Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Προφανώς, ουδείς μπορεί να γνωρίζει – άλλωστε, η Ιστορία δεν γράφεται με τα «αν»: αυτό που ξέρουν όλοι είναι ότι εκείνη η κυβέρνηση οδηγήθηκε στο Καστελλόριζο και μετά από δύο χρόνια, στην έξοδο.

Θα μπορούσε η κυβέρνηση Σημίτη να εκμεταλλευθεί καλύτερα την αναμφισβήτητη επιτυχία της ένταξης της χώρας μας στο κλαμπ του ευρώ; Θεωρητικά ναι – για παράδειγμα, αν είχαν διαμορφωθεί ελεγκτικοί μηχανισμοί για τις τιμές των προϊόντων, δεν θα πήγαινε σε ένα βράδυ το μπουκάλι με το νερό από τις 50 δραχμές στο μισό ευρώ. Κι εκεί, ενδεχομένως, θα άλλαζε η πολιτική μοίρα του ΠΑΣΟΚ. Αλλά, είπαμε, με τα «αν» δεν γράφεται Ιστορία ούτε χτίζονται ανώγεια και κατώγεια.

Κι αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν επέλεγε τον Γιάνη Βαρουφάκη για τη θέση του υπουργού των Οικονομικών; Αν είχε βάλει εξαρχής τον Ευκλείδη Τσακαλώτο; Αν είχε επιχειρήσει από την πρώτη στιγμή να διαπραγματευτεί σοβαρά με τους δανειστές; Ή αν είχε ξεκινήσει με την απόλυτη ρήξη; Μπορεί να ήμασταν τώρα σε πολύ καλύτερη κατάσταση, μπορεί να ήμασταν το Κονγκό του Βορρά – και χωρίς τα διαμάντια…

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε να κάνει σε τίποτα με τη συγκυρία, μέσα στην οποία νίκησε στις εκλογές. Ολο το παιχνίδι το έκανε ο κ. Τσίπρας – αυτός θεώρησε ψήφο εμπιστοσύνης τις ευρωεκλογές, αυτός τις έχασε πολλά με λίγα, αυτός δεν άντεξε να φτάσει ως τον Οκτώβρη.

Ολα αυτά συνέβησαν δε, σε μία στιγμή κατά την οποία η Ευρώπη -έστω και ετεροχρονισμένα- ερχόταν στα… λόγια του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ: τη στιγμή που η «συνταγή Σόιμπλε» αρχίζει να μυρίζει άσχημα σε όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, δεξιές, κεντρώες και αριστερές. Οχι λόγω Τσίπρα, αλλά δεν έχει καμία σημασία.
Σημασία έχει ότι θα είναι ο κ. Μητσοτάκης που θα κερδίσει από το momentum: τελικά, ο καθένας παλεύει όπως μπορεί για τη μοίρα του, αλλά πάντοτε νικά η δύναμη του πεπρωμένου.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου