Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ποσοστά που συγκέντρωνε στις προ κρίσης εποχές.
Η Ν.Δ. με το 40% επέστρεψε σε ποσοστά που συγκέντρωνε προ 15ετίας, διαλύοντας ουσιαστικά ό,τι υπάρχει στα δεξιά της, με εξαίρεση το κόμμα Βελόπουλου, το οποίο αποτελεί ένα από τα «νέα φρούτα εποχής». Αναλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ με το 31,5% άφησε στα αριστερά του μόνο το έτερο «νέο φρούτο εποχής», το κόμμα του Βαρουφάκη. Το ΚΚΕ έμεινε στον περίπου αμετάβλητο και περιφρουρημένο χώρο του. Δεδομένης και της ουσιαστικής στασιμότητας του ΚΙΝ.ΑΛ., που παραμένει το 1/4 του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαφές πια ότι υπάρχουν δύο βασικοί πόλοι. Εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείψει την ακραία και λαϊκιστική ρητορική του, είναι εξ ίσου προφανές ότι η χώρα μπαίνει σε μια νέα μεταπολίτευση. Με διαφορετικά ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά. Ούτε καλύτερη ούτε κατ’ ανάγκη χειρότερη. Απλώς διαφορετική.
Ο Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ έχει την πολυτέλεια να σχηματίσει την πρώτη αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά δέκα χρόνια. Εχοντας, μάλιστα, μπροστά του καθαρό διάδρομο 4ετίας. Αν πετύχει, είναι πολύ πιθανόν να έχει και δεύτερη ευκαιρία. Ενώ ο Α. Τσίπρας, με την εκλογική επίδοση που πέτυχε, είναι από τους λίγους που στη ζωή τους έχουν και «δεύτερη ευκαιρία». Σε 4 χρόνια θα είναι 49 χρόνων. Επομένως, και οι δύο έχουν κάθε λόγο να αξιοποιήσουν, ο καθένας με τον τρόπο του, το διαθέσιμο χρόνο. Το δεύτερο κοινό στοιχείο είναι ότι και οι δύο θέλουν να εμπεδώσουν την ηγεμονία στον ευρύτερο πολιτικό χώρο τους. Το τρίτο στοιχείο που μπορεί να τους ενώσει είναι ότι και τους δύο τούς εξυπηρετεί η κανονικότητα: τον μεν Κ. Μητσοτάκη για να επιχειρήσει την εφαρμογή της πολιτικής του χωρίς τεχνητές εντάσεις, τον δε Α. Τσίπρα, έχοντας την κακή εμπειρία της «Γέφυρας» που γκρεμίστηκε πριν στηθεί, για να επιχειρήσει με πιο σοβαρούς όρους τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κεντροαριστερό κόμμα που θα θυμίζει Ευρώπη και όχι Βενεζουέλα.

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ πληροφορίες λένε ότι ο Α. Τσίπρας, που διασώθηκε στο παρά πέντε από μεγάλη πολιτική περιπέτεια, δεν θα υιοθετήσει για σημαντικό διάστημα αντιπολιτευτική τακτική «σκληρού ροκ». Αλλωστε, χρειάζεται το χρόνο όχι μόνο για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για να λειτουργήσει, ως πανδαμάτωρ που είναι, ξεθωριάζοντας την εικόνα του ακραίου λαϊκιστή και του «νταουλιέρη της Ευρώπης» ο οποίος δεν ηγούνταν ευρωπαϊκού κόμματος αλλά «καραβανιού».

Ο ΝΕΟΣ διπολισμός έχει κοινό όφελος από την πολιτική καταλλαγή και το χρόνο. Εστω κι αν το επόμενο στάδιο θα είναι και πάλι η σκληρή σύγκρουση. Ο ενδιάμεσος χρήσιμος χρόνος μπορεί να είναι και ο ωφέλιμος χρόνος για όλους. Για τη χώρα, για την κυβέρνηση, αλλά και για την αξιωματική αντιπολίτευση.

Η κοινωνία του 58%

Η αποχή μπορεί να μην έπιασε το ρεκόρ του Σεπτεμβρίου 2015, αλλά έφτασε το 42%, αποκαλύπτοντας μια κοινωνία που είναι ενεργή κατά 58%. Σχεδόν η μισή και κάτι παραπάνω. Η άλλη μισή και κάτι παρακάτω απέχει, εκχωρώντας τα δικαιώματά της στην υπόλοιπη. Πόσο λειτουργική μπορεί να είναι μια τέτοια κοινωνία; Ιδιαίτερα μάλιστα όταν πολλοί από τους απέχοντες -είτε με «άποψη» είτε σνομπάροντας- είναι και αυτοί που τα βάζουν πρώτοι με το «σύστημα». Είναι αυτοί που ουσιαστικά διαμαρτύρονται για αυτό που ψήφισαν οι… άλλοι, ενώ οι ίδιοι απείχαν. Αυτή η πραγματικότητα εμπεριέχει μια στρέβλωση, η οποία δεν επιτρέπει στην κοινωνία να ισορροπήσει. Ούτε καν να «συνεννοηθεί». Η «κοινωνία του 58%» είναι μια ανάπηρη κοινωνία. Αλλά και μια παράλογη κοινωνία. Αν όσοι απείχαν σιωπούσαν κιόλας, τότε θα μπορούσε ίσως να υπάρξει συνύπαρξη. Αλλά όταν οι απέχοντες είναι και οι πιο «θορυβώδεις» ή αυτοί που κουνάνε πιο εύκολα το δάκτυλο, εκεί «χάνεται η μπάλα». Μετά από 10 χρόνια κρίσης και τρία Μνημόνια, κάπου εκεί βρίσκεται η χώρα. Με τους «ανεύθυνους» να ζητάνε τα ρέστα από όσους επέδειξαν υπευθυνότητα. Ο απόλυτος παραλογισμός.

Κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη

Η σύνθεση του νέου με την εμπειρία και ένα ισορροπημένο μίγμα πολιτικής κουλτούρας με τον τεχνοκρατισμό απέδωσαν την πρώτη κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη. Μια κυβέρνηση που δεν είναι ιδιαίτερα μικρή, αλλά δείχνει να είναι μάχιμη και λειτουργική. Χωρίς να στερείται χρήσιμων συμβολισμών, όπως η αντιπροεδρία του Π. Πικραμμένου, δεν εξαντλείται στους συμβολισμούς. Χωρίς να είναι μια κυβέρνηση «ψυχρών τεχνοκρατών», δεν στερείται προσώπων τα οποία «ξέρουν τη δουλειά» και το αντικείμενό τους. Είναι μια κυβέρνηση που δείχνει ότι μπορεί να αντεπεξέλθει στο δύσκολο έργο που καλείται να επιτελέσει, αποδίδοντας γρήγορα και σαφή αποτελέσματα. Η σύνθεση μιας κυβέρνησης δείχνει πάντοτε και τα όριά της. Ομως, όλες οι κυβερνήσεις δεν κρίνονται από τη σύνθεσή τους, αλλά από την αποτελεσματικότητά τους.

Ο νεότερος υπουργός Οικονομικών

Ενας 45άρης με εμπειρία και δοκιμασμένος αναλαμβάνει ίσως το πιο καυτό χαρτοφυλάκιο της νέας κυβέρνησης. Ο Κ. Μητσοτάκης επέλεξε και εμπιστεύτηκε τον Χρ. Σταϊκούρα για το κρίσιμο υπ. Οικονομικών. Και έτσι, ο Χρ. Σταϊκούρας γίνεται ο νεότερος υπουργός Οικονομικών της Μεταπολίτευσης. Οι υποψήφιοι για να αναλάβουν το νευραλγικό υπ. Οικονομικών ήταν αρκετοί. Και βουλευτές και εξωκοινοβουλευτικοί. Ωστόσο, ο Κ. Μητσοτάκης εδώ και αρκετές μέρες φαινόταν πως είχε πάρει την απόφαση να εμπιστευτεί τον Χρ. Σταϊκούρα. Δεν ήταν μόνο η επιτυχημένη θητεία του στην κυβέρνηση Σαμαρά ως υφυπουργός. Μέτρησαν η άψογη συνεργασία και η καλή χημεία που είχαν από τότε που ανέλαβε την αρχηγία της Ν.Δ. και όρισε τον Χρ. Σταϊκούρα τομεάρχη Οικονομικών. Για όσους ξέρουν την Πειραιώς, η επιλογή του Κ. Μητσοτάκη ήταν περίπου δεδομένη.

Απορίες

1. Το ότι ο Θ. Θεοχαρόπουλος έμεινε εκτός Βουλής, λόγω της Ραλλίας Χρηστίδου, λέγεται και θεία δίκη;

2. Αληθεύει ότι ούτε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας περίμενε το 31,5%; Και ότι άρχισε να το πιστεύει κατά τις 20:30, μετά από τηλεφώνημα του Ηλία Νικολακόπουλου;

3. Η μη υπουργοποίηση τελικά της Ολγας Κεφαλογιάννη -επειδή ζητούσε δύο υπουργεία- είναι το πρώτο «μήνυμα» του Κ. Μητσοτάκη;

Από την έντυπη έκδοση