Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Στην πρώτη και στη δεύτερη αξιολόγηση. Αμέσως μετά την Ιθάκη και τα πανηγύρια για την έξοδο από τα Μνημόνια. Ακόμα και τον Ιανουάριο, όταν πλέον υποχρεώθηκε να φτιάξει αυτή την κυβέρνηση «ΣΥΡΙΖΑ με λίγο απ’ όλα».

ΜΠΟΡΕΙ ο Αλέξης Τσίπρας να άντεξε κοινοβουλευτικά, έστω και με αρκετές μεταγραφές βουλευτών, αλλά η κυβέρνησή του πια βρίσκεται σε αποδρομή και ο ίδιος δείχνει να μην μπορεί να ελέγξει το πολιτικό παιχνίδι καθώς σύρεται από τις εξελίξεις και τις αρνητικές αποκαλύψεις.

Η υπόθεση της Μυρσίνης Λοΐζου ήταν ακόμα ένα βαρύ χτύπημα για τον πρωθυπουργό. Την ώρα που τα κυβερνητικά στελέχη επιμένουν να μιλούν για «ηθικό πλεονέκτημα», δεν είναι και λίγο να παραιτείται μια υποψήφια ευρωβουλευτής, η οποία πριν από λίγες ημέρες συνέτρωγε και έβγαζε selfies με τον Αλέξη Τσίπρα στη βεράντα του Μαξίμου. Και πολύ περισσότερο όταν η παραίτηση αφορά σε κάτι και μη νόμιμο και μη ηθικό.

ΙΔΙΩΣ όταν το θέμα της είσπραξης επί 69 μήνες της σύνταξης της αποθανούσας μητέρας της Μυρσίνης Λοΐζου αντιμετωπίστηκε με τη συνήθη τακτική και από το Μαξίμου και από την ίδια. Ο πολλαπλά εκτεθειμένος Δημήτρης Τζανακόπουλος βγήκε και είπε ότι δεν νομίζει ότι υπάρχει ζήτημα, λίγες ώρες πριν παραιτηθεί. Και η Μυρσίνη Λοΐζου στην επιστολή παραίτησης χρησιμοποίησε τα «καθημερινά επιχειρήματα» του ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα: επιτέθηκε στη Ν.Δ. και στα μέσα ενημέρωσης, μίλησε για «ανθρωποφαγία» και τα έριξε στη… γραφειοκρατία.

ΟΙ πολίτες, όμως, δεν τρώνε… σανό. Η στρατηγική της κυβέρνησης να ρίχνει διαρκώς τις ευθύνες στην αντιπολίτευση, στα ΜΜΕ, στους ξένους, στον… καιρό και στο… χορτάρι του γηπέδου οδηγεί σε αυτογκόλ. Κάποτε, στην αρχή της τετραετίας, μπορεί να έπιανε το παραμύθι, τώρα πια προκαλεί αποστροφή.

ΓΙΑΤΙ δεν είναι μόνο η υπόθεση Λοΐζου. Είναι και η υπόθεση Πετσίτη – Λαυρεντιάδη. Είναι και τα αεροπλάνα του Μαδούρο που αποδεικνύεται πως έχουν κάνει τη διαδρομή Βενεζουέλα – Ελλάδα κάτι σαν το τρόλεϊ Παγκράτι – Κολιάτσου και ξαναφέρνουν στην επιφάνεια τα ταξίδια Παππά – Αρτεμίου στο Καράκας. Είναι και οι κομματικοί διορισμοί σε όλες τις θέσεις-κλειδιά φορέων και οργανισμών του Δημοσίου. Είναι και το σφιχταγκάλιασμα με τους «διαπλεκόμενους» που κατήγγελλαν στο παρελθόν.

ΚΑΙ δεν είναι μόνο αυτά. Είναι και το μπλόκο της τρόικας στο νέο νόμο Κατσέλη και στις 120 δόσεις για εφορία και Ταμεία. Ναι, της τρόικας που υποτίθεται πως δεν υπάρχει πια γιατί βγήκαμε από τα Μνημόνια. Είναι και η ακύρωση των 10.000 προεκλογικών προσλήψεων που θα γίνονταν με τη συμφωνία Τσίπρα – Ιερώνυμου. Μόνο που δεν υπάρχει συμφωνία. Είναι και που απέτυχαν τα κόλπα τόσο στη συνταγματική αναθεώρηση όσο και στις «γέφυρες» με την Κεντροαριστερά. Είναι και οι δηλώσεις διαφόρων στελεχών για τα Ελληνοτουρκικά. Είναι και το κράξιμο που έπεσε τόσο για τον Ποινικό Κώδικα όσο και για τις νέες πανελλαδικές εξετάσεις.

ΚΑΘΕ μέρα όλο και κάτι καινούργιο σκάει σαν «βόμβα» στο Μαξίμου. Και το ζήτημα πια για τον Αλέξη Τσίπρα είναι αν θα αντέξει η κυβέρνησή του έως το φθινόπωρο ή θα παρασύρει τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια εκλογική συντριβή άνευ προηγουμένου στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου