Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΔΥΣΚΟΛΑ μπορώ να σκεφτώ τον πρωινό καφέ χωρίς τσιγάρο. Είτε στην καφετέρια είτε στο γραφείο. Πώς γίνεται, όμως, όταν βρισκόμαστε στο εξωτερικό να βγαίνουμε στο δρόμο για να καπνίσουμε; Οι ίδιοι… Ελληναράδες δεν είμαστε, ή μήπως όχι;

ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ το πρόβλημα δεν είναι το τσιγάρο. Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία. Και η νοοτροπία εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από το περιβάλλον και τις συνθήκες μέσα στις οποίες κινούμαστε οι πολίτες.

Η εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου αποτελεί ένα τεράστιο στοίχημα. Για την κυβέρνηση, για τη χώρα, για τους πολίτες. Αποτελεί ζήτημα σεβασμού που δεν έχει σχέση με τη συνήθεια του καπνίσματος.

ΣΤΗ χώρα μας ό,τι δεν είναι «αναγκαστικό» δεν εφαρμόζεται. Ο,τι επαφίεται στον… πατριωτισμό των πολιτών είθισται να καταλήγει στον κάλαθο των αχρήστων. Οσοι νόμοι, όσες υπουργικές αποφάσεις, όσες εγκύκλιοι και αν εκδοθούν.

ΤΟ έχουμε στο DNA μας. Παρκάρουμε όπου γουστάρουμε και μετά από λίγο βρίζουμε κάποιον που έχει κάνει ακριβώς την ίδια παράβαση. Μπορούμε να βάλουμε τη μουσική στη διαπασών και να τρελάνουμε τη γειτονιά, αλλά γινόμαστε έξαλλοι όταν όποιος μένει στο διπλανό διαμέρισμα κάνει το ίδιο πράγμα. Μπορούμε άνετα να «κλέψουμε» τη σειρά οποιουδήποτε σε μια ουρά, αλλά και να πλακωθούμε όταν πάει να το κάνει κάποιος άλλος. Μπορούμε να βγούμε να κάψουμε ξερόχορτα κατακαλόκαιρο και ενώ πνέουν έξι και επτά μποφόρ. Μπορούμε να καταγγέλλουμε διαρκώς τη φοροδιαφυγή, αλλά είμαστε άσοι στο παζάρι τιμών για να μην κόψουμε απόδειξη και να γλιτώσουμε τον ΦΠΑ.

ΔΕΝ λείπουν οι νόμοι και οι κανόνες. Απλά δεν εφαρμόζονται οι νόμοι και οι κανόνες. Δεν τους τηρούμε γιατί είμαστε «έξυπνοι» και «μάγκες».

ΓΙ’ αυτό και η εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου από όλους μας αποτελεί στοίχημα, από το οποίο θα φανεί αν μπορούμε να προχωρήσουμε τη χώρα μας μπροστά. Γιατί έχει έρθει η ώρα να εξαφανίσουμε τις παθογένειες που μας ταλαιπωρούν.

ΘΑ είναι το πρώτο βήμα. Μετά θα ακολουθήσουν και άλλα στοιχήματα. Θα πρέπει κάποια στιγμή όλοι να κόβουν αποδείξεις χωρίς να χρειάζεται να το ζητήσει κανείς. Θα πρέπει να παρκάρουμε μόνο εκεί που επιτρέπεται. Θα πρέπει να τηρούμε τη σειρά σε οποιαδήποτε ουρά. Θα πρέπει να σεβόμαστε τον διπλανό μας και εκείνος να σέβεται εμάς. Και παράλληλα το κράτος θα πρέπει να σέβεται τους πολίτες και όλοι μαζί να σεβόμαστε το κράτος. Δεν είναι εύκολο. Αποτελεί τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση. Και όλα είναι απλά. Στο χέρι μας -που κρατάει το τσιγάρο- είναι.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου