Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Είναι κάτι που δεν συμβαίνει μόνο στην Κύπρο, αλλά στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Οπου τουλάχιστον υπάρχει… κανονικότητα. Ο επιχειρησιακός ή ο πολιτικός προϊστάμενος φεύγει από την «καρέκλα» του αναλαμβάνοντας την ευθύνη για ό,τι συνέβη στον τομέα για τον οποίο είναι υπεύθυνος.

Η λογική είναι και απλή και σωστή. Οποιοσδήποτε προϊστάμενος δεν μπορεί μόνο να παίρνει τα εύσημα όταν όλα λειτουργούν σωστά, πρέπει να ομολογεί και την αποτυχία του όταν «κάτσει η στραβή». Γιατί, η αλήθεια είναι πως η στραβή δεν κάθεται μόνο λόγω… ατυχίας, αλλά κυρίως γιατί οι υπηρεσίες στις οποίες προΐσταται οποιοσδήποτε υπεύθυνος δεν λειτουργούν σωστά.

ΣΤΗ χώρα μας όταν συμβαίνει είτε κάτι τραγικό είτε κάποιο λάθος διαχείρισης οι πολιτικοί επιχειρούν αμέσως να αποποιηθούν τις ευθύνες. Σε λίγο καιρό κλείνει ένας χρόνος από την εθνική τραγωδία στο Μάτι. Και, όμως, τα στελέχη τόσο της κυβέρνησης όσο και της τοπικής αυτοδιοίκησης συνεχίζουν να πετάνε την μπάλα στην εξέδρα. Εφταιγαν οι άνεμοι, η ένταση της πυρκαγιάς, μια ανύπαρκτη «ασύμμετρη απειλή», ένα φαντασιακό «οργανωμένο σχέδιο εμπρηστών», τα ντουβάρια των αυθαίρετων κτισμάτων και εννοείται πως… ευθύνονται ως συνήθως και τα μέσα ενημέρωσης.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ παραλογισμός. Οταν υπάρχουν εκατό νεκροί, αν κάποιος είναι πολιτικός με… κότσια, τότε σκύβει το κεφάλι, ζητάει συγγνώμη, παραιτείται από τη θέση του. Αυτό σημαίνει ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Δεν νοείται κάποιος να λέει ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη, αλλά να συνεχίζει να κάθεται στην καρέκλα του.

ΠΛΕΟΝ είναι γνωστό τι συνέβη στο Μάτι. Η πυροσβεστική έκανε λάθος εκτίμηση της πυρκαγιάς και ο κρατικός μηχανισμός αποδείχθηκε ανύπαρκτος να αντιμετωπίσει το φαινόμενο. Τέλος.

ΔΕΝ ήταν δουλειά κανενός υπουργού, περιφερειάρχη, δημάρχου να πάει να σβήσει τη φωτιά ή να ειδοποιήσει τους πολίτες να εκκενώσουν την περιοχή. Αλλά η πολιτική ευθύνη για το λάθος της πυροσβεστικής και για το χάος του κρατικού μηχανισμού ανήκει σε υπουργούς, περιφερειάρχες, δημάρχους.

ΣΤΗΝ Ελλάδα δεν αποτελεί σύνηθες φαινόμενο η παραίτηση. Οι πολιτικοί φοβούνται ότι αν παραιτηθούν θα καταστρέψουν τη μελλοντική τους καριέρα. Ε, ας κοιτάξουν στο παρελθόν να δουν αρκετούς προκατόχους τους που ενώ θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί δεν το έπραξαν. Πού βρίσκονται; Στα… αζήτητα. Εκεί θα καταλήξουν και εκείνοι.

ΓΙΑΤΙ οι πολίτες μπορούν να επιβραβεύσουν κάποιον που ανέλαβε τις ευθύνες που του αναλογούν. Αντιθέτως, κανείς δεν μπορεί να επιβραβευθεί γιατί έριξε τις ευθύνες στους… άλλους.

ΚΑΙ το χειρότερο; Ξεκινάει η αντιπυρική περίοδος και ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται στο ίδιο χάλι με πέρσι. Το σύστημα «112» δεν υπάρχει, οι ασύρματοι πυροσβεστικής και ΕΛ.ΑΣ. υπολειτουργούν με… πατέντες, ενώ η «νέα» Πολιτική Προστασία βρίσκεται ακόμα στα χαρτιά. Αν κάτσει καμιά νέα «στραβή», προφανώς και θα φταίνε πάλι τα… ντουβάρια!

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου