Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Το συγκεκριμένο ζήτημα μπορεί να ξεκίνησε ως πρόβλημα μιας γενιάς, κατέληξε όμως τα τελευταία χρόνια να μετατραπεί σε μείζον εθνικό ζήτημα. Πιο συγκεκριμένα και σύμφωνα με έγκυρες πηγές περίπου 800.000 – 900.000 νέοι και νέες μέσα στα χρόνια της κρίσης μετατράπηκαν σε οικονομικούς μετανάστες με σκοπό να βρουν στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης όσα δεν μπορούσε να τους προσφέρει η πατρίδα τους.

Σκεφτείτε όλο αυτό το πολύτιμο ανθρώπινο κεφάλαιο στην υπηρεσία της χώρας μας, αναλογισθείτε τα οφέλη που θα προέκυπταν για τη χώρα μας σε όλους τους τομείς από τη διατήρηση και την αξιοποίηση αυτού του δυναμικού. Και πόσα ακόμη περισσότερα οφέλη θα προέκυπταν όχι μόνο από την ανάσχεση αυτού του φαινομένου αλλά και από τον επαναπατρισμό εκείνων που έφυγαν και σε επίπεδο μεταφοράς της εμπειρίας που αποκόμισαν από το εξωτερικό, για την ίδια τη χώρα μας;

Στη σκιά ενός χαμένου μέχρι και σήμερα παιχνιδιού με στόχο την ανάσχεση του φαινομένου της μεγάλης φυγής και τον επαναπατρισμό των νέων από το εξωτερικό, υπογείως αναπτύσσεται ένα άλλο, εξαιρετικά επικίνδυνο φαινόμενο που θα μπορούσε να απαντάει στο όνομα «brain pain».

Το «brain pain» αφορά σε όλους εκείνους τους άνεργους οι οποίοι σπούδασαν, δούλεψαν και σήμερα δεν δουλεύουν ή δεν κατάφεραν να λύσουν μέχρι και σήμερα το εργασιακό τους πρόβλημα. Ολοι εκείνοι οι οποίοι δεν μπορούνε να βρούνε δουλειά σχετική με το αντικείμενο των σπουδών τους, όλοι εκείνοι και εκείνες που βλέποντας την αδυναμία ικανοποίησης των επαγγελματικών τους επιδιώξεων, συμβιβάστηκαν με κάτι υποδεέστερο ή ακόμη χειρότερα παραμένουν εγκλωβισμένοι στην αγκαλιά της ανεργίας και ελπίζουν για μια μεγάλη αλλαγή.

Ολοι εκείνοι και εκείνες που έχουν όλα τα εφόδια και τη διάθεση να προσφέρουν αλλά δεν τους έχει δοθεί μέχρι και σήμερα η δυνατότητα και η ευκαιρία να το κάνουν.

Ολοι εκείνοι και εκείνες που η επιλογή τους να μην ακολουθήσουν το κύμα της μεγάλης φυγής και να παραμείνουν στη χώρα τους, τους κοστίζει ακριβά και τις περισσότερες φορές τους αναγκάζει να αλλάξουν εργασιακό προσανατολισμό με γνώμονα την αντιμετώπιση της ανεργίας ή ακόμη και σε πολλές περιπτώσεις την επιβίωση.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία έκθεσης του ΟΑΕΔ οι εγγεγραμμένοι άνεργοι, τον Ιανουάριο του 2019 σε σχέση με τον αμέσως προηγούμενο μήνα Δεκέμβριο του 2018, αυξήθηκαν κατά 10.273 άτομα και κατά 34.764 άτομα σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2018. Και τα νούμερα αυτά αφορούν μόνο στους εγγεγραμμένους στο μητρώο του ΟΑΕΔ ανέργους!

Καταληκτικά έχετε ακούσει και συνεχίζετε να ακούτε πως «χωρίς την αναστροφή του “brain drain”, της αιμορραγίας ανθρώπινου δυναμικού υψηλής ποιότητας, που συνεχίζεται με μεγάλο κόστος για τη χώρα, η Ελλάδα δεν έχει μέλλον». Η Ελλάδα όμως δεν πρόκειται σίγουρα να έχει μέλλον εάν δεν αντιμετωπίσει πρωταρχικά το φαινόμενο του “brain pain”, των πονεμένων και τσακισμένων από την κρίση ελληνικών μυαλών που επιλέγουν να μείνουν και να συνεχίζουν να ελπίζουν στη χώρα τους.

Οταν το φαινόμενο αυτό αντιμετωπιστεί οριστικά και αποτελεσματικά θα λειτουργήσει αλυσιδωτά και στην αντιμετώπιση και της ανάσχεσης των νέων προς το εξωτερικό αλλά και του επαναπατρισμού. Πώς ακριβώς; Πολύ απλά όταν η χώρα θα παρέχει εργασιακές δυνατότητες και ευκαιρίες και τα νούμερα της ανεργίας αντικατασταθούν από καλά αμειβόμενες και διατηρήσιμες θέσεις εργασίας τότε σίγουρα λιγότεροι θα επιλέγουν την εκτός χώρας λύση και σίγουρα περισσότεροι θα επιλέγουν την επιστροφή σε μια εντός χώρας λύση.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να σταματήσουμε να αγνοούμε το πρόβλημα, το οποίο όπως θα σημείωνε και ο Αμερικανός ψυχολόγος και συγγραφέας, Τίμοθι Λίρι, έχει να κάνει με το ότι «έχουμε να κάνουμε με την καλύτερα εκπαιδευμένη γενιά στην Ιστορία. Αλλά το μυαλό τους έχει βάλει τα καλά του χωρίς να έχει να πάει πουθενά».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου