Το δε «πέσαμε από τα σύννεφα» των γειτόνων, που ταυτόχρονα σπεύδουν να δικαιολογήσουν τον άθλιο με το «ναι μεν, αλλά ήταν καλός άνθρωπος», αποδεικνύει ότι η ανοχή μας διαβάζεται και ως εγκληματική σιωπή… για να μη πω συνενοχή…

Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

H υπόθεση που αποκαλύφθηκε στην Ανατολική Μάνη είναι από αυτές που εμφανίζουν μια αγριότητα που τρομάζει. Ολοι έβλεπαν τον «παπά» του χωριού να τριγυρνά τύφλα στο μεθύσι από το πρωί. Θεωρούσαν σωστή τη συμπεριφορά για έναν ιερέα; Και να πιστέψω ότι τα καμώματά του δεν είχαν φτάσει ως τ’ αφτιά, αν όχι του οικείου μητροπολίτη, τουλάχιστον του περιβάλλοντός του; Το μόνο που δεν στερείται η Εκκλησία μας είναι η εσωτερική πληροφόρηση…

Οταν οι χωριανοί λένε ότι «πρόσεχαν τα δικά τους παιδιά», ότι «φύλαγαν τα δικά τους παιδιά» από τον «παπά», μπαίνουμε σε βαθύτερες σκέψεις. Η αποκάλυψη ότι ήξεραν πως ο «παπάς» δεν ήταν αυτό που σήμαινε το ράσο του είναι τρομερή. Υπήρχε ανοχή προς τον «παπά», αρκεί που κρατούσαν τα παιδιά τους μακριά από εκείνον. Ταυτόχρονα αναρωτιέται κανείς πώς χάνεται η ανθρωπιά μας.

Και το κοριτσάκι παιδί ήταν. Τι σημασία είχε αν η μάνα του ήταν «Βουλγάρα» και αν ήταν σύντροφος του «παπά». Αυτού του είδους οι διαχωρισμοί της καταγωγής κάνουν να φαίνεται πιο απάνθρωπο το «δεν ανακατευόμαστε σε ξένες υποθέσεις». Ξεπερνά τα όρια του ρατσισμού, ξεπερνώντας τα όρια του ανθρωπισμού. Εκλεινε το χωριό τα μάτια επειδή ο «παπάς» ήταν μέθυσος. Εκλεινε τα μάτια επειδή ο «παπάς» δεν πείραζε τα δικά τους παιδιά, που τα «φυλούσαν και τα κρατούσαν μακριά του».

Υπάρχει μια ακόμη παράμετρος που έχει να κάνει με τις υποδομές πρόνοιας. Η δασκάλα παρατήρησε την αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού κι έκανε τα δέοντα, εδώ κι ένα χρόνο. Ακούω ότι επιλήφθηκε αρμόδια υπηρεσία αλλά επειδή η μάνα εναντιώθηκε στην καταγγελία, έμεινε η υπόθεση μετέωρη. Οπως και η ψυχή του παιδιού, που δεν θα ήξερε ποιον να εμπιστευθεί.

Το «Χαμόγελο του παιδιού» με ανακοίνωσή του μας ενημερώνει ότι πήρε υπό την προστασία του το παιδί. Δεν θα χρειαζόταν αν το χωριό είχε προστατεύσει το παιδί, που δεν ήταν της Βουλγάρας, αλλά ένα από τα δικά του παιδιά…

Από την έντυπη έκδοση