνιστά δολοφονία χαρακτήρων πρώην πρωθυπουργών, πρώην αντιπροέδρου, πρώην υπουργών. Συνιστά ωμή παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στους αρμούς -α! πολύ μου αρέσει αυτό το εφεύρημα Τσίπρα!- της δικαστικής εξουσίας, μέσω διάφορων προθύμων.

Με αδημονία αναμένομεν… την των τοιούτων εγκλημάτων κάθαρσιν…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής