Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Προφανώς, στο ΚΙΝ.ΑΛ. ετοιμάζονται για να αποκρούσουν τις όποιες κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα. Και μάλιστα, κάποιοι αγωνιούν, θεωρώντας ότι θα είναι πολύ δύσκολο να συγκρατήσουν στελέχη και ψηφοφόρους, ώστε να μην πέσουν θύματα της γοητείας της νέας Αριστεράς του 31,5%.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Στην πολιτική δεν ισχύει πάντοτε ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Η θεωρία περί δανεικής ψήφου που ανέπτυξε ο Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να δώσει ουσία στο εγχείρημα της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει αντίθετα αρκετά από τα στελέχη του κόμματός του – και αυτό δεν είναι παράλογο.

Στη «νέα εποχή» του ΣΥΡΙΖΑ, όποια κι αν είναι αυτή, δεν χωρούν όλα τα στελέχη του – και το γνωρίζουν. Στην πραγματικότητα, αυτό που επιδιώκει ο Αλέξης Τσίπρας είναι η επισημοποίηση αυτού που ξέρει όλη η Ελλάδα: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγε πάνω από 30% ούτε ως αριστερό ούτε ως κεντροαριστερό κόμμα, αλλά ως το σχήμα μέσα από το οποίο εκφράζεται ο κ. Τσίπρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα προσωπικό όχημα – και αυτό είναι κατανοητό σε όλους, πλην των στελεχών του, που θεωρούν τον Αλέξη Τσίπρα ως «έναν από αυτούς», ενώ δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Με την έννοια αυτή, οι δηλώσεις του Νίκου Βούτση, με τις οποίες εναντιώθηκε στη θεωρία της «δανεικής ψήφου», δεν συμβολίζουν τίποτα άλλο παρά τη διάθεση των κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να πουν στον κ. Τσίπρα ότι «αυτό το κόμμα είναι δικό του και δικό τους». Επομένως, η πορεία προς τη μετάλλαξη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έχει θύματα – και αυτά δεν θα προέρχονται μόνο από το χώρο του Κινήματος Αλλαγής.

Το ίδιο το ΚΙΝ.ΑΛ., μάλιστα, θα μπορούσε να βάλει με δική του πρωτοβουλία το πλαίσιο της αντιπαράθεσης για τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, αφού δεν έχει τέτοια ζητήματα στις τάξεις του – και όχι να αντιμετωπίζει φοβικά τις όποιες κινήσεις του κ. Τσίπρα.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου