Είναι λες και από εκείνη τη στιγμή η αριστεία έγινε ένα είδος πολιτικής θέωσης, την οποία αγγίζουν οι λίγοι και εκλεκτοί. Τα πτυχιόμετρα μπήκαν στη δημόσια συζήτηση και όποιος έχει κάτω από δύο MBA ή MSc, εννοείται από την αλλοδαπή, θεωρείται περίπου μέτριος. Η φρενίτιδα της (παρα)μόρφωσης έχει καταλάβει ακόμα περισσότερο εκείνους που μέχρι χθες θεωρούσαν την καριέρα χολέρα.

Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ του Αντώνη Διαματάρη ανήκει σε αυτή την εξωτική σφαίρα της νεοελληνικής πραγματείας περί αριστείας, αλλά με δύο έξτρα φάουλ: Πρώτον, γιατί άφηνε τεχνηέντως να εννοηθεί ότι είχε μεταπτυχιακό από το Columbia, ενώ δεν είχε. Δεύτερον, διότι όπως λέγεται, δεν φρόντισε εγκαίρως να παραιτηθεί από τις δύο επιχειρήσεις που είχε στις ΗΠΑ, μία που εκδίδει τον Εθνικό Κήρυκα και μία που ασχολείται με το real estate, όπως απαιτεί ο νόμος για τα μέλη της ελληνικής κυβερνήσεως.

ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ δει την επαγγελματική καριέρα του Αντώνη Διαματάρη και την ενασχόλησή του με την Ομογένεια, δεν μπορεί παρά να παραδεχθεί πως έχει διαγράψει μια διαδρομή αριστείας η οποία δεν έχει ανάγκη ούτε τα πτυχία ούτε τα μεταπτυχιακά. Πήρε στα χέρια του το 1979 μια ιστορική εφημερίδα που κυκλοφορούσε και κυκλοφορεί ανελλιπώς από το 1915, όντας η μοναδική ημερήσια ελληνόφωνη εφημερίδα εκτός των συνόρων της Ελλάδας, και κατάφερε να την αναπτύξει σε μια σπουδαία φωνή για την ελληνοαμερικανική κοινότητα.

«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εύκολο να καταλάβει κάποιος που γεννήθηκε στην Ελλάδα την αξία που έχει ο Εθνικός Κήρυκας για έναν Ελληνοαμερικανό», έλεγε ο κ. Περικλής, ιδιοκτήτης ανθοπωλείου στην 1^st Avenue στο Μανχάταν σε παλιότερο αφιέρωμα της δημοσιογράφου Αθηνάς Καστρινάκη για την εφημερίδα. Και όντως. Ο Εθνικός Κήρυξ έχει μεγάλη εμβέλεια άρα και δύναμη, και όπως συμβαίνει συνήθως εντός των διαφόρων εθνικών λόμπι, εκτός από φανατικούς φίλους έχει και φανατικούς αντιπάλους. Δεν είναι τυχαίο ότι η αποκάλυψη του «Colubia Gate» έγινε από γνωστό ελληνοαμερικανικό ειδησεογραφικό Μέσο.

ΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ όμως και αν θεωρεί κάποιος την προσφορά του Εθνικού Κήρυκα ή όσο και αν πιστεύει στη χρησιμότητα ενός διακεκριμένου ομογενούς ως συνδετικού κρίκου μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των ανά τη γη Ελλήνων, η αποπομπή-παραίτηση του Αντώνη Διαματάρη ήταν μονόδρομος. Οχι επειδή δεν είχε πτυχία, αλλά επειδή ο τρόπος που το χειρίστηκε αφορά στο συμβόλαιο αλήθειας που πρέπει να υπάρχει μεταξύ των πολιτικών και της κοινωνίας. Η βίαιη διάρρηξη αυτής της σχέσης ήταν η βαριά κληρονομιά του λαϊκισμού και η αποκατάστασή της ήταν το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, η αξιοκρατία είναι μια υπόσχεση που έδωσε η Νέα Δημοκρατία και οφείλει να την τηρήσει σαν Ευαγγέλιο, είτε πρόκειται για τον υφυπουργό απόδημου Ελληνισμού είτε για τον διοικητή του νοσοκομείου Καρδίτσας. Αυτό το ξέρει πολύ καλά η αντιπολίτευση, εξ ου και σε μια περίοδο που τα ελληνοτουρκικά είναι πρώτο θέμα, εκείνη βγάζει ανακοινώσεις για την υπόθεση Διαματάρη. Αλλωστε αν κάτι έμαθε ο ΣΥΡΙΖΑ και τιμωρήθηκε για αυτό, είναι πως η μισή αλήθεια είναι ολόκληρο ψέμα. Η παροιμία ισχύει και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Από την έντυπη έκδοση

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής