Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Μιλούν και γράφουν πως είναι κακό για τη χώρα, πως έπεσε το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου. Ακούγονται, λοιπόν, διάφορες ωραίες και ενδιαφέρουσες θεωρητικολογίες.

ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΥΝ εσκεμμένα όμως κάτι. Πολιτικός αντίπαλος του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι ούτε ο Γάλλος πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, ούτε ο Ισπανός πρωθυπουργός, Πέδρο Σάντσεθ. Αν ήταν κάποιος από τους δύο Ευρωπαίους πολιτικούς, τότε -ναι- η συζήτηση θα γινόταν όπως λέει και ο λαός με το «σεις» και με το «σας». Θα επικρατούσε ευγένεια και όχι σκληρό ροκ. Θα επικρατούσε συναίνεση και όχι πόλωση.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι υπεύθυνος για το επίπεδο του «πολιτικού πολιτισμού». Ηταν εκείνος και τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησής του που κατηγορούσαν ως γερμανοτσολιάδες, μενουμευρωπαίους, Τσολάκογλου, τρόικα εσωτερικού, κλέφτες και διεφθαρμένους τους πολιτικούς αντιπάλους του. Ηταν εκείνος που δίχασε τη χώρα τόσο πριν όσο και μετά από το 2015. Ηταν εκείνος που βροντοφώναξε «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Τι έχουν να πουν για όλα αυτά οι comme il faut υπέρμαχοι του «πολιτικού πολιτισμού»;

ΑΛΗΘΕΙΑ θυμούνται πως ένα σωρό στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σήκωναν «παντιέρα ρόσα» φωνάζοντας «προδότες, κουφάλες έρχονται… κρεμάλες» και «να καεί, να καεί το μπ… η βουλή»; Αυτό ήταν πολιτικός πολιτισμός; Και εκεί κάτω στην πλατεία των αγανακτισμένων, λίγα μέτρα πιο πέρα, βρίσκονταν «εκπρόσωποι» των ταγμάτων εφόδου της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής.

ΜΕ αυτό τον πολιτικό πολιτισμό και με την υπόσχεση πως θα «σκίσει» τα Μνημόνια, έφτασε ο Αλέξης Τσίπρας από το 4% στο 36%.

ΚΑΙ βέβαια δεν είναι το ζητούμενο να «ρίξουν» τα υπόλοιπα κόμματα το επίπεδό τους για να συνομιλούν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ζητούμενο είναι να σταματήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να υποδύεται ότι κατέχει το «αλάθητο». Δύσκολο, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στο DNA του την πόλωση, το διχασμό, το λαϊκισμό και τη ρητορική του «αφορισμού». Αλλά, αν μπορούσε να γίνει, τότε η κουβέντα θα γινόταν σε μια στιγμή επιπέδου… Μακρόν – Σάντσεθ.

ΥΠΑΡΧΕΙ, όμως, και κάτι άλλο. Γιατί «πολιτικός πολιτισμός» δεν παράγεται μόνο μέσα από το διάλογο των κομμάτων. Τι πολιτικός πολιτισμός υπάρχει σε μια χώρα που μπαχαλάκηδες σπάνε και καίνε ό,τι γουστάρουν, όπου θέλουν και όποτε θέλουν; Ακόμα και για να υποστηρίξουν τον καταδικασμένο δολοφόνο Κουφοντίνα; Τι πολιτικός πολιτισμός υπάρχει σε μια χώρα που ο τελικός Κυπέλλου ποδοσφαίρου διεξάγεται χωρίς φιλάθλους υπό το φόβο επεισοδίων; Οταν στα πανεπιστήμια κυριαρχούν οι καταλήψεις και μόνο κάποιοι… ρομαντικοί ασχολούνται με ερευνητικά προγράμματα; Οταν κάποιοι παρκάρουν τα Ι.Χ. επιδεικτικά στις ράμπες αναπήρων; Οταν κάποιοι «κλέβουν» τη σειρά των άλλων σε οποιαδήποτε ουρά; Οταν η χώρα διχάζεται στα social media για οποιοδήποτε πολιτικό, κοινωνικό, αθλητικό ή ακόμα και καλλιτεχνικό γεγονός;

Η μπαχαλοποίηση έχει γίνει πλέον… κανονικότητα στη χώρα. Και, βέβαια, πρέπει να ανοίξει η κουβέντα για τον «πολιτικό πολιτισμό». Αλλά για όλους και για όλα. Να μπει τέλος στις «δήθεν» συζητήσεις. Να εφαρμόζονται οι νόμοι χωρίς εξαιρέσεις. Και να τηρούνται οι ηθικοί κανόνες χωρίς εξαιρέσεις. Απλό. Αλλά πολύ δύσκολο. Μόνο τότε οι πολιτικοί, οι πολίτες και η χώρα θα αποκτήσουν πραγματικό πολιτικό πολιτισμό.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου