Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Πότε αλήθεια πήγαμε σχολείο και αποφοιτήσαμε από το Πανεπιστήμιο. Χαθήκαμε. Συμφοιτητές, παρέες. Πότε μπήκαμε στο επάγγελμα, είτε από τύχη είτε γιατί το επιδιώξαμε. Και πότε κάναμε οικογένεια, παιδιά κι εμείς ακόμη. Μεγάλωσαν κι έχουμε τύψεις που δεν τα χαρήκαμε.

Δουλειά; Ωρες ατέλειωτες, να αποδείξουμε -σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα- ότι κάτι αξίζουμε. Και έρχονται και με κατακλύζουν γεγονότα από Μεταπολιτεύσεως, που καθόρισαν την πορεία του τόπου μαζί και τη δική μας. Πώς γίνεται να μου φαίνεται ότι από τότε, που τόσα πολλά συνέβησαν, πέρασε δεν πέρασε ένας χρόνος.

Συζητάμε λεπτομέρειες: Πότε είπα στη συνέντευξη στον AΝΤ1, με τον Αλέξη Τσίπρα -είχε κλείσει 600 σχολεία σε όλη τη χώρα- ότι θα γίνει αρχηγός κόμματος; Σαράντα χρόνια; Πολλοί το θυμούνται και λένε: Εσύ τον έφτιαξες. Ηταν 16 ετών. Εγινε αρχηγός, έγινε πρωθυπουργός. Και φάνηκε κατώτερος των προσδοκιών της πρώτης φοράς Αριστεράς.

Και πώς πέρασε τόσος καιρός που μιλώντας με τον πρωθυπουργό Κώστα Μητσοτάκη, στο χαρούμενο σπίτι της οδού Ρηγίλλης, μου είπε «ο Κυριάκος είναι εργατικός, ήπιος και συστηματικός. Αν το θελήσει θα γίνει καλός πολιτικός. Ας αποφασίσει μόνος του». Ο Κυριάκος ήταν 20 χρόνων και σπούδαζε στην Αμερική. Τότε πετάχτηκε η Μαρίκα, που μας άκουγε, από την πολυθρόνα της, και είπε: «Το παιδί μου θα γίνει πρωθυπουργός. Το ξέρω από τις πρώτες μέρες που γεννήθηκε». Εγινε καλός πολιτικός. Ο πατέρας του τον είδε και αρχηγό. Οταν «έφυγε» ήξερε ότι ερχόταν η ώρα του Κυριάκου να πρωθυπουργεύσει.

Να μην ξεχάσω: Μας δόθηκε η χάρη και πήραμε στην αγκαλιά μας τα εγγόνια μας. Να κάνω στην Αννα, στον Αχιλλέα και στον Αγγελο τα χατίρια όλα. Οσα δεν κάναμε στα παιδιά μας. Και αυτά πάλι πόσο γρήγορα μεγάλωσαν. Τα κοιτάζουμε νομίζοντας πως είναι μικρά ακόμη. Τους ανοίγουμε την αγκαλιά μας και δεν χωρούν.

Πάει καιρός που αρχίσαμε να μετράμε απώλειες αιφνίδιες ή όχι: Συγγενείς, γνωστούς, συναδέλφους, φίλους. Εφυγαν. Τους θυμόμαστε τέτοιες μέρες κάνοντας τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Ταυτόχρονα με το σιωπηλό προσκλητήριο της προηγούμενης ζωής μας: Σε πρόσωπα που πολύ αγαπήσαμε. Με άλλα που χαθήκαμε, που χωρίσαμε, που μαλώσαμε, που φιλιώσαμε. Και έρχονται κι εκείνα, οι σταθερές της ζωής μας, που μένουν ανέγγιχτα, στα μάτια μας, από το χρόνο. Είναι πάντα εκεί να μοιραστούμε χαρές και λύπες κι ώρες σχόλης, πολύτιμες.

Πολλά χρόνια πέρασαν, πολλά περάσαμε. Απόψε το βράδυ όλα σκεπάζονται από τη γλυκιά προσμονή του 2020: Μια νέα περιπέτεια αρχίζει σε λίγες ώρες. Να μας δίνει ο Θεός υγεία. Να μη ξεχνάμε να αγαπάμε. Και πάνω από όλα την Ελλάδα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου