Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Φίλοι του, που του γύρισαν την πλάτη μετά το δημοψήφισμα της πολιτικής γελοιοποίησής του, λένε ότι επειδή ο Τσίπρας είναι τρομερά ανασφαλής, οι περί αυτόν του έκρυβαν ότι οι πολίτες τον απέρριπταν. Φοβόντουσαν να του το πουν. Δεν τον προετοίμασαν.

Αν διαβάσετε προσεκτικά τα θέματα που επιλέγει για να κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, θα ανακαλύψετε ότι επιχειρεί να επανεφεύρει τον εαυτό του. Επισείει το φάντασμα της Δεξιάς, που στο δικό του στόμα μοιάζει με τον εκφοβισμό που κάνουν τα μικρά στο Χάλοουιν τη νύχτα της 31ης Οκτωβρίου. Η τριπλή ήττα που βίωσε τον προσγείωσε ανώμαλα σε μια πραγματικότητα που δεν μπορεί ακόμη να αποδεχθεί.

Τον έπεισαν οι επικοινωνιακοί, προεξάρχοντος του Παππά και δευτερευόντως του Βερναρδάκη, να ξεκινήσει διπλή πορεία: Αφενός στον λαό… του Ιντερνετ και αφετέρου στον λαό της Αχαΐας, ως διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου. Εδώ πια τελειώσαμε με το Χάλοουιν των παιδιών και περάσαμε στο Καρναβάλι της Πάτρας.

Και στο μεν Ιντερνετ μάζεψε 400 υπογραφές -τις πρώτες ώρες- από εκείνους που είχαν ομαδοποιηθεί προς τούτο από την Κουμουνδούρου. Νόμιζαν οι έχοντες την ιδέα ότι θα έσπευδαν οι πολίτες να τους μιμηθούν. Η απροθυμία εγγραφής ακύρωσε το εγχείρημα εν τη γενέσει του. Ταυτόχρονα, στα καφενεία της Αχαΐας δεν βρέθηκαν πρόθυμες πλάτες να τις χτυπήσει. Ούτε καν ηλικιωμένες κυρίες να τις φιλήσει για να εξασφαλίσει κάποιες φωτογραφίες που θα τον συνέδεαν με το φθινόπωρο του 2014, τότε που γινόταν αποδεκτός ως ο ανατροπέας του κατεστημένου και εκσκαφέας του παλαιοκομματισμού που είχε σαπίσει. Ε ρε γέλια που έχασες, Σπαθάρη μου, πίσω από το πανάκι σου… Η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ περιγράφεται από τους εξαίσιους στίχους του Καβάφη:

«Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων•
είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε• κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας• κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά»

Παρηγορούνται λέγοντας μεταξύ τους είναι «νωρίς ακόμα» ή το κωμικό: «Θα επιστρέψουμε σύντομα». Και δεν βλέπουν στις μετρήσεις πως ό,τι χάνει ο Τσίπρας προσμετράται στον Μητσοτάκη. Δεν βλέπουν ότι την πολιτική ατζέντα την καθορίζει μόνον ο Μητσοτάκης. Δεν βλέπουν ότι η διαφορά ανάμεσά τους στο ποιος είναι καλύτερος πρωθυπουργός είναι συντριπτική.

Είναι κάτι λιγότερο από εκατό μέρες από την 7η Ιουλίου. Και οι ρυθμοί με τους οποίους κινείται η κυβέρνηση είναι καταιγιστικοί. Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τη σκόνη της. Και τι κάνει; Θορυβεί. Ο Κούλογλου πήγε στην Ευρωπαϊκή Ενωση για να ζητήσει προστασία από τη Δεξιά λόγω Joker. Ο Τσίπρας βρήκε ότι ο Joker είναι αντισυστημικός. Ευτυχώς, ο Παπαδημούλης δεν φοβήθηκε ότι θα του πάρει τα εκατομμυριάκια του από την τράπεζα. Τα έχει στο Λουξεμβούργο. Για τα επιτόκια, για τη χρηματοοικονομική αναβάθμιση της Ελλάδας, για την προοπτική της μείωσης των πλεονασμάτων ή για την ελάφρυνση της φορολόγησης έχει κάτι να πει; Διαχειρίζεται το τίποτε…

Για την απάτη των δήθεν ενταγμένων έργων στο ΕΣΠΑ που η απορρόφηση των κονδυλίων καρκινοβατεί στο πλην 10% έχει κάτι να εξηγήσει; Στον Γεωργιάδη, που δήλωσε στη Βουλή ότι αυτός και ο Πολάκης πιθανόν χρηματίστηκαν, θα απαντήσει σοβαρά; Για τον Παπαγγέλοπουλο που κινδυνεύει να πάει φυλακή, μήπως άκουσε; Για τους πρόσφυγες που ζουν στα λασπόνερα κι έρχεται ο χειμώνας ξέρει κάτι; Για τους άτυπους μετανάστες που δεν έστειλε πίσω στην πατρίδα τους επειδή γιατροί τούς έδιναν ψεύτικα πιστοποιητικά άκουσε -πέντε σχεδον χρόνια- στο Μαξίμου τίποτε; Γιατί τον αυτοκινητόδρομο Πάτρας-Πύργου που πέντε χρόνια ξέμεινε στα βοσκοτόπια, ξέρει να μας πει; Οχι; Δεν πειράζει. Τα πρώτα οκτώ χρόνια είναι δύσκολα…

Από την έντυπη έκδοση