Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Δεν θα προλάβει να κάτσει καλά καλά στην υπουργική καρέκλα και θα πρέπει να σηκωθεί αφού σε λίγους μήνες έρχονται οι εθνικές εκλογές. Ομως ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι άνθρωπος των αλλαγών και δεν φοβάται τις μετακινήσεις. Προσαρμόζεται εύκολα στις νέες συνθήκες, όπως έχει αποδείξει από την πολιτική του διαδρομή. ΔΗΜ.ΑΡ., Κίνημα Αλλαγής, σκέτο ΔΗΜ.ΑΡ. και τώρα ΔΗΜ.ΑΡ.-ΣΥΡΙΖΑ. Ολα αυτά εν ριπή οφθαλμού. Εντυπωσιακό αν σκεφτεί κάποιος πως πρόκειται για τον πρόεδρο ενός κόμματος-σφραγίδα. Δεν το λέμε εμείς, το λένε οι ίδιοι.

«Γιατί όλη αυτή η βουή και η αντάρα σε παντός είδους ΜΜΕ και social media, αφού: “Η ΔΗΜΑΡ δεν εκπροσωπεί κανένα, παρά μόνο μια παρέα και είναι μια σφραγίδα”;», αναρωτιέται ο Δημήτρης Χατζησωκράτης σε άρθρο του. Δεν απαντά βέβαια, αφού επιλέγει με αυτό το ρητορικό ερώτημα να κλείσει και όχι να ανοίξει την παρέμβασή του. Σε αντίθεση με τον απελευθερωμένο από τα κομματικά τείχη Γιώργο Σιακαντάρη, που έγραφε πριν από τρεις μήνες: «Ρώτησαν κάποτε τον Στάλιν αν φοβάται τον Πάπα. Αυτός αναρωτήθηκε: “μα πόσα στρατεύματα έχει ο Πάπας;”. Θα μπορούσε και εδώ ο καλόπιστος αναγνώστης να αναρωτηθεί: “Μα τι κόσμο έχει η ΔΗ.ΜΑΡ. και ασχολείται ο αρθρογράφος με αυτή;”. Δεν έχει καθόλου κόσμο, μια παρέα είναι.

Ο συμβολισμός όμως της ΔΗΜ.ΑΡ., ειδικά σήμερα που η δημοκρατία απειλείται, είναι ακόμη τεράστιος». Με έναν παράδοξο τρόπο έτσι είναι. Η ΔΗΜ.ΑΡ. ούτε ορδές πολιτών έχει πίσω της ούτε προοπτική να αποκτήσει. Ελάχιστα έως καθόλου απασχολεί η απόφαση του κυρίου Θεοχαρόπουλου να μπει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Παρομοίως, δηλαδή ελάχιστα έως καθόλου, θα συμβάλει και στην ενδυνάμωση της Προοδευτικής Συμμαχίας του Τσίπρα. Με τι στρατεύματα άλλωστε; Τα είπαμε αυτά. Μερικές εκατοντάδες άνθρωποι κρατούν ζωντανή τη ΔΗΜ.ΑΡ. στα χαρτιά, όμως σε συμβολικό επίπεδο απασχολεί ακόμα. Με αρνητικό, βέβαια, πρόσημο.

Διότι είναι το άδοξο τέλος μιας ρομαντικής, ανανεωτικής Αριστεράς, που έφυγε από τον Συνασπισμό γιατί διαφωνούσε με τον ΣΥΡΙΖΑ (έξοδος Κουβέλη, ίδρυση ΔΗΜ.ΑΡ. 2010), μετά συμμετείχε στη συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜ.ΑΡ. (2012) μέχρι που αποχώρησε (2013), μετά συνεργάστηκε με το ΚΙΝ.ΑΛ. (2015) και διέσπασε τον εαυτό της αφού διαφώνησε ο Κουβέλης, ο οποίος ξαναπήγε στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά μόνος του.

Μετά έφυγε και η υπόλοιπη ΔΗΜ.ΑΡ. από το ΚΙΝ.ΑΛ. και τώρα συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ, για τα μάτια του οποίου είχε χωρίσει με τον Κουβέλη, με τον οποίο τώρα ξανακάθονται στο ίδιο υπουργικό τραπέζι. Από όλο αυτό το πήγαινε-έλα ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος ήταν ό,τι απέμεινε. Να τι συμβολίζει.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου