Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ηταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν μπορούσαμε να επαναλάβουμε το λάθος του Σεπτέμβρη 2015 που εκφράστηκε με εκείνο το απερίσκεπτο «να δώσουμε μια ακόμη ευκαιρία στο παιδί». Ηρθε το πλήρωμα του χρόνου για να δώσουμε μιαν ευκαιρία στα δικά μας παιδιά που έφυγαν μήπως γυρίσουν πίσω.

Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αναδυθεί η Ελλάδα από τον όγδοο κύκλο της κολάσεως τον οποίο ο Δάντης περιγράφει ήδη (από το 1308-1321) λες κι εμπνεόταν από την Ελλάδα του 2015-2019. Στον όγδοο κύκλο του έβαλε να τιμωρούνται οι απατεώνες. Oμως τι να σου κάνει και ο Δάντης, όταν εμείς προσφερθήκαμε εθελούσια να μας κυβερνήσουν… Τους παραχωρήσαμε να διαφεντέψουν το μέλλον μας.

Νομίζουμε μόνον για τη σχεδόν πενταετία που πέρασε; Πάλι λάθος κάνουμε. Με τις αποφάσεις τους, με τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν, με τις υπογραφές στις συμφωνίες που έβαλαν -κορυφαία η οικτρή των Πρεσπών-, με τη δημόσια περιουσία που παραχώρησαν στους δανειστές δέσμευσαν την Ελλάδα για εκατό χρόνια μπροστά. Και οι απόγονοί μας είναι βέβαιο ότι θα ερευνούν τη σύγχρονη Πολιτική Ιστορία μήπως βρουν επαρκείς εξηγήσεις για τα αίτια που μας οδήγησαν να αναδείξουμε την επιτομή της απάτης σε κυβέρνηση.

Ολο λέω να πάψω να αναφέρομαι στην πενταετία των Τσίπρα και Καμμένου και των συν αυτοίς που με καταθλίβει. Αλλά από την άλλη, δεν θέλω να πέσουμε σε νέα παγίδα. Οχι αυτήν που δεν είναι -ακόμη- ικανός να στήσει ο Τσίπρας. Του λείπει το αφήγημα. Εμεινε γυμνός και η ιδεολογία του είναι πιο παλιά και από το πιο παλιό. Η πολιτεία του κολάσιμη και ελεγκτέα. Ο διχασμός που εργαλειοποίησε του γύρισε την πλάτη. Εμεινε μόνος να υβρίζει, να απειλεί, να ψάχνει έναν εχθρό για να πάρει υπόσταση.

Για την άλλη αντιπολίτευση δεν μιλώ γιατί συγκροτείται από δύο κόμματα που θα μείνουν ένα τέρμινο και στην επόμενη αναμέτρηση θα τα καταπιεί η πραγματικότητα. Το τρίτο μοιάζει με εκκρεμές. Δεξιά-Αριστερά, Αριστερά-Δεξιά και πάλι πίσω. Χάθηκε το momentum της ανόρθωσης. Πας με τους νικητές. Δεν φοβάσαι τους ηττημένους.

Η παγίδα που δεν πρέπει να πέσουμε στήνεται από την ανυπομονησία μας. Θέλουμε να διορθώσει ο Μητσοτάκης όλες τις παθογένειες που κληρονόμησε από τον Τσίπρα εν μία ημέρα. Μόνον στη Γένεση, εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν… και σκότος επάνω της αβύσσου… και είπεν γενηθήτω φως και εγένετο φως. Ο Μητσοτάκης τη ΔΕΗ ως άβυσσο παρέλαβε και φως δεν φαίνεται από πουθενά.

Η παγίδα που δεν πρέπει να πέσουμε είναι να γυρίσουμε στην πρακτική ΣΥΡΙΖΑ: Να θέλουμε να διοριστούν τα παιδιά μας από παράθυρα και χαραμάδες στο Δημόσιο, επειδή πάππου προς πάππον είμαστε στην παράταξη. Επειδή υποστηρίξαμε τον βουλευτή της περιφέρειάς μας που βγήκε. Πρέπει να θέλουμε οι άριστοι να υπηρετήσουν στο Δημόσιο για να απαγκιστρωθούμε από τους μανδαρίνους.

Η παγίδα που δεν πρέπει να πέσουμε είναι να μην αντιληφθούμε ότι αυτή η κυβέρνηση δεν είναι σαν τις προηγούμενες. Κανείς δεν τόλμησε να συγκροτήσει κυβέρνηση όπου πολιτικοί και τεχνοκράτες ισορροπούν. Δεν χρειάζεται να της δώσουμε χρόνο γιατί χρόνος δεν υπάρχει. Χρειάζεται να τη στηρίξουμε. Δεν λέω όπως στηρίξαμε ως μουγγοί τον Τσίπρα, αλλά ας είμαστε λογικοί μετρώντας τον χρόνο και την πραγματοποίηση των επαγγελιών της. Ο Μητσοτάκης κρατά μπλοκάκι και βαθμολογεί.

Τι λέω λοιπόν; Λέω να αποφασίσουμε τώρα που γίνεται κοσμογονία, να μη μείνουμε πίσω. Να αλλάξουμε νοοτροπίες. Γιατί ο Τσίπρας κατάφερε να μας βγάλει τον χειρότερο εαυτό μας ως προσομοίωση προς αυτόν. Είναι βέβαιο ότι η προοδευτικότητα δεν συμπορεύεται με «απλυσιά», με αμπέχονα, με κακούς τρόπους, με πολακισμούς, κατασκευές Νοβάρτις και ράδιο αρβύλα. Κουραστήκαμε από τους υψηλούς τόνους, την ένταση, τον ξεπεσμό της δημόσιας ζωής σε επίπεδο Πετσίτη.

Πάμε κι εμείς όλα από την αρχή. Πάμε όχι σαν άλλοτε. Πάμε να συναντηθούμε με το μέλλον μας.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου