Γράφει η Ευανθία Καρρά

Όλοι λοιπόν οι άνθρωποι που δηλώνουν περήφανοι για την ανωτερότητά τους στη φύση, είναι και οι άνθρωποι που απλά δεν κάνουν συνήθως τίποτα για να τη φροντίσουν. Γιατί όταν αρκείσαι στο «περήφανος» και στο να φουσκώνεις το εγώ σου, να νιώθεις καλά για την υπέροχή σου απέναντι σε οτιδήποτε άλλο, απλά στο τέλος παύεις να το σέβεσαι.

Το σχόλιο δεν διέπεται από μισανθρωπισμό. Σκοπός είναι να καταλάβουμε πως πρέπει να σεβόμαστε τη φύση και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί. Ιδιαιτέρως δε σε περιπτώσεις που έμβια όντα των οικοσυστημάτων είναι πλάσματα που δημιουργήσαμε ΕΜΕΙΣ.

Ένα από αυτά είναι και ο σκύλος. Ο τετράποδος σύντροφος του ανθρώπου που τον δημιούργησε ο ΙΔΙΟΣ. Και όποιος ανήκει στην κατηγορία που μισεί τους σκύλους καλό θα είναι να καταλάβει πως ζει στην κοινωνία και υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπούν και έχουν σκύλους. Και όσοι έχουν σκύλους καλό θα είναι να καταλάβουν πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν επαφές μαζί τους, χωρίς ωστόσο να τους ενοχλούν. Για τους δεύτερους, μπορεί να θεωρώ προσωπικά πως αυτοί χάνουν συναισθηματικά, αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα.

Σε περιπτώσεις επιθέσεων σκύλων σε ανθρώπους όπως το τραγικό περιστατικό στα Γλυκά Νερά αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι οι ενήλικες. Γιατί όταν κάποιος λειτουργεί ΜΟΝΟ με το ένστικτο πρέπει να μάθεις να τον χειρίζεσαι. Πρέπει όταν έχεις επαφές μαζί του να μάθεις πως να του συμπεριφέρεσαι. Και πάνω από όλα να τον σέβεσαι.

Τα πίτμπουλ δεν τρώνε ζωντανά μωρά στην καθισιά τους, τα ροτβάιλερ δεν ξεσκίζουν τα αφεντικά τους από… άποψη, τα ντόμπερμαν δεν ξυπνάνε το πρωί και καταστρώνουν σατανικά σχέδια για το πως θα εξαφανίσουν παιδιά και γάτες από τη Γη. Οι σκύλοι δεν είναι γεννημένοι δολοφόνοι. Κανείς τους.

Για όσους πιστεύουν στον γεννημένο δολοφόνο ας φέρουν παράδειγμα στον εαυτό τους ένα μεγαλόσωμο παιδί που δεν σκέφτεται, πόσο μάλλον με τη λογική και απλά κάνει ότι του έρθει. Αυτό το παιδί, αν μεγαλώσει με γονείς που το έχουν κλειδωμένο στο δωμάτιο, δεν του γνωρίζουν παιδιά για να κάνει φίλους, το στέλνουν σχολείο μία ώρα τη μέρα και δεν του μαθαίνουν γενικά πως να συμπεριφέρεται, πως νομίζετε ότι θα γίνει όταν ενηλικιωθεί;

Τα σκυλιά είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Τα αδέσποτα είναι δική μας ευθύνη. Όχι, δεν υπάρχει λόγος να γκρινιάζεις αποποιούμενος τις ευθύνες σου επειδή σου επιτέθηκε μία αγέλη σκύλων. Δεν φταίνε οι άλλοι, φταις και εσύ. Φταις γιατί ποτέ δεν ασχολήθηκες με αυτό το θέμα, φταις γιατί δεν μίλησες στη γειτόνισσα που πέταξε στα σκουπίδια μία σακούλα με νεογέννητα, φταις γιατί δεν κάλεσες την αστυνομία όταν είδες το σκυλί δεμένο στο μπαλκόνι, φταις γιατί απλά είσαι ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ.

Σε εσένα τριαντάρη/σαραντάρη/πενηντάρη μιλάω. Τα προβλήματα της κοινωνίας μας αφορούν όλους. Τα αδέσποτα δεν φταίνε, εμείς τα δημιουργήσαμε, όπως και όλους τους σκύλους. Τα δεσποζόμενα αν εκτροχιαστούν δεν φταίνε γιατί υπεύθυνοι είναι οι ιδιοκτήτες τους.

Αλήθεια, αν το παιδί σου το χτυπήσουν στο σχολείο, από ποιον θα ζητήσεις το λόγο; Από τα παιδιά που το έκαναν ή τους γονείς τους; Θέλω να πιστεύω το δεύτερο γιατί αυτοί είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για ένα ον που δεν βάζει τη λογική του να δουλέψει σε ιδιαίτερα μεγάλο βαθμό και δεν έχει διαμορφωθεί ολοκληρωτικά.

Υ.Γ. Για όσους κατηγορούν τις ράτσες: Ο δικός μου σκύλος είναι τέσσερα κιλά και δεν συμπαθεί τους μεγάλους σκύλους στους οποίους ορμάει και τα παιδιά τα οποία στραβοκοιτάει. Δεν αντιμετώπισα ποτέ κανένα πρόβλημα μαζί του όσον αφορά τα παιδιά γιατί δεν τους φέρνω σε επαφή.

Για τους σκύλους, μία φορά ξέφυγε της προσοχής στα 14 χρόνια αφού το έσκασε και δάγκωσε πάρα πολλές φορές, κατά τραγική σύμπτωση, ένα ροτβάιλερ, που όσο απίστευτο και αν ακούγεται δεν του έκανε τίποτα. Ξέρεις γιατί; Γιατί ο ιδιοκτήτης του ροτβάιλερ το είχε εκπαιδεύσει και ενώ ο δικός μου τον δάγκωνε με μένος, το ροτβάιλερ κοιτούσε ευθεία σε απόλυτη ηρεμία αφού ο ιδιοκτήτης του μιλούσε, το χάιδευε και του έλεγε ηρέμησε.