Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Να υποθέσω ότι υπάρχει κεντρική οδηγία να μη δημοσιοποιούν τίποτε οι υπουργοί από την αθλιότητα που αντιμετωπίζουν; Αν αυτή η στάση κρίθηκε σκόπιμη από πολιτικό πολιτισμό, κάποιος ας τους πει ότι οι ΣΥΡΙΖΑίοι μόλις περάσουν δυο μήνες θα βγουν στα κάγκελα και θα τους ζητούν τα ρέστα για όσα οι ίδιοι δεν έκαναν επί τεσσερισήμισι χρόνια. Θα ζητούν… ευθύνες.

Ομως η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι τύποι που παρίσταναν τους υπουργούς, που τολμούσαν ως μεγαλοσχήμονες να καταφέρονται εναντίον του προηγούμενου «σάπιου» καθεστώτος, πρέπει από δω και πέρα να τηρούν αιδήμονα σιωπή.

Αφησαν ένα κράτος όχι απλά σε διάλυση αλλά σε λεηλασία. Δεν έμεινε πέτρα επί πέτρας, από όπου πέρασαν. Ουσιαστικά επρόκειτο για τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας. Οσοι τέλειωσαν ένα πανεπιστήμιο πήραν το πτυχίο με τους γνωστούς τρόπους των εκβιασμών καθηγητών και πρυτανικών αρχών. Και τουλάχιστον αν μετά δούλευαν θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι θα αποκόμιζαν μια εμπειρία για να μπορέσουν ίσως όχι να διοικήσουν -αυτό απαιτεί άλλες δεξιότητες- αλλά τουλάχιστον να μη βλάψουν τόσο τους τομείς που ως αδαείς ανέλαβαν.

Δηλαδή, πώς να το πούμε διαφορετικά; Ο παππούς που βγήκε αντάρτης στο βουνό, η κατάληψη στο χημείο και ο περιπατητικός ακτιβισμός της Γένοβα δεν είναι προϋποθέσεις ικανές για να γίνεις υπουργός, για να μην πω και πρωθυπουργός. Αυτό το βιογραφικό δεν προσφέρει δουλειά ούτε σε ανειδίκευτο εργάτη. Πόσω μάλλον αν σου αναθέσουν οι πρόθυμοι να εξαπατηθούν την κυβέρνηση.

Ακούω τους ΣΥΡΙΖΑίους να δηλώνουν από χτες ότι τέρμα η ανοχή. Η αναίδεια και η αναισχυντία τους δεν έχει ούτε πάτο ούτε και ταβάνι.
Μα, για ποια ανοχή μιλούν; Για την ενοχή τους θα έπρεπε να απολογούνται. Για την άγνοιά τους σε όλα τα μεγάλα θέματα που χειρίστηκαν.

Για τα θέματα που δεν άγγιξαν και τώρα είναι αργά να διορθωθούν. Για τη μοιρασιά που έκαναν στα οφίκια με τις παρεούλες τους. Για τη διοίκηση που άσκησαν με συγγενείς και συμπεθέρους. Για την αδιαφορία τους για την καταστροφή στα πανεπιστήμια, για τη φτώχεια που επέβαλαν σε συνταξιούχους.

Και από την άλλη βλέποντας οι πολίτες την κυβέρνηση να καλπάζει, να καταθέτει νομοσχέδια στην τρίτη εβδομάδα της ανάληψης της διακυβέρνησης, «τσιμπιούνται»! Πως τάχα νόμιζαν ότι τεσσερισήμισι χρόνια είχαν κυβέρνηση…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου