Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Περνάμε έξω από το Μαξίμου και χαιρόμαστε την ηρεμία που έχει επέλθει. Πηγαίνουμε σινεμά στην ΑΙΓΛΗ και περνώντας απ’ την Ηρώδου Αττικού τα φώτα είναι ανοικτά ως τις πρώτες πρωινές ώρες. Νιώθεις την ασφάλεια ότι μέρες σαν εκείνες που ζήσαμε δεν θα ξανάρθουν.

Η αίσθηση ότι η Ελλάδα έχει πρωθυπουργό, ότι η Ελλάδα έχει κυβέρνηση που εργάζεται για να ξελασπώσει τη χώρα επέστρεψε μετά από την αποφράδα 25η Ιανουαρίου 2015, που ο Τσίπρας συστηματικά βάρεσε διάλυση των πάντων. Οσα είχε πετύχει η κυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου ξηλώθηκαν συστηματικά και η χώρα κύλησε στον κατήφορο του grexit. Ο Τσίπρας με τον Βαρουφάκη, το δίδυμο της καταστροφής, περιέφεραν τον επαναστατισμό τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση και οι άθλιοι κατέληξαν να υπογράφουν με την ουρά κάτω από τα σκέλια το χειρότερο μνημόνιο, που η «η ουρά του» ακόμη ρίχνει βαριά σκιά όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στις νοοτροπίες μας. Είναι κάτι μέρες που ακούς τους πολίτες πάλι να είναι αισιόδοξοι, να κάνουν σχέδια, να προσβλέπουν στην Ελλάδα που μας αξίζει. Είναι κάτι μέρες που διαπιστώνεις ότι επιστρέφουν τα χαμόγελα και οι καλοί τρόποι.

Και τι κάνουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι; Πήραν το μάθημά τους; Κάνουν την αυτοκριτική τους; Οχι. Περιφέρουν τη μιζέρια τους. Είναι δυστυχείς ότι έχασαν την εξουσία, ότι όσοι μεγαλοσχήμονες τους χτυπούσαν στην πλάτη, χάθηκαν. Βλέπεις τον τέως πρόεδρο της Βουλής, τους τέως υπουργούς να σέρνονται. Κακό πράγμα η εξουσία όταν την ερωτεύεσαι.

Η διαχείριση της ήττας θέλει περίσσευμα ψυχής. Η απώλεια της εξουσίας θέλει πολιτικό ήθος. Η αναγνώριση ότι ο αντίπαλός σου τρέχει με χίλια, σχεδιάζει, οραματίζεται, θέλει λεβεντιά. Θέλει πατριωτισμό για να δεχθείς ότι ο αντίπαλός σου δεν σου μοιάζει. Να καταλάβεις ότι άλλαξε η εποχή και είτε κι εσύ αλλάζεις, είτε σε «εξορίζει» η κοινωνία.

Διασκεδάζουμε ότι οι εφημερίδες –ΦΕΚ του τέως Μαξίμου– αγωνίζονται να κάνουν αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, ζητώντας της τον λόγο για τα έργα… της προηγούμενης. Ας δεχθούμε ότι οι συντάκτες -μη χάσουν και το ψωμί τους- πασχίζουν να βρουν θέματα να γράψουν. Αυτό βέβαια που ξέρουν πρώτοι είναι ότι όταν μπουν μπροστά οι μηχανές μιας αποφασισμένης κυβέρνησης, κανείς δεν τις σταματά. Ο Μητσοτάκης δίνει τον βηματισμό στους υπουργούς του. Δεν θέλει ούτε χάριτες να τους κάνουν, ούτε και περίοδο χάριτος να έχουν. Και αυτό περνάει στην καθημερινότητα. Σιγά σιγά ξαναβρισκόμαστε και ανταμώνουμε με τους στίχους του ποιητή: «Και να, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά»…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου