Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Προφανώς, στους «120» συμπεριλαμβάνονται και άνθρωποι αξιόλογοι, που είχαν πολιτικές διαφωνίες με το χώρο τους εγκαίρως – όπως εγκαίρως διαχώρισαν και τη θέση τους, πριν ο Αλέξης Τσίπρας αρχίσει τα προσκλητήρια στη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη».

Όμως, δεν είναι μόνον αυτοί – για την ακρίβεια, δεν είναι κυρίως αυτοί: άνθρωποι που είχαν ρόλο στη χειρότερη περίοδο του ΠΑΣΟΚ -είτε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 είτε ως τα μέσα της δεκαετίας του ’90- επανεμφανίστηκαν μετά από χρόνια ανυπαρξίας.

Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ μεταβλήθηκε σε ένα πλυντήριο προσωπικοτήτων που είχαν προκαλέσει τη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» – και γι’ αυτόν το λόγο ξεβράστηκαν για πολλά χρόνια εκτός πολιτικής. Και θα μπορούσε να πει κανείς ότι έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Ότι ένα στέλεχος, αν ξαναβρεί την κατάλληλη συγκυρία, μπορεί να επανέλθει στα πράγματα και να επηρεάσει και πάλι καταστάσεις.

Αυτό ισχύει για τα πρόσωπα – είπαμε, στην Ελλάδα κανείς δεν τελειώνει πολιτικά, αρκεί να έχει την υγεία του. Όμως, δεν μπορεί να ισχύει για τα κόμματα που δίνουν χώρο σε τέτοια πρόσωπα. Αλήθεια, τι έχει να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με την επαναφορά τέτοιων στελεχών; Δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν θα περιοριστούν να βάζουν την υπογραφή τους κάτω από τα «κείμενα της ανασυγκρότησης»; Δεν αντιλαμβάνονται ότι κάποια στιγμή θα αρχίσουν να μιλούν; Ότι θα ανοίξουν το στόμα τους; Και όταν αυτό συμβεί, θα υπάρχει άραγε όφελος για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του;

Τι σόι μετασχηματισμός είναι αυτός, όταν συμπεριλαμβάνει πρόσωπα που υπηρέτησαν τις χειρότερες καταστάσεις τυφλής προσωπολατρίας – που δεν είναι ούτε αριστερή ούτε δεξιά, όπως δεν είναι και κεντρώα; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Αλέξης Τσίπρας την υπογραφή τους ζήτησε, ούτε την παρουσία τους ούτε τον πολιτικό τους λόγο. Όμως, πολύ σύντομα θα αντιληφθεί ότι όλα αυτά βγαίνουν μόνον σε «τρία σε ένα» συσκευασία…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου