Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΟΙ ταινίες των Monty Pythons είναι εξαιρετικές. Το πρωτοποριακά καυστικό χιούμορ τους έχει γράψει ιστορία στον κινηματογράφο. Ηταν, όντως, έξυπνος ο τρόπος διαμαρτυρίας των κοριτσιών που κόπιαραν το «silly walk» των Βρετανών δημιουργών σάτιρας. Από εκεί και πέρα, όμως, τα έμπλεξαν. Το κείμενο με το οποίο προσπάθησαν να υποστηρίξουν την πράξη τους ήταν πιο ξύλινο και από λόγια πολιτικών παλαιάς κοπής. Είναι η Ελλάδα μιλιταριστική χώρα; Είναι ο πατριωτισμός κάτι κακό; Κρίμα τόσο νέα παιδιά να μην βλέπουν την πραγματικότητα. Κρίμα να ακολουθούν με «στρατιωτική πειθαρχία» τσιτάτα προηγούμενων δεκαετιών.

ΔΕΝ γίνονται οι μαθητές… στρατιωτάκια επειδή μετέχουν -αν επιθυμούν οι ίδιοι και οι γονείς τους- σε μια παρέλαση. Στη χώρα μας υπάρχει ανεμπόδιστη ελευθερία έκφρασης. Υπάρχει δημοκρατία. Γι’ αυτό και τα κορίτσια κατάφεραν να κάνουν το χάπενινγκ που σκέφτηκαν.

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ, βέβαια, τι θα συνέβαινε αν κάποιοι νεαροί σατίριζαν με «silly walk» διασχίζοντας τη Στουρνάρη την ώρα που «κουρδισμένα στρατιωτάκια» πετούν μολότοφ και καίνε ό,τι γουστάρουν. Γιατί, όταν κάτι γίνεται «καθεστώς», τότε και το αντισύστημα γίνεται πιο σκληρό από οποιοδήποτε σύστημα.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ, όμως, και οι αγώνες που έδωσαν οι πρόγονοί μας για να μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι και να ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα. Κάποιοι θυσίασαν τη ζωή τους. Και όλοι όσοι αγωνίστηκαν έδωσαν την ψυχή τους. Κάπως έτσι έγινε η Επανάσταση του 1821, το «Οχι» του 1940 στους Ιταλούς, η ηρωική άμυνα στην επίθεση των ναζί και η αντίσταση στη δικτατορία.

ΠΡΕΠΕΙ να έχουμε μνήμη. Να γνωρίζουμε τα ιστορικά γεγονότα. Να τιμούμε τους προγόνους μας. Μόνο αν κάποιος σέβεται το παρελθόν του μπορεί να προχωρήσει στο μέλλον. Δεν μπορούν να γίνουν όλα ίσιωμα. Και δεν γίνεται να προσπαθούμε να σχολιάζουμε διαρκώς γεγονότα του παρελθόντος με τις συνθήκες και τους όρους της σημερινής εποχής.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ οι κομματικές παρωπίδες δεν αφήνουν να δούμε την πραγματικότητα. Ας ψηλαφίσουμε δυο ζητήματα που απασχολούν από καιρού εις καιρόν την επικαιρότητα. Και τα δυο αφορούν στους μαθητές. Αρα ουσιαστικά αφορούν στο εκπαιδευτικό σύστημα. Στο τι μαθαίνουν τα παιδιά μας. Αριστερά και δεξιά «σφάζονται» για την κατάργηση ή τη διατήρηση των παρελάσεων και την κατάργηση ή τη διατήρηση του μαθήματος των Θρησκευτικών.

ΛΕΣ και αυτά είναι τα πιο σημαντικά προβλήματα. Εδώ οι μισοί μαθητές δεν μπορούν να ξεχωρίσουν αν είπαμε «Οχι» στους Ιταλούς, στους Γερμανούς ή σε κάποιο τηλεοπτικό ριάλιτι. Την ίδια ώρα που σχεδόν όλα τα παιδιά τρέχουν στα φροντιστήρια από το Δημοτικό έως τις Πανελλαδικές. Για να… μάθουν. Χωρίς όμως να μορφώνονται. Και κανείς ποτέ δεν ασχολείται με μια πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που τόσο έχει ανάγκη η χώρα. Και όλοι μαζί συνεχίζουμε ένα κομματικό «silly walk» που δεν οδηγεί πουθενά.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου