Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Ο μακαρίτης τα είχε πει, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι η δική μας αντιπολίτευση -η εκάστοτε αντιπολίτευση, για να μη λέμε ανακρίβειες- ακούει τέτοια γαλλικά.

Ο μήνας έχει 26, οι εκλογές έγιναν στις 7, το αποτέλεσμα το θυμούνται όλοι. Και τι έκανε η αντιπολίτευση; Από την πρώτη μέρα προσπαθεί να βγάλει την κυβέρνηση -περίπου- ανίκανη, ανάλγητη και ρεβανσιστική.

Μα, από την πρώτη μέρα; Ποιος ο λόγος; Οι του ΣΥΡΙΖΑ κάποτε δεν είχαν την εμπειρία της διακυβέρνησης. Νόμιζαν ότι όλα κανονίζονταν κάτω από το τραπέζι, ότι οι μεγαλοεπιχειρηματίες κανόνιζαν τα πάντα – και είχαν την απόλυτη πεποίθηση ότι οι πολιτικοί τους αντίπαλοι στην κυβέρνηση ήταν κάτι μεταξύ μαφιόζων και παρακρατικών.

Πολύ ωραία όλα αυτά, ενδεχομένως και εξηγήσιμα. Μόνον που από τότε που τα πίστευαν μεσολάβησε μία τετραετία δικής τους διακυβέρνησης. Μία τετραετία είναι μία σταγόνα στον ωκεανό της αιωνιότητας – αλλά κατά τα άλλα είναι αρκετός χρόνος για να αποκτήσει κάποιος αυτογνωσία.

Εν ολίγοις, η εξουσία είναι εξουσία. Δεν υπάρχει καλή και κακή εξουσία. Μπορεί να υπάρχουν περισσότερο ή λιγότερο ευαίσθητοι υπουργοί – αλλά στο τέλος, όλοι ασκούν εξουσία, με το ένα στιλ ή το άλλο…

Και επίσης η εξουσία φθείρει. Ο Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης να κυβερνούσε, από κάποια στιγμή και μετά θα βίωνε τη φθορά της εξουσίας. Ο κανόνας ισχύει για όλες τις κυβερνήσεις – κι ας πίστευε το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα έβαζε τους δικούς του κανόνες, ακόμα και σε αυτό…

Αμ δε… Οπως δεν υπήρξαν ποτέ τα νταούλια που θα τα χτυπούσαμε και θα χόρευαν οι αγορές -και τώρα, που τα πράγματα πάνε καλύτερα, οι αγορές κρατάνε τα νταούλια-, έτσι δεν υπάρχουν νταούλια που τα χτυπάει η κυβέρνηση και χορεύουν οι κοινωνίες.

Για όλα χρειάζεται χρόνος. Και για τη νέα κυβέρνηση, που δείχνει ότι προσπαθεί να τρέξει έναν τετραετή μαραθώνιο σαν να ήταν ένα σπριντ 100 μέτρων, αλλά κυρίως για την αντιπολίτευση: όχι και ρεβανσιστική η άρση ασυλίας του κ. Πολάκη, για μία προσωπική διαφορά…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου