Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΤΕΛΕΙΩΣΕ λοιπόν η τιμωρία του ΣΥΡΙΖΑ και του Α. Τσίπρα; Του κόμματος που ακόμα και μετά από αυτό το εκκωφαντικό αποτέλεσμα συνεχίζει να «βρίσκεται στον κόσμο του»; Του κόμματος που αρκείται σε μια ανούσια και επιφανειακή κριτική και ουσιαστικά συνεχίζει να… μέμφεται το λαό «που δεν κατάλαβε»; Του καθεστώτος που συνεχίζει μέχρι την τελευταία στιγμή την αντιθεσμική συμπεριφορά και τα «κόλπα», όπως η προσπάθεια ορισμού της ηγεσίας των ανωτάτων δικαστηρίων; Του ηγέτη που συνεχίζει, παρ’ όλα αυτά, να κοροϊδεύει και να κάνει τον «ανεύθυνο άρχοντα»; Του αρχηγού που αρνείται ακόμα και μετά από μια τόσο μεγάλη ήττα να αναλάβει την οποιαδήποτε προσωπική ευθύνη, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά την πολιτική δειλία του; Του ανθρώπου που δεν «λύγισε» ούτε στο Μάτι και τώρα -παρότι το «είχε πάρει επάνω του όλο»- ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα και «αποδιοπομπαίου τράγου»;

ΠΡΟΦΑΝΩΣ, η συμπεριφορά του «συστήματος εξουσίας Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ» έχει αφήσει απόθεμα αιτιών και αφορμών για να υπάρχει τιμωρητική διάθεση. Ωστόσο -παρά τα «πολιτικά παρατράγουδα» που μπήκαν ή στο παρά τσακ δεν μπήκαν στην Ευρωβουλή- τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δείχνουν ότι η ελληνική κοινωνία ωριμάζει μετά από 9 χρόνια κρίσης και Μνημονίων. «Εξαερώθηκαν» διάφορα «εφήμερα αντιμνημονιακά σχήματα», όπως π.χ. οι ΑΝ.ΕΛ. ή η Ενωση Κεντρώων. Ενώ άλλα, όπως η Χ.Α., κόπηκαν στη μέση κι έμειναν μισά, πριν οδηγηθούν κι αυτά στην πολιτική αφάνεια. Σβήστηκε από το χάρτη το πιο σοβαρό και αξιόλογο μνημονιακό δημιούργημα, το Ποτάμι, το οποίο όμως στις κρίσιμες στιγμές αποδείχθηκε δίβουλο, αναποφάσιστο και «θολό». Και, βέβαια, στις επικείμενες εθνικές εκλογές έπεται και η επαναφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην κατηγορία των μικρομεσαίων κομμάτων.

ΣΤΙΣ 26 Μαΐου άρχισε με επίσημο τρόπο η αποκατάσταση της κανονικότητας. Η ολοκλήρωσή της, όμως, απαιτεί την πιο τιμωρητική ψήφο που υπάρχει: τη θετική ψήφο. Οι Ελληνες πολίτες πρέπει να αναλάβουν την περαιτέρω ευθύνη της θετικής ψήφου. Να αποφασίσουν, π.χ., ποιος μπορεί να βελτιώσει την καθημερινότητα και το βιοτικό επίπεδό τους. Ποιος μπορεί να προσελκύσει επενδύσεις, ώστε να δημιουργηθούν κανονικές θέσεις εργασίας και όχι επιδοματικο-εξαρτημένες. Ποιος μπορεί να στηρίξει πραγματικά τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα και να ανατάξει την καθημαγμένη μεσαία τάξη. Ποιος, τέλος πάντων, μπορεί να επαναφέρει τη χώρα στην κανονική κανονικότητα και όχι στην «κανονικότητα» των «φύσει εραστών της μη κανονικότητας».

ΑΝ ΔΕΝ υπάρξει αυτή η «τιμωρητική ψήφος», αν δεν υπάρξει δηλαδή θετική και συνειδητή ψήφος, απαλλαγμένη από ενοχές και πρόθυμη να στηρίξει ουσιαστικά την προσπάθεια ανάταξης της χώρας, καμία κυβέρνηση και κανένας πρωθυπουργός -όσο κι αν το θέλει- δεν θα μπορέσει να επιτύχει στο βαθμό που έχει ανάγκη η καταταλαιπωρημένη Ελλάδα.

Άφωνοι από τον Mr Vox Pop

Οσοι έτυχε και τον έβλεπαν «ζωντανά» στην ΕΡΤ -και πολλοί άλλοι που τον είδαν μετά από την αναπαραγωγή που έγινε από τα social media- «έτριβαν τα μάτια τους». Με ένα «είναι δυνατόν;» να κρέμεται από τα χείλη τους. Ο κ. Σκλιάς, ο «Mr. VOX POP», ο άνθρωπος του Χρ. Βερναρδάκη, που «μετρούσε» για το Μ. Μαξίμου και έδινε… διαρκές κλείσιμο της ψαλίδας μέχρι που την… έφτασε στο 1,2%(!) δύο μέρες πριν από τις ευρωεκλογές, προσπαθούσε να εξηγήσει την «αστοχία» του.

Η προσπάθεια γινόταν με έναν μάλλον ακατάληπτο λόγο. Ακόμα και οι πρόθυμοι να τον καταλάβουν συνάδελφοι της ΕΡΤ αδυνατούσαν να καταλάβουν. Και παρά τις αλλεπάλληλες διευκρινιστικές ερωτήσεις τους, ούτε οι ίδιοι ούτε όσοι παρακολουθούσαν μπόρεσαν να καταλάβουν τι έλεγε και τι εννοούσε ο άνθρωπος που έκανε τις μετρήσεις για το Μ. Μαξίμου.

Το μόνο που προσωπικά μπόρεσα να καταλάβω, μέσα στον ακατάληπτο λόγο επιπέδου «Αντιπροέδρου Εδεσσαϊκού», ήταν ότι «κάπου», «κάτι»… έχασε με τις συσπειρώσεις των κομμάτων και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ. Ολα αυτά θα ήταν εντελώς άνευ νοήματος και σοβαρότητας, όπως και η VOX POP, αλλά και τα μέσα ενημέρωσης ή οι «πολιτικοί παράγοντες», όπως ο Ευ. Αντώναρος, που έκαναν σημαία τους τις μετρήσεις της. Αν ο κ. Σκλιάς δεν ήταν -μαζί με τον Χρ. Βερναρδάκη- ο άνθρωπος που μετρούσε για το Μ. Μαξίμου σε μια τόσο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση.

Ομως ήταν. Οπως είναι και το πραγματικό πρόσωπο της «σοβαρότητας» με την οποία κυβερνά Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και 4,5 χρόνια.

Τα ραβασάκια του Βερναρδάκη -1

Δεν είναι άνευ λόγου η «κατσάδα» που έχει φάει ο τέως εκλογολόγος του Μ. Μαξίμου Χρ. Βερναρδάκης. Και από τον πρωθυπουργό και από την Μπ. Μπαζιάνα, αλλά και από πολλούς βουλευτές και κομματικά στελέχη.

Την Κυριακή των εκλογών στις 3 το μεσημέρι έγινε μια σχετικά κλειστή σύσκεψη στην Κουμουνδούρου. Ηταν ήδη γνωστά τα 2 πρώτα «κύματα» των exit polls και το αντικείμενο της σύσκεψης ήταν η επικοινωνιακή-τηλεοπτική διαχείριση του εκλογικού αποτελέσματος. Εκεί ο Χρ. Βερναρδάκης, «αναλύοντας» τα στοιχεία που υπήρχαν, έλεγε μετά βεβαιότητας ότι η διαφορά «αποκλείεται να είναι πάνω από 3%». Ο Α. Τσίπρας αλλά και τα στελέχη που συμμετείχαν στη σύσκεψη έφυγαν σχετικά ανακουφισμένοι, αλλά και αποφασισμένοι να πάνε να δώσουν τη «μάχη των καναλιών»…

Τα ραβασάκια του Βερναρδάκη -2

Μέχρι να αρχίσει η «μάχη των καναλιών», είχαν προκύψει και νεότερα στοιχεία από τα exit polls. Και ενώ στα άλλα κόμματα τα διάβαζαν σωστά, ο Χρ. Βερναρδάκης συνέχιζε να τα διαβάζει… ακόμα πιο «σωστά». Με αποτέλεσμα στα κινητά των κυβερνητικών στελεχών που βρισκόταν καθ’ οδόν προς τα κανάλια να καταφθάνουν SMS που τους προέτρεπε να «μη μασάνε» και ότι η διαφορά θα είναι «το πολύ 2,4%»!

Το αποτέλεσμα ήταν ένα δράμα. Ο Αλ. Φλαμπουράρης, o Χ. Σπίρτζης, ο Ν. Μπίστης, η Τ. Χριστοδουλοπούλου κ.ά. βγήκαν δημοσίως κι έλεγαν ότι περίπου δεν έγινε και τίποτα, αφού «η διαφορά θα είναι μικρότερη του 3%»…
Και μετά, όταν η διαφορά πήγαινε ταχύτατα προς το 9,5%, πολλοί εξ αυτών έλεγαν για τον Χρ. Βερναρδάκη «μας ξεφτίλισε»…

Απορίες

1.Δηλαδή η ΕΡΤ είχε διακόψει το πρόγραμμά της για να αναγγείλει την ίδρυση του κόμματος Τσιτουρίδη, το οποίο πήρε τελικά 9.000 ψήφους; Πόσο χοντρή φαίνεται τώρα η τότε προπαγάνδα;

2.Πόση είναι πια η αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ για μετεκλογική «προστασία» από εγκεκριμένη δικαστική ηγεσία; Υπάρχει κάτι να φοβάται;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου