Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΕΔΩ και δεκαετίες στη χώρα μας ζούμε το μύθο της αποκαλούμενης δημόσιας δωρεάν Παιδείας. Γι’ αυτή την τεράστια «κατάκτηση» έχουν γίνει χιλιάδες πορείες, απεργίες, καταλήψεις. Γι’ αυτή την τεράστια «προσφορά» πανηγυρίζουν όλες οι κυβερνήσεις.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, βέβαια, συνεχίζουμε να είμαστε μια από τις ελάχιστες χώρες στον πλανήτη όπου απαγορεύεται η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Γιατί, τι θα γίνει, «θα σπουδάζουν μόνο όσοι έχουν λεφτά;», «θα εμπορευματοποιήσουμε την Παιδεία;» ακούγονται από το βάθος τα ιδεοληπτικά τσιτάτα της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ, που όσες φορές τέθηκε το θέμα στη συνταγματική αναθεώρηση το μπλόκαραν.

ΑΣ δούμε, λοιπόν, την περιβόητη δημόσια δωρεάν Παιδεία. Η υπεροφροντιστηριοποίηση αποδεικνύει την πλήρη αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος. Στο παρελθόν φροντιστήριο έκαναν μόνο όσοι ήθελαν πραγματικά να περάσουν σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή. Τώρα, κάθε πενταετία που περνάει το φροντιστήριο κατεβαίνει τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Η μεγάλη πλειοψηφία μαθητών Γυμνασίου διδάσκεται την ύλη σε φροντιστήρια. Ενώ οι γειτονιές έχουν γεμίσει και «κέντρα μελέτης» -δηλαδή φροντιστήρια- για τα παιδιά του Δημοτικού.

ΕΤΣΙ, οι γονείς ξεκινούν να πληρώνουν στην αρχή ένα πενηντάρικο το μήνα, το οποίο τάξη-τάξη φτάνει στα διακόσια ευρώ. Οταν πλέον ο μαθητής μπει στο Λύκειο, το φροντιστήριο κοστίζει από τριακόσια έως χίλια ευρώ μηνιαίως. Σε όλα αυτά πρέπει κανείς να συνυπολογίσει και το κόστος των ξένων γλωσσών, καθώς στο σχολείο, είτε διδάσκονται είτε όχι, δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφορά.

ΕΧΟΝΤΑΣ ξοδέψει δεκάδες χιλιάδες ευρώ για κάθε παιδί μόλις έρθει η λυτρωτική ώρα της ανακοίνωσης των βάσεων, τότε αρχίζει άλλο γαϊτανάκι. Το μηνιαίο κόστος διαβίωσης ενός φοιτητή σε μια άλλη πόλη από τον τόπο διαμονής κοστίζει στην οικογένεια από επτακόσια έως χίλια ευρώ.

ΧΟΝΤΡΙΚΑ το συνολικό κόστος που πληρώνει μια μεσαία ελληνική οικογένεια για να τελειώσει το παιδί της το σχολείο, να μάθει ξένες γλώσσες, να περάσει στις Πανελλαδικές και να τελειώσει ένα πανεπιστήμιο εκτός πόλης διαμονής μπορεί να φτάσει και το εξωπραγματικό κόστος των 100.000 ευρώ – από την Πρώτη Δημοτικού έως το πτυχίο του πανεπιστημίου. Ναι, δεν είναι αστείο… Είναι η δραματική πραγματικότητα. Αν αυτό δεν είναι εμπορευματοποίηση της Παιδείας, τότε τι είναι;

ΣΕ αυτή την πραγματικότητα πρέπει να αντεπεξέλθουν οι οικογένειες που πρέπει συγχρόνως να πληρώνουν τους φόρους τους, τους εισφορές τους, τα δάνειά τους. Εν τω μεταξύ, πρέπει κιόλας αν καταφέρνουν να μπορούν να καλύπτουν και βασικές καθημερινές ανάγκες τους!

ΑΥΤΗ, λοιπόν, είναι η περιβόητη δημόσια δωρεάν Παιδεία. Να τη χαιρόμαστε. Και, όμως, καμία κυβέρνηση, κανένας υπουργός Παιδείας δεν έχει τολμήσει να πει πως το εκπαιδευτικό σύστημα θα μεταρρυθμιστεί όταν θα μπει τέλος στην παραπαιδεία. Ασχολούνται όλοι με τις πανελλαδικές, αλλάζουν κάθε δυο-τρία χρόνια το σύστημα των εξετάσεων. Και μετά έρχεται ο επόμενος για να το αλλάξει ξανά. Και οι οικογένειες συνεχίζουν να πληρώνουν πανάκριβα έναν ακόμη ελληνικό μύθο!

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου