Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ωστόσο, έτυχε πρόταση από γλυκείς φίλους μήπως περάσω τέσσερις μέρες -ούτε μία παραπάνω- στο σπίτι τους, σε μεγάλο νησί. Το δέλεαρ ήταν: ΠΟΙΟΣ μένει στην Αθήνα 15 Αυγούστου; Κλείνουν και τα περίπτερα. Ελα ντε. Πονούσε αφόρητα και η μέση μου.

Δεν θα έβγαινα στη γύρα. Δεν θα περπατούσα στα σοκάκια. Δεν θα πήγαινα σε ταβέρνα να φάω, όταν στο φιλόξενο σπίτι τους έτρωγα χορταρικά… γκουρμέ από το μποστάνι τους. Αισιοδοξούσα κι είπα: Τέσσερις μεν μέρες, που όμως θα τις κάνω… αξέχαστες. Θα διαπιστώσετε ότι το κατάφερα!

Εφυγα από την Αθήνα Σάββατο βράδυ ως ορθή γωνία. Είχα αποφανθεί εγώ και ειδικοί ότι είχα λουμπάγκο. Σκεφτόμουν ότι με την τετραήμερη ξεκούραση θα ηρεμούσε η κατάστασή μου. Κυριακή και Δευτέρα δεν μπορούσα σχεδόν να περπατήσω. Μήπως είχα ψύξη; Να βάλουμε και ηλεκτρική θερμοφόρα στη μέση και στην κοιλιά…

Την Τρίτη η κατάσταση είχε ξεφύγει. Ο πόνος με ανέβαζε στο ταβάνι. Φωνάξαμε μία γιατρό, καλή της ώρα. Εξαιρετική η κ. Δέσποινα. Να φωνάξω, μας είπε, έναν συναδελφο να σας κάνει ένα υπερηχογράφημα; Το κάναμε. Το είδε και μου λέει: Γρήγορα και μία αξονική. Αλλά το σχετικό μηχάνημα δεν λειτουργούσε στο εντόπιο νοσοκομείο. Δεν είχαν μάθει πώς λειτουργεί, άκουσα.

Πρωί παραμονής Δεκαπενταύγουστου μας άνοιξαν σε ένα ιδιωτικό ιατρείο και έγινε η αξονική. Λουμπάγκο; Οχι! Σκωληκοειδίτιδα αγριεμένη. Να εγχειριστώ στο νοσοκομείο, ψέλλισα. Νοσοκομείο; Εδώ; Αποκλείεται. Υπολειτουργεί. Και 100.000 τουλάχιστον ξένοι πάνω στο νησί; Τι ρωτούσα κι εγώ…
Περί τα μεσάνυχτα μεταφέρθηκα στην Αθήνα, χάρη στους φίλους μου, αφού οι γιατροί με σταθεροποίησαν με ορούς. Νωρίς πρωί, μεγάλη η χάρη Της, χειρουργήθηκα. Ετοιμη να εκραγεί ως περιτονίτιδα. Μέγεθος θήκης γυαλών η πυώδης απόφυση, μου είπε ο θεράπων ιατρός, την οποία θερμαίναμε να περάσει ως ψύξη και της κάναμε και μαλάξεις για να… ηρεμήσει ως λουμπάγκο.

Σήμερα είμαι καλύτερα. Είχα υποσχεθεί φεύγοντας στον διευθυντή μας ότι θα ξανάγραφα από Τρίτη. Και γράφω. Και λέω το εξής: Αγαπητέ μου υπουργέ Κικίλια, θέλεις να μείνει αξέχαστο το όνομά σου στους πολίτες; Να μη γίνεται ρόμπα διεθνώς η Ελλάδα, όταν οι τουρίστες υφίστανται πολιτισμικό σοκ πηγαίνοντας για νοσηλεία στα νοσοκομεία των νησιών; Κάνε τουλάχιστον ένα πρόγραμμα για τη σωστή παροχή άμεσης βοήθειας και τη διακομιδή των επειγόντων.

Ημουν τω όντι τυχερή. Εύχομαι και οι επόμενοι… Αλλά και το να πεθάνεις από σκωληκοειδίτιδα δεν λέει…

Από την έντυπη έκδοση